De meest interessante games ontstaan soms uit de simpelste ideeën. Toen Ewoud van der Werf voor zijn eindexamen een klein spelletje moest maken, dwaalden zijn gedachten af naar zijn kindertijd. Wie is er niet groot geworden met schoolpleinspelletjes als De Vloer is Lava of het niet mogen staan op de randen van stoeptegels? Al gauw besloot hij dit te gebruiken als basis voor zijn afstudeerproject: SCHiM.


Schaduwspel
Inmiddels zijn we een dikke vier jaar verder. Dat SCHiM in de tussentijd uitgroeide tot iets dat vele malen groter is dan een klein spelletje voor een afstudeerproject, is zacht uitgedrukt. Het team is uitgebreid met Nils Slijkerman, die Ewoud bijstaat met zaken als level design en motion capture, en de puzzel-platformer is meermaals opgedoken op bijvoorbeeld het PlayStation-blog en een Indie World-show van Nintendo. Maar wat maakt SCHiM nu zo bijzonder dat het is opgemerkt door zulke grote namen in de industrie?

Persoonlijk denk ik dat dat vooral zit in de oer-Hollandse simpelheid die terugkeert in zowel het visuele aspect van de game als de besturing en het verhaal. In de wereld van SCHiM wordt iedere schaduw bewoond door een soort kikkerachtig wezen. Dit is geïnspireerd door de tsukumogami, wat volgens Japanse folklore het bewustzijn is dat een alledaags object krijgt na zijn 99^e levensjaar. De schim die jij mag besturen raakt na een ongeluk de mens kwijt waaraan hij toebehoort, waarna deze zonder schaduw door het leven gaat. Aan jou de taak om schim en mens te herenigen.


In de schaduw staan
Dit alles gebeurt via een flink aantal levels, die veelal een eigen thema en kleurenpalet hebben. Elk level bestaat – mede door Ewouds kleurenblindheid – uit een viertal kleuren, wat de game een hele cleane en vooral eigen smoel geeft. Zo zijn de schaduwen in de game vrijwel altijd donker van kleur, waardoor het altijd duidelijk is waar je wel en niet in kunt springen. Als schim beweeg je je namelijk voort door deze schaduwen om zo bij het einde van een level te kunnen komen. Soms zijn dit schaduwen van stilstaande bomen of straatlantaarns, maar grotere afstanden leg je vaak af via die van lopende mensen, rijdende auto’s en zelfs vliegende vogels. Haal je de afstand net niet, dan krijg je nog een kans met een klein extra sprongetje om toch de volgende schaduw te bereiken. Op deze manier wordt de gameplay eigenlijk nooit frustrerend, wat ik erg prettig vond in zo’n rustgevende game.

Het besturen van de schim gebeurt met de linkerstick en twee knoppen: één om te springen en één om een object te manipuleren. Zo kun je je schim bijvoorbeeld lanceren via de veerkracht van reclameborden en parasols, maar ook slagbomen openen en sluiten of een stoplicht op groen zetten zodat de auto's weer verder rijden. Met de schouderknoppen kun je het level draaien, wat soms ook tot oplossingen kan leiden, omdat een schaduw vanuit de ene hoek net wat langer kan lijken dan vanuit een andere. Hierdoor speelt perspectief soms ook een leuke, creatieve rol in SCHiM, wat mij erg wist te bekoren.


Een minpunt van deze eenvoud is dat de wereld zelf nauwelijks reageert op wat je doet. Toeteren met een auto zorgt er niet voor dat fietsers sneller gaan fietsen, met het deksel van een prullenbak klepperen jaagt omstanders geen schrik aan en eenden gaan niet op onderzoek uit wanneer je met leliebladen loopt te rammelen. Dit had de puzzels in SCHiM misschien te moeilijk of onduidelijk gemaakt, maar het zou je ook hebben uitgedaagd om net wat creatiever te zijn in het vinden van oplossingen. Nu is het, op een enkele keer na, eigenlijk altijd wel duidelijk wat je moet doen.

Het licht zien
Een van de leukste dingen aan SCHiM is de aankleding van de levels. Dit is verreweg het meest Nederlandse spel sinds de Kameleon-game die je jaren geleden gratis bij een pot pindakaas kreeg. Oud-Hollandse gebouwen in typisch Nederlandse woonwijken, stadse kanalen met terrasjes, overal fietsen, accurate NS-geluiden op de treinstations en zelfs de grote ijsco voor de gevel van de snackbar; het zit er allemaal in. Voor Nederlanders is de game dan ook een feest van herkenning. En hoewel er nauwelijks tekst voorkomt tijdens de gameplay, is het spel voor de liefhebber zelfs volledig in het Fries te spelen. Wa soe dat no net wolle?

In totaal was ik een uur of vijf bezig om SCHiM op m’n dooie gemak door te spelen, maar er zijn een aantal leuke uitdagingen toegevoegd die de speelduur aanzienlijk verlengen. Zo zijn er in elk level verzamelbare objecten te vinden die soms erg goed verstopt liggen en kun je na het uitspelen de game nog eens proberen door te spelen zonder extra sprong of zonder af te gaan, wat de game beduidend moeilijker maakt.


Tevens liep ik tegen een klein probleempje aan toen ik de game verder wilde spelen op mijn Steam Deck. Hier werd het savebestand van mijn pc namelijk niet herkend. De compatibiliteitsoptie op Proton Experimental zetten loste dit op en de ontwikkelaar is inmiddels op de hoogte. Hopelijk is dit snel opgelost, want zowel op de pc als de Steam Deck draait het spel echt als een zonnetje. Op de redactie hebben we ook even met de Switch-versie kunnen stoeien en hoewel de game prima speelbaar is, wil de framerate hier en daar wel eens inzakken. Maar dat mag de pret zeker niet drukken. Wat de toekomst na SCHiM te bieden heeft voor Ewoud en Nils is nog niet bekend, maar wij houden het zeker in de gaten.

Conclusie
Ondanks mijn langdurige interesse in SCHiM, heeft de game me toch nog goed weten te verrassen. Wat begint als een eenvoudig puzzelspel, groeit snel uit tot complexere levels die vragen om fantasierijke oplossingen. De simpele doch unieke gameplay van SCHiM ligt lekker in de vingers en op visueel vlak is het doordrenkt met een heerlijk Nederlands sausje. Echt moeilijk wordt het nooit, maar dat maakt het ook voor de jongere spelers een hele leuke ervaring. Kortom, een schaduwspel dat het verdient om beleefd te worden.