Penny en Yo-Yo
In de game speel je als Penny en Yo-Yo: een onafscheidelijk Banjo-Kazooie-achtig duo. Penny is een soort konijn met een gek hoedje op en, je zult het niet verwachten, Yo-Yo is een jojo. Penny kan Yo-Yo bijna letterlijk gebruiken om te rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Hierover later meer. Daarnaast liggen de levels bezaaid met eten voor de hongerige Yo-Yo, die hem tijdelijk van speciale krachten voorzien. Zo verandert Yo-Yo na het eten van een taartje in een soort helikopterwiek waarmee je kunt vliegen, en na het eten van een hete peper krijg je een vurige boost die veel weg heeft van die in Super Mario Galaxy 2. Dit is een game die z’n inspiraties niet verbergt.
En dat hoeft ook niet, want hoewel Penny's Big Breakaway links en rechts allerlei kleine dingetjes wegsnoept bij andere platformers, weet de game het allemaal perfect samen te voegen tot iets vrij unieks. Net als de Sonic-games is dit een platformer waarbij momentum van groot belang is. Het kostte mij een paar levels, maar toen ik de knoppen en Penny's vrij uitgebreide arsenaal aan moves eenmaal doorhad, zoefde ik als een speer door de levels heen.
Met de actieknop gooit Penny Yo-Yo vooruit, wat dient als aanval. Druk je vervolgens nogmaals op de knop, dan zoef je naar Yo-Yo toe. Houd je de actieknop echter ingedrukt, dan verandert Yo-Yo in een soort liaan waaraan je kunt slingeren. Druk je hierna de rechter trigger in, dan gebruikt Penny Yo-Yo als wielen om snel mee weg te scheuren. Zo ben je niet alleen sneller, maar kun je ook voortbewegen over water en zelfs lava. Het is even wennen, vooral omdat er zoveel onder dezelfde knop zit, maar eenmaal gewend speelt de game echt als een droom.
Geen perfectie
Maar zo lekker als de game speelt, zo teleurstellend zijn veel van de levels. Er zijn er genoeg – en ze bieden voldoende uitdaging – alsook meerdere routes die vaak leiden naar verzamelobjecten, maar ze lijken visueel allemaal heel erg op elkaar en qua unieke gameplay-mechanismen vallen ze vaak tegen.
Penny's Big Breakaway biedt eigenlijk twee verschillende speelstijlen. In elk level zijn meerdere verzamelobjecten te vinden, evenals simpele zijmissies die vaak niet veel meer voorstellen dan een voorwerp met je meenemen door het level of door drie ringen springen. De andere manier is om Penny's moveset maximaal te benutten en zo snel en efficiënt mogelijk door de levels te bewegen. Deze tweede optie is verreweg de leukste, omdat de game hier echt goed tot zijn recht komt. In de meeste levels word je namelijk ook achterna gezeten door pinguïns die Penny vertragen, dus je wilt eigenlijk constant in beweging blijven. Deze twee speelstijlen botsen een beetje met elkaar, want om alles in een level te ontdekken moet je vaak juist goed om je heen kijken en zijweggetjes inslaan.
Qua presentatie botst de game gelukkig een stuk minder. De game is bijzonder kleurrijk en maakt gebruik van een uitgesproken kleurenpalet dat wel iets wegheeft van oude SEGA Saturn- of Dreamcast-games. Wat voor mij iets minder goed werkt, is de plastic look die veel dingen in de game hebben. Vooral de personages zien er hierdoor soms wat goedkoop uit, maar dit komt gelukkig alleen naar voren in de tussenfilmpjes.
De soundtrack is echter een van de hoogtepunten van Penny's Big Breakaway. De vele tracks die deze game rijk is, komen grotendeels uit de muzikale koker van Sean Bialo en Tee Lopes, die geen onbekende namen zijn in het platformer-genre, en tillen de speelervaring naar een hoger niveau.
Buggy speelplezier
Helaas liep ik tijdens mijn speeltijd met de game tegen een toch wel noemenswaardig aantal bugs aan. Veel hiervan waren kleine dingetjes die het speelplezier niet in de weg zaten, maar een aantal keren bleef Penny bijvoorbeeld steken in een muur of werd ze uit het niets uit het level gelanceerd, waardoor ik terug moest gaan naar een vorig checkpoint. Niets wat echt voor veel verlies van voortgang zorgt, maar in een game die zo zwaar leunt op momentum is het uit de flow gehaald worden toch wel erg vervelend.
Het uitspelen van Penny's Big Breakaway kostte mij een dikke 5 uur. Wil je echter alles verzamelen? Dan kun je dit makkelijk verdubbelen. Wil je daarnaast ook nog het scrapbook compleet maken door in elk level met behulp van combo's genoeg punten te halen én wil je alle time trials voltooien, dan ben je al gauw zo'n vijftien uur bezig met de game.
De toch wel uitdagende moeilijkheidsgraad botst soms een beetje met het vriendelijke uiterlijk, vooral in de ietwat kinderachtige tussenfilmpjes, maar als je hier doorheen kunt prikken krijg je een van de beter spelende – en klinkende! – platformers van de afgelopen tijd onder je vingers. Het is alleen jammer dat het level design vaak wat te wensen overlaat.
Conclusie
Na Sonic Mania waren mijn verwachtingen voor het nieuwe platformspel van ontwikkelaar Evening Star torenhoog. Deze verwachtingen zijn niet volledig waargemaakt, maar toch heb ik ontzettend genoten van Penny's Big Breakaway. De besturing is even wennen, maar zodra je het onder de knie hebt, schittert de game echt. Ik hoop alleen dat de vele bugs die de game kent nog worden weggepoetst. Penny's Big Breakaway is voor mij misschien niet de topper geworden waarop ik had gehoopt, maar het is een mooie belofte voor de toekomst van Evening Star.
144 
1)
09-03-2024 19:27
