In januari van dit jaar mochten we aan de slag met een nieuw Prince of Persia-avontuur. The Lost Crown was een toffe verrassing en kreeg van Budgetgaming dan ook een mooie score van vier uit vijf Budgy’s. Het feit dat we een paar maanden later alweer op een nieuw avontuur mogen met de favoriete Perzische prins van de gamingwereld kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. Beide games bieden echter totaal verschillende ervaringen qua gameplay. Daarover vertel ik je meer in deze preview.


De prins gaat rogue
Hoewel Prince of Persia een gameserie is van Ubisoft, wordt deze nieuwe game niet intern gemaakt. The Rogue Prince of Persia komt namelijk uit de stal van Evil Empire, een van de studio’s achter de bekende roguelite-titel Dead Cells. Waar Dead Cells oorspronkelijk is gemaakt door ontwikkelaar Motion Twin, heeft Evil Empire het grootste gedeelte van de post-launch content verzorgd. Zo zijn zij verantwoordelijk geweest voor zo’n twintig gratis updates, alsook vier grote uitbreidingen, waarmee ze die game vijf jaar ondersteund hebben. Dit is een studio die het roguelite genre kent als z’n broekzak.

Dat is goed nieuws, want zoals de naam al doet vermoeden is The Rogue Prince of Persia tevens een game binnen het roguelite-genre. Daarmee verschilt het meteen al van het eerder dit jaar verschenen Prince of Persia: The Lost Crown, dat een traditionele Metroidvania-titel is. In die game volgt elke speler grotendeels hetzelfde pad, kom je in dezelfde gebieden in de open wereld, vecht je tegen dezelfde bazen en doet iedereen er ongeveer even lang over om het einde te bereiken. In een roguelite doe je daarentegen kortere runs door procedureel gegenereerde levels die constant veranderen van indeling, waardoor elke speelsessie weer anders is. En ga je dood? Dan begin je weer helemaal opnieuw. Wel speel je regelmatig nieuwe dingen vrij die je volgende runs weer wat makkelijker kunnen maken.


Geen Dead Cells II
Zo werkt het ook in The Rogue Prince of Persia, dat qua gamedesign erg veel wegheeft van – je verwacht het niet – Dead Cells. Iedere speelsessie begint in het kamp, waar je twee richtingen uit kunt gaan om je avontuur te starten. Deze splitsen uiteindelijk ook weer in tweeën, om uiteindelijk bij een baas terecht te komen. Tijdens je avontuur stuit je regelmatig op schatkistjes, nieuwe wapens en zelfs winkeltjes waar je nieuwe wapens en upgrades aantreft.

Om vijanden een kopje kleiner te maken beschikt de prins over een aantal toffe aanvallen, bestaande uit een standaardaanval met je wapen, een trap waarmee je vijanden tegen elkaar kunt beuken of zelfs de stekels in kunt schoppen, en een sprong waarmee je met een druk op de knop achter je vijand terechtkomt.  Een belangrijk element van de combat zijn de medailles. Deze handige snuisterijen, waarvan je er vier bij je kunt dragen, breiden de standaard moveset van de prins uit door bijvoorbeeld aan iedere trap gifgas toe te voegen of na een duik de grond in brand te steken.

Toch is het te makkelijk om The Rogue Prince of Persia bijvoorbeeld Dead Cells II te noemen. De game heeft namelijk een aantal interessante twists, zowel qua gameplay als verhaal. Wie bekend is met de Prince of Persia-games weet dat hier vaak een bepaald tijdelement in voorkomt. Zo ook in deze game.  De prins beschikt namelijk over een magisch artefact, een bola genaamd, waarmee de tijd automatisch wordt teruggedraaid wanneer je het loodje legt. Met een druk op de linker schouderknop laat je de prins tevens over muren klimmen en klauteren, waarmee hij zich soepel door de omgevingen beweegt en makkelijk verre alsook hoge plekken kan bereiken. Dit voelt allemaal erg soepel aan en baant de weg voor verticaler leveldesign.  Met behulp van het eerder genoemde artefact leer je als de prins steeds een beetje meer over de wereld en hoe je bij het einde kunt komen om daar, hopelijk, de kwade koning van de Hun-bevolking te verslaan. Op deze manier heeft het Evil Empire dit traditionele roguelite-element mooi verwerkt in het bekende verhaal van onze Perzische prins.


Vroegtijdig naar Perzië
Helaas bestaat op moment van schrijven dit einde nog niet. The Rogue Prince of Persia is namelijk een Early Access-titel, die vooralsnog enkel op Steam te spelen is en pas volgend jaar officieel uitkomt. Dit is een bekende tactiek voor roguelite-titels, waarbij ontwikkelaars graag feedback van de community gebruiken om de gameplay beter te balanceren en extra content toe te voegen. Momenteel heeft de game zes verschillende levels (die dus telkens verschillen qua indeling), twee bazen, acht hoofdwapens en zes secundaire wapens, en dertig medailles. Ter vergelijking: Dead Cells had na de Early Access-periode vijftien soorten levels en vier bazen, dus als Evil Empire hierbij in de buurt wil komen, zijn ze nog wel even zoet. De ontwikkelaar belooft regelmatige updates met meer content, dus dat is veelbelovend.

Ook ontbreken er nog een hoop toegankelijkheidsopties die Dead Cells bijvoorbeeld wel heeft en zelfs het kunnen aanpassen van de kwaliteit van de graphics is nog erg beperkt. Dit zijn zaken die vaak pas laat in het ontwikkelproces worden toegevoegd, maar het is goed om hiervan op de hoogte te zijn als je al vroeg wilt instappen.

Iets anders waarmee de game zich onderscheidt is het grafische aspect. Hierbij is gekozen voor een platte 2D-stijl die sterk doet denken aan het werk van de Franse kunstenaar Moebius, compleet met een artistiek kleurenpalet. Evil Empire zegt ook geïnspireerd te zijn door Franse stripboeken van vroeger, wat zeker terug te zien is in de getekende look. Toen de eerste trailer van de game werd getoond was niet iedereen enthousiast over deze stijl, maar ik vind dat het goed werkt. De paarse huidskleur van de prins lijkt misschien een aparte keuze, maar in combinatie met de rode band om zijn middel valt de prins hierdoor eigenlijk altijd op tegen de achtergrond, waardoor je hem nooit uit het oog verliest. Dit komt de leesbaarheid van de game zeker ten goede, vooral wanneer je omringd bent door vijanden.


Wat mij echter het meest heeft verrast aan deze titel is de soundtrack. Deze is verzorgd door ASADI, een jonge Iraans-Amerikaanse muzikant die gewapend met een sitar en een MPD de bergen is ingetrokken om daar de traditionele Perzische sound te combineren met een elektronisch geluid en snoeiharde trapdrums. Het resultaat is een soundtrack die echt perfect bij de game past en de speler keer op keer voorziet van een flinke adrenaline rush, vooral wanneer je het geluid lekker hard zet. Ten tijde van de eerste trailer wist ik nog niet helemaal of deze muziek wel zou werken, maar na het spelen van de game is dit – tot nu toe – mijn favoriete gamesoundtrack van het jaar. Het is echt heel goed.

Onsoepele soepelheid
Naast de ontbrekende content mag de ontwikkelaar ook nog flink sleutelen aan de performance. Eerder las je al dat het aanpassen van de grafische instellingen momenteel zeer beperkt is. Gelukkig kan wel de framerate beperkt worden, want anders probeert de game continu op volle kracht 300 frames per seconde uit mijn videokaart te persen, terwijl dit helemaal niet nodig is. Helaas introduceert dit op mijn systeem wel een hoop gestotter dat, hoewel redelijk subtiel, de game vrij onstabiel doet aanvoelen. Ook op een Steam Deck krijg ik de game nog niet helemaal lekker draaiend. Bij mij draait de game daar steevast op een onstabiele 58 frames per seconde in plaats van een stabiele 60. Een aantal keren bleef het spel bij het opstarten hangen in een zwart scherm, wat enkel verholpen kon worden door de Steam Deck opnieuw op te starten.


Ondanks dat de game momenteel al ruim drie jaar in ontwikkeling is, is het dus vrij duidelijk nog niet af. Vandaar dat Evil Empire via het Early Access-systeem ook een hoop feedback van de community verzamelt via Discord en Steam. Desalniettemin is de game al van een dusdanig niveau dat je er zeker al vele uren speelplezier uit kunt halen als je besluit vroeg in te stappen.

Momenteel kun je de game aanschaffen voor twee tientjes en het is nog niet bekend of dit bedrag zal worden verhoogd wanneer de game af is. Ik ben er zelf in ieder geval nog lang niet klaar mee en start zo de game weer op om te proberen de tweede baas een kopje kleiner te maken, want dit is mij nog niet gelukt. Wij blijven de ontwikkelingen rondom The Rogue Prince of Persia in ieder geval volgen en voorzien je uiteraard van een review zodra de game af is.

Conclusie
Het moge duidelijk zijn dat The Rogue Prince of Persia het over een hele andere boeg gooit dan The Lost Crown, en tot nu toe met succes. Ondanks dat de game zich nog in Early Access bevindt, biedt het al genoeg om de speler zoet te houden. En de vette art style en een nog vettere soundtrack tillen de al bewezen gameplay naar een hoger niveau. Hoewel pc-spelers al met deze vroege versie aan de slag kunnen, moeten consolespelers helaas nog even wachten tot 2025. Maar wees gerust, dit is een veelbelovende titel om naar uit te kijken.