Als donderslag bij heldere hemel verscheen Helldivers II enige tijd geleden in de redactie-inbox. De game werd het afgelopen jaar meermaals getoond tijdens presentaties van PlayStation, maar leek niet echt te leven onder gamers. Het zal echter niemand zijn ontgaan dat de game na de release is uitgegroeid tot een enorm succes, maar waar dat precies in zit? Dat lees je in deze review.


Over de schouder
De eerste Helldivers verscheen alweer 9 jaar geleden voor de wat oudere PlayStation-systemen. Vooral op de PS Vita was het, destijds nog een twin-stick shooter met een top-down perspectief, een graag gespeelde game. Toen bleek dat Helldivers II dit perspectief had ingeruild voor een over de schouder camera was het even slikken, want het leek gelijk een vrij generieke shooter. Inmiddels kunnen we melden dat deze zorgen voor niets waren, want Helldivers II is ook over de schouder hartstikke leuk.

In de game kruip je – of duik je, kunnen we beter zeggen – in de huid van een Helldiver: een soldaat van Super Aarde die het slagveld wordt opgestuurd om korte metten te maken met de vijand. Dit gebeurt in de vorm van missies die je zelf uitkiest op een planeet naar keuze. Van een echt verhaal is geen sprake in Helldivers II, maar in plaats daarvan speel je een globaal verhaal dat zich in real-time afspeelt met alle andere Helldivers II spelers. Hoe meer missies je haalt met je squad, hoe dieper je het universum ingaat om het te bevrijden van gespuis. Vanuit Arrowhead Studios, de ontwikkelaar achter de Helldivers-games, wordt er regelmatig bijgestuurd door een Dungeons & Dragons-achtige gamemaster die een oogje in het zeil houdt. Wordt de oorlog niet snel genoeg gewonnen? Dan krijg je bijvoorbeeld tijdelijk toegang tot een extra wapen. Gaan de spelers juist te snel, dan kunnen er extra vijanden worden ingezet.


Samen ten strijde
Een Helldivers-missie begint op het schip. Na het kiezen van wapens en gadgets lanceer je je Helldiver naar de planeet waarop de missie zich bevindt, waarna de oorlog begint. Deze missies variëren van het in brand steken van insecteneieren tot het opblazen van een robotbasis met een nucleaire bom. Samen met maximaal drie kornuiten trek je erop uit om deze co-op missies tegen de computer te voltooien, en dat leidt altijd tot grappige situaties. Het lijkt in eerste instantie misschien niet zo, maar Helldivers II is enorm komisch.

Dit komt gedeeltelijk doordat bijvoorbeeld friendly fire te allen tijde aan staat. Dit zorgt voor hilarische situaties waarbij vrienden weg moeten duiken van een door jou gegooide granaat, of hoofden die aan gort worden geschoten wanneer kameraden weer eens in het heetst van de strijd zonder te kijken door je kogelregen wandelen. In iedere andere game zou dit waarschijnlijk tot frustratie leiden, maar in Helldivers II staat je maat met een paar drukken op de knop weer naast je om het gevecht voort te zetten. Voeg daar aan toe dat je Helldiver om de minuut onzin uitkraamt over democratie en vrijheid, en je kunt je wel voorstellen dat het één grote chaos is op het slagveld.

Konami-code
Gelukkig ligt deze chaos heerlijk in de hand. Helldivers II speelt namelijk als een trein. Het gebruikt de standaard shooter controls – de linker trigger of rechter muisknop om te richten, de ander om te schieten – en combineert dit met mechanismen die regelrecht uit Metal Gear Solid V lijken te komen. Kruipen, liggen, duiken en klimmen: voor je het weet heb je het in de vingers en ren je als een echte democratie verspreidende Helldiver door de interplanetaire loopgraven. Je strategems, speciale wapens of aanvallen die je uit je schip kunt oproepen, activeer je door een soort Konami-code in te voeren. Het invoeren van zulke codes keert bovendien ook weer terug op de computers die je tijdens je missies tegenkomt. Alles is perfect met elkaar verweven, wat voor een zeer gestroomlijnde speelervaring zorgt.


Echter laat de hoeveelheid content en de manier waarop deze beschikbaar wordt gesteld wel wat te wensen over. De game kent een x-aantal planeten die, eenmaal overgenomen, niet meer toegankelijk zijn. Pas wanneer de gamemaster van Arrowhead Studios bepaalt dat die planeten weer zijn teruggenomen door de insectachtige Terminid- of mechanische Automaton-vijanden, kun je er weer terecht. Om een voorbeeld te geven: toen ik de game voor het eerst speelde, kwam ik 's nachts op een donkere sneeuwplaneet terecht. Na 20 minuten door de sneeuw te hebben gebanjerd, kwam plotseling de zon op en veranderde de kille sneeuwvlakte in een glinsterend roze winterwonderland. Toen ik de volgende dag terug wilde gaan om screenshots te maken voor dit artikel was de planeet gekoloniseerd en kon ik er dus niet meer naartoe. Je wordt dus eigenlijk altijd door de makers in een bepaalde richting geduwd, wat een leuke twist is in hoe je een multiplayer shooter ervaart, aangezien je echt het gevoel hebt dat je met je mede-ruimtesoldaten progressie maakt naar een gezamenlijk doel. Maar iets meer transparantie over wat gaat komen is zeker welkom.

Zo mist Helldivers II bijvoorbeeld ook een derde soort vijand die wel in de eerste Helldivers beschikbaar was, namelijk de Illuminate. De eerste Helldivers werd ongeveer vijf jaar lang ondersteund met allerlei gratis en betaalde updates. Voor Helldivers II is al bekendgemaakt dat er binnenkort bestuurbare mechs en mogelijk een nieuwe soort vijand geïntroduceerd gaan worden. Al is Arrowhead verder nog niet erg duidelijk over de toekomstplannen voor de lange termijn.

Failed to join game lobby
Dit zal alles te maken hebben met het feit dat Helldivers II een veel groter succes is dan verwacht, wat in de eerste weken na de lancering vooral tot serverproblemen heeft geleid. De capaciteit is inmiddels opgeschaald van 250.000 spelers tot 800.000 spelers, maar op een drukke dag kan het nog steeds even duren voordat je het spel binnenkomt. Ook kampt de game met enkele andere server-gerelateerde problemen. Zo zie ik in de pc-versie vaak mijn Steam-vrienden niet en worden mijn PS5-vrienden met de game vaak als offline weergegeven, ook al zijn ze gewoon aan het spelen. Deze problemen nemen na verloop van tijd wel af, maar op het moment van schrijven is het lastig om Helldivers II aan te raden zonder deze kanttekening te vermelden.


En hier stuiten we meteen op het volgende punt. Helldivers II is namelijk een zogenaamde always online game. Zelfs als je het spel in je eentje speelt moet je altijd online zijn. Dit is logisch, aangezien de game dus in real-time wordt bijgestuurd door de ontwikkelaars en er op ieder moment andere Helldivers uit de lucht kunnen vallen om je te hulp te schieten. Maar als je in je eentje even een lekker potje wilt knallen, is dit niet echt het geschikte spel daarvoor. Helldivers II is namelijk ook erg moeilijk. Vooral in je eentje loop je op de hogere moeilijkheidsgraden al snel tegen een spreekwoordelijke muur aan, waarna het vrij duidelijk is dat je wat kameraden moet optrommelen. Mocht je geen vrienden hebben die het spel spelen, dan is er de online matchmaking. Mensen online zijn – in mijn ervaring – vrij goed in het gebruiken van het ping-systeem om aan te geven wat de volgende bestemming is of wat andere interessante plekken zijn, en waar de vijanden vandaan komen. Door hier goed op te letten kun dus je ook prima met onbekende spelers aan de slag.

Voor de democratie
Iets wat niet onbenoemd mag blijven, zijn de microtransacties die het spel kent. Online zie ik regelmatig voorbijkomen dat men het spel omschrijft als pay-to-win. Hier is echter niets van waar. Ten eerste is dit een co-op game waarin je tegen de computer speelt, en dus niet tegen andere spelers. Daarnaast zijn alle te kopen kledingstukken in de supercredits store qua statistieken vrijwel identiek aan dingen die je spelenderwijs gewoon gratis vrijspeelt. Wel kent het spel een soort battle pass, die overigens niet verloopt, waarin ook wapens vrijgespeeld kunnen worden. Deze wapens zijn echter niet beter dan andere wapens; ze bieden alleen een andere speelervaring. De eerder genoemde supercredits zijn trouwens ook gewoon tijdens de missies zelf te vinden. Zo had ik zelf na een aantal dagen spelen al genoeg supercredits in mijn bezit om de premium pass aan te kunnen schaffen. Je wordt dus nooit door het spel onder druk gezet om extra geld uit te geven, iets waar andere games die van een soortgelijk systeem gebruikmaken zeker wat van kunnen leren.


Dit alles hangt samen met een soundtrack van componist Wilbert Roget II, die eerder muzikale bijdragen heeft geleverd aan series als Destiny en Mortal Kombat. Het moment waarop je met je vrienden in een hellpod stapt en met z'n vieren naar de aarde wordt geschoten, terwijl de strijkers om je oren vliegen, is onbeschrijfelijk en zet perfect de toon voor wat komen gaat zodra je bent geland. En dat is waar Helldivers II echt het hardst schittert: samen met je vrienden. Ja, het is prima in je eentje te spelen, maar met kameraden wordt Helldivers II een onvergetelijke ervaring. Samen een groot beest opblazen met een nucleaire bom, net iets te dichtbij staan bij een drone strike van een vriend waardoor je op hilarische wijze al je ledematen verliest, of gewoon expres een granaat tussen de benen van een kameraad gooien: dit zijn de momenten waarvoor je Helldivers II speelt. En die zijn niet hetzelfde met onbekende spelers, al schreeuwen ze nog zo hard om democratie.

Conclusie
Helldivers II kan ik niet anders beschrijven dan als een grote verrassing. Samen met vrienden honderden insectenkoppies laten exploderen of een robot door zijn blikken bakkes schieten was nog nooit zo leuk. Wel hoop ik dat Arrowhead Studios snel wat meer soorten missies en vijanden zal toevoegen, want na ruim 30 uur spelen ken ik het huidige trucje wel een beetje. De vele serverproblemen nemen inmiddels af, maar mocht je kunnen wachten, stel het verspreiden van democratie dan even uit tot de kreukels zijn gladgestreken.