Het is 1963. Of is het 2014? Een jonge vrouw ontvangt een mysterieuze brief met de oproep om de afzender te ontmoeten bij een geheimzinnig Italiaans hotel. Of is het toch een Duits hotel? Ze begint haar avontuur in een duister bos met niet veel meer dan een handtas en de handleiding van het spel. Het doel? De waarheid achterhalen.



Hotel Letztes Jahr
Eenmaal aangekomen bij het hotel lijkt er niemand thuis te zijn. Het hek zit op slot en overal ligt een roze goedje dat op het eerste gezicht op verf lijkt. Maar is het wel verf? Het is duidelijk dat hier iets vreemds aan de hand is. Waarom ben je hier? Wat is er gebeurd in dit hotel? Wie is toch die mysterieuze hoteleigenaar die iedere keer weer opduikt? Net als de protagonist word je als speler direct aan je lot overgelaten. De game neemt je niet bij de hand en wijst je zelfs niet in de juiste richting. Zoek het allemaal maar uit.

Dit zet gelijk de toon voor de rest van het spel. Lorelei and the Laser Eyes is namelijk een puzzelgame die het uiterste van je vraagt als puzzelaar. Ieder hoekje dient uitgeplozen te worden, ieder boek gelezen, elke deur geopend. Gelukkig beschikt de protagonist over een fotografisch geheugen, waardoor alles wat je ontdekt automatisch onthouden wordt. Vind je echter een document waaruit je bijvoorbeeld een jaartal of andere interessante informatie wil onthouden, dan dien je dit zelf te doen. Zo begon ik mijn avontuur met een klein kladblaadje en een pen, maar dit bleek al gauw te weinig. Voor zover ik me kan herinneren heb ik nog nooit zoveel notities gemaakt bij een puzzelgame.


Koortsdroom
Maar Lorelei and the Laser Eyes is niet zomaar een puzzelgame. Het is een game die zijn inspiratiebronnen niet onder stoelen of banken schuift. Twin Peaks, Resident Evil, The Shining, Link’s Awakening, Claude Debussy, Another Code, Professor Layton, Angelo Badalamenti, Paths of Glory… Lorelei and the Laser Eyes is een soort interactieve koortsdroom waarin al deze elementen samenkomen, en het werkt. Abnormaal goed zelfs.

Tijdens het reviewproces vroeg een vriend me om de game in één zin te omschrijven. Ik noemde het “Resident Evil zonder de combat”, maar eigenlijk doe ik het daarmee tekort. Lorelei and the Laser Eyes is zoveel meer dan dat. Hoe dieper je in het hotel verzeild raakt, hoe meer alles met elkaar verbonden blijkt te zijn. Puzzels beginnen misschien simpel, maar na een paar uur zit je tot aan je knieën in het Griekse alfabet, astrologie, bouwtekeningen, een raar Deens puzzelboek en de filmografie van een regisseur die nooit heeft bestaan. De game slaagt erin binnen de muren van het hotel een geloofwaardig universum te creëren waarin je urenlang moeiteloos kunt ronddwalen, terwijl je met iedere opgeloste puzzel een beetje dichterbij de waarheid komt.


Geen chipsgame
Dit is dan ook geen titel voor mensen die graag onderuitgezakt op de bank gamen met een zak chips op schoot. Of die puzzelgames spelen met behulp van een guide. Buiten het feit dat veel puzzels voor elke speler andere oplossingen hebben, verlies je gewoon een hoop van wat Lorelei and the Laser Eyes speciaal maakt wanneer je oplossingen op gaat zoeken. Ja, je komt vast te zitten. Ja, je zult meermaals het hele hotel doorlopen omdat je denkt iets over het hoofd gezien te hebben. Maar dat is juist wat het zo'n lonende ervaring maakt wanneer je eindelijk weer verder komt en blijkt dat je het antwoord al die tijd al binnen handbereik had. Want hoewel de puzzels op het eerste oog vaak ingewikkeld lijken, zijn de antwoorden meestal vrij simpel. Op een gegeven moment was ik bijvoorbeeld tevergeefs aan het proberen om binaire code te vertalen, terwijl later bleek dat ik het antwoord al lang in mijn aantekeningen had staan. Het helpt echt om de game met een zo leeg mogelijk hoofd te spelen, hoe stom het ook klinkt. Af en toe zat ik vast bij de meest simpele puzzels, waarbij het enorm hielp om deze later weer met laser, eh... frisse ogen te bekijken.

Eén hand
Om je hierbij te helpen, heeft ontwikkelaar Simogo het spelen van de game zo simpel mogelijk gemaakt. Je bestuurt Lorelei and the Laser Eyes namelijk met één stick en één knop. Naar eigen zeggen is dit zodat je het spel met één hand kan spelen terwijl je met je andere hand notities maakt, maar dit excuseert voor mij niet het ontbreken van een knop om terug te gaan in de menu’s. Ben je bijvoorbeeld een boek aan het lezen uit je fotografisch geheugen, dan kun je dit dus niet afsluiten om terug naar het spel te gaan door een aantal keren op B te drukken. Nee, je moet handmatig per scherm naar het kruisje navigeren. Diezelfde knop gebruik je ook voor het openen van het menu én voor interactie met de omgeving. Het gaat dan wel eens fout als je dus net voor een puzzel staat en je het menu wilt openen. Je moet dan eerst die puzzel foutief oplossen om verder te kunnen. Na een tijdje was ik hier wel aan gewend, maar vooral in het begin heeft dit toch wel voor de nodige frustratie gezorgd. Iets wat makkelijk voorkomen had kunnen worden met een extra knop.


Hoewel het streven naar het zo eenvoudig mogelijk houden van de gameplay natuurlijk een mooi doel is, belemmert dit bij Lorelei and the Laser Eyes helaas de speelervaring op nog meer manieren. Zo ontbreekt er een knop om de kaart te openen, kun je geen notities of specifieke documenten vastzetten om ze makkelijk terug te vinden en is het beheren van de objecten die je onderweg vindt slordiger dan het zou kunnen zijn. Het zou al een stuk helpen als je deze zou kunnen sorteren, maar helaas. De laatste puzzel in het spel vereist al je kennis over het hotel. Hoewel het idee tof is, pakt het in de praktijk wat minder goed uit. Deze bestaat uit drie complexe puzzels, maar als je een fout maakt, wordt je niet verteld in welke van de drie dit is. Dan mag je dus weer het hele hotel doorzoeken en je aantekeningen controleren.

Sayonara, Lorelei
Gelukkig wordt er een hoop goedgemaakt met de presentatie, waarmee ontwikkelaar Simogo mij al eerder wist te charmeren. Zoals met de presentatie van Sayonara Wild Hearts, de iPhone-klassieker Device 6 en (in een ver verleden onder een andere naam) de inmiddels redelijk vergeten puzzeltitel ilomilo. Maar Lorelei and the Laser Eyes is qua presentatie zonder twijfel mijn favoriet. De hele game wordt gepresenteerd in hevig gestileerde zwart-witte 3D-graphics met felroze accenten. Aparte camerastandpunten, creatieve visuele trucjes en zelfs segmenten waarin de game eruitziet als een originele PlayStation titel, voorzien de game van een unieke smoel die ontzettend goed uit de verf komt. Dit alles wordt ondersteund door een mysterieuze doch rustgevende soundtrack die het geheel naar een hoger niveau tilt. Het zorgt ervoor dat je als speler nooit overprikkeld raakt en je gedachten helder kunt houden.


Ondanks de minpuntjes heb ik mij echt enorm vermaakt met deze game. Al met al ben ik zo’n 14 uur zoet geweest met het uitpluizen van de geheimen van het mysterieuze hotel, waarna ik op 98,2% completion zat. Een prima speelduur voor een game van twee tientjes en de eventuele kosten van het aanschaffen van een notitieboek. Dit is zonder twijfel een van de meest unieke games die je dit jaar kunt spelen.

Conclusie
Lorelei and the Laser Eyes is niet voor iedereen, zeker niet. Maar spelers die houden van het ontrafelen van een goed mysterie en zich er helemaal in kunnen vastbijten, zullen dol zijn op deze game. Enkele minpunten in de gameplay weerhouden de game ervan de puzzeltopper te zijn die het had kunnen zijn, maar dit mag de pret niet drukken. Voor liefhebbers van uitdagende breinbrekers biedt deze game een meeslepende ervaring met complexe en intrigerende puzzels, die absoluut niet genegeerd mag worden.