“U hebt onvoldoende geslapen. Probeer tijdig naar bed te gaan.” Met die boodschap word ik al twee weken aan een stuk geconfronteerd op mijn smartwatch. De schuldige? Darkest Dungeon II, de nieuwste roguelike van ontwikkelaar Red Hook Studios en de langverwachte opvolger van de eerste Darkest Dungeon game uit 2015. Ikzelf had het origineel nog nooit gespeeld en trok dus zonder verwachtingen en met open vizier de onderwereld in van de PS5-versie van het spel.

Overweldigende opener
Bij het opstarten van de game, winden de makers er alvast geen doekjes om. Er verschijnt meteen een waarschuwing op het scherm: Darkest Dungeon II is een moeilijke game en je zal herhaaldelijk sterven tijdens je tocht op weg naar je einddoel: The Mountain. Slik.

Een gewaarschuwd man is er twee waard. Of niet?

Mijn eerste opdracht is een team van vier krijgers samenstellen. Dat is niet zo moeilijk, want aan het begin van de game zijn er nog maar vier personages beschikbaar: een Plague Doctor, een Highwayman, een Man-at-Arms en een zogenaamde Grave Robber. Een gebalanceerd viertal met uiteenlopende sterktes: onze Plague Doctor is de healer van dienst, onze Highwayman kan goed overweg met pistolen, onze Man-at-Arms kan zijn medematen beschermen met zijn schild (en tegelijk rake klappen uitdelen met zijn zwaard) en de Grave Robber is een manusje van alles. Het is even nadenken op welke plaats ik de personages op mijn starting grid moet plaatsen, want hun aanvallen en skills reiken niet allemaal even ver. Daarnaast beschikken ze ook niet allen over een even groot levensbalkje. Wie Darkest Dungeon heeft gespeeld, zal gelukkig heel wat personages herkennen en hier een kleine voorsprong nemen.

Zie hier mijn team van vier! De Man-at-Arms is een echte krachtpatser.

Met een bang hartje begin ik aan mijn eerste run. Ik verbaas me erover dat ik niet moet rondlopen met mijn crew, maar dat het viertal plaatsneemt in een koets met paarden. Ik hoef de weg alvast niet te zoeken, want er is maar één optie: rechtdoor. Onderweg kan je wel kiezen welke locaties je bezoekt.

Ik moet niet rondlopen met mijn crew, maar enkel een koets besturen.

Ik kom onderweg heel wat verschillende locaties tegen en er staan waanzinnig veel stats op mijn scherm waar ik onderweg en tijdens de turn-based gevechten op moet letten. Om de vijf stappen verschijnt er in de bovenhoek een pop-up die mij doorverwijst naar het tutorialscherm.

Het tutorialscherm in Darkest Dungeon II is ontzettend uitgebreid.

Veel zaken zijn logisch, maar opgeteld is het allemaal wel heel veel om rekening mee te houden. Getuige daarvan het screenshot hieronder. Nu goed, al doende leert men! Toch?

Deze vijand kan niet (meteen) doodgaan, zal 50% minder schade aanrichten bij zijn volgende aanval en heeft 50% kans om die aanval te missen. Hij zal zijn aanval ook pas kunnen uitvoeren op het einde van de huidige ronde. Na die ronde krijgt hij twee levenspunten. Onderaan zie je hoe resistent hij is tegen de verschillende aanvalstypen en links de aanvallen in zijn arsenaal.

Meedogenloos moeilijk
In de afgelopen twee weken heb ik twintig uur Darkest Dungeon II gespeeld. In die tijd heb ik slechts twee keer The Mountain (de laatste locatie) bereikt en welgeteld één keer diens eindbaas verslagen. Nadien volgde (op een hogere moeilijkheidsgraad weliswaar) nederlaag na nederlaag. Die waarschuwing bij mijn eerste speelbeurt was dus niet gelogen: Darkest Dungeon II is meedogenloos moeilijk. Zo zijn er vijanden die met één welgemikte skill attack al je aanvallen vanaf een afstand kunnen uitschakelen. Of vijanden die je hele crew te grazen in een zee van vuur. En zo werden die levensbalkjes snel een stuk kleiner.

Mijn hele crew is nét niet gestorven in een zee van vuur. Oef!

Gelukkig sterven je personages niet meteen wanneer hun leven 0 punten bereikt, maar bevinden ze zich eerst nog even in het vagevuur tussen leven en dood. Je krijgt nog de kans om ze te redden door een beurt over te slaan en healing of items te gebruiken. Ondanks die stok achter de deur, werd mijn hele team toch vaak gewiped. Maar niet getreurd, zelfs na een onsuccesvolle queeste, werd ik toch beloond. In dit spel gebeurt dat met kaarsen, die je na een verlies kan inruilen in de shop. Ook daar zijn er echter onnoemelijk veel mogelijkheden: zo kan je investeren in het vrijspelen van nieuwe personages, het upgraden van je huidige personages, het kopen van trinkets (een soort amuletten), combat items (voor tijdens gevechten), inn items (om tussen verschillende gebieden te gebruiken), stagecoach items (om je koets extra uit te rusten) en huisdieren (met elk hun unieke eigenschappen).

De vele items die je kan kopen na een succesvolle of gefaalde run.

Ik koos er in eerste instantie voor om volop in mijn vier basispersonages te investeren in de hoop om zo sterk mogelijk op het slagveld te verschijnen. Met succes, want anders had ik de eindbaas wellicht nooit kunnen verslaan. Anderzijds zorgde dit ervoor dat ik nog maar twee andere personage heb kunnen vrijspelen, namelijk de Jester en de Flagellant.

Gewelddadig geweldig
Darkest Dungeon II draait overigens om meer dan enkel en alleen maar vechten. Terwijl ik met mijn koets door diverse gebieden (het vurige The Sprawl, het bosrijke The Tangle,, het vieze The Foetor, het zeegebied The Shroud en het zwijnenrijk van The Sluice) ploeterde, kwam ik onderweg Shrines of Reflection tegen waar ik kon kiezen wiens verhaallijn ik verder wou verkennen. Dat verhaal werd niet gepresenteerd aan de hand van een CGI-filmpje, maar ontplooide door middel van een turn-based gevecht. Origineel gevonden!

Het verhaal ontplooit zich eveneens aan de hand van turn-based gevechten.

Shrines of Reflection zijn niet de enige tussenstops: je kan onderweg spullen kopen, je personages healen of tweaken, inwoners tegenkomen, je stress verlagen, de weg scouten en natuurlijk heel wat robbertjes vechten.  

Een overzicht van de vele locaties die je kan tegenkomen in elk gebied.

De vertelstem die alles aaneenpraat met een zware stem laat zich onderweg en tijdens de gevechten trouwens ook vaak horen met een rake quote. In combinatie met de mooie art style van het spel, de coole vijanden en de meeslepende soundtrack, zit de sfeer in Darkest Dungeon II dus zeker helemaal goed.

Een gevecht tegen piraat-achtigen. De vijanden werden prachtig ontworpen.

Kakofonisch knoppenwerk
Darkest Dungeon II is van oorsprong een pc-game en dat laat zich ook voelen in de controls. Er staat heel wat informatie op je scherm en je kan nog een hoop meer informatie oproepen met de pijltjestoetsen om je kaart of je doelen te bekijken. Met driehoekje tover je de inventory tevoorschijn en je character sheets roep je op met L2 en R2  – waarin je vervolgens tussen de verschillende eigenschappen van je personages navigeert met L1 en R1 – en ook L3 en R3 hebben hun eigen functies. Een kakofonie aan knoppen dus, waardoor ik herhaaldelijk verdwaalde in een bos van submenu’s waar ik eigenlijk niet wou belanden. Als je geïnteresseerd bent om Darkest Dungeon II te spelen, maar je twijfelt op welk platform je het spel moet aanschaffen, dan raad ik je aan om voor de pc-versie te kiezen. Een muis zal het navigeren een stuk makkelijker maken. Los daarvan is het ook gewoon een spel waarbij je heel wat moet lezen en gefocust moet blijven. Als je toch gedoemd bent tot het spelen op een console, dan raad ik je aan om op een monitor aan je bureau te spelen en niet vanuit je luie zetel. Je ogen zullen je dankbaar zijn.

Druk op L2 of R2 om van personage te wisselen, op L1 of R1 om tussen de tabbladen te navigeren en op L3 om extra info te krijgen.

Afnemende aantrekkingskracht
Het mag duidelijk zijn dat Darkest Dungeon II geen spel is voor beginnelingen. “Easy to pick up, but hard to master” is hier een begrip dat zeker aan de orde is. Ik reken mezelf niet tot het doelpubliek dat ontwikkelaar Red Hook Studios met deze game voor ogen heeft, en een deel van mijn kritiek op het spel moet zeker in die context gezien worden, maar dat neemt niet weg dat Darkest Dungeon II wat mij betreft iets te veel obstakels op je pad legt die het spel minder aangenaam maken. Wanneer je tijdens het spelen moet opletten dat je koets niet total loss gaat, je vlam bovenop die koets niet uitdooft, je personages elkaar niet gaan haten en je loathing meter niet volloopt, dan vraag je van ondergetekende nét iets te veel oplettendheid.

Wanneer je personages geen dikke vriendjes meer zijn, krijg je handicaps die de gevechten een stuk moeilijker maken. Het omgekeerde is ook waar, maar komt minder snel voor.

Conclusie
Het zorgt ervoor dat ik het Darkest Dungeon II hoofdstuk in mijn gamecarrière voorlopig met een wrang gevoel afsluit. Het is een game die mij verbaasde met zijn donkere setting, knappe storytelling en een enorm uitgebreid aantal vrij te spelen personages en items, maar zich wat mij betreft verslikt in de vele (passieve) gameplay mechanics die je het leven net iets te zuur en elke run net iets te lang maken.

Na een run van een dikke twee uur alsnog het onderspit moeten delven tegen de eindbaas is niet meteen motiverend.