UFO Soft
Het idee achter UFO 50 is erg origineel: de game presenteert zich als een verzameling titels die zogenaamd tussen 1982 en 1989 zijn uitgebracht door een fictieve uitgever op een niet-bestaande console. Aanvankelijk opereerden ze onder de namen Chun, Petter & Smolski, maar in 1983 veranderden ze dit naar LX Systems, om vervolgens in 1986 door te gaan als UFO Soft. De groei van het bedrijf wordt weerspiegeld in de games zelf. Zo is het eerste spel in de collectie een wat simpel avonturenspel met houterige besturing en geen achtergrondmuziek, maar naarmate je verder komt, zie je dat de games steeds geavanceerder worden, zowel technisch als visueel.
Het is een beetje alsof je bij Nintendo op zolder een doos aantreft met daarin 50 onuitgebrachte NES-games, en dit zijn zeker niet de minste titels. Op het eerste oog lijkt het misschien alsof het hier om simpele minigames gaat, maar niets is minder waar. Menig game uit deze collectie had vroeger rustig bij de Bart Smit in de schappen gelegen voor 150 gulden. Zo stuitte ik bijvoorbeeld al gauw op Grimstone en Divers: twee volwaardige turn-based RPG’s, een met cowboys en de ander die zich volledig onderwater afspeelt. Uiteraard zitten er ook simpelere spellen tussen, maar dat is juist wat deze collectie zo tof maakt. UFO 50 heeft voor ieder wat wils.
Voor ieder wat wils
Een paar van mijn favoriete titels uit de collectie zijn: Camouflage, een puzzelgame waarin je als kameleon je kleur moet aanpassen aan de omgeving om te ontsnappen aan roofdieren; Night Manor een volledig point-and-click-avontuur waarin je uit handen van een moordenaar moet zien te blijven terwijl je puzzelend een uitweg vindt; en Velgress, waarin je, als een soort omgekeerde variant van indieklassieker Downwell, juist omhoog moet schieten om te ontsnappen. Dat laatste is overigens niet zo gek, aangezien Ojiro Fumoto, de maker van Downwell, ook heeft meegewerkt aan UFO 50, samen met een handvol andere indie-ontwikkelaars.
Ook bevat de collectie enkele games die perfect zijn om ‘s avonds voor het slapen gaan nog even een half uurtje te spelen. Bijvoorbeeld in bed op een Steam Deck. Onion Delivery: een game die doet denken aan Crazy Taxi maar dan in een 2D GTA-sausje, waar je uien moet afleveren bij hongerige klanten. Magic Garden: een kleurrijke combinatie tussen Pac-Man en Snake. Party House: een deck builder waarin je de juiste personen moet uitnodigen voor je huisfeest terwijl je de politie buiten de deur houdt. Dit zijn titels die gelijk bij mij naar boven komen.
Bekende gezichten
Dit alles wordt gepresenteerd in een mooi 32-kleurenpalet, met muziek die trouw blijft aan de beperkingen van de fictieve hardware. Ondanks de variërende art styles en genres voelt het daardoor alsnog als een samenhangend geheel. Een leuke bijkomstigheid van de manier waarop deze collectie in elkaar steekt is dat sommige games zelfs sequels of terugkerende personages hebben. Neem bijvoorbeeld de Campanella-serie. In het eerste deel bestuur je Pilot, een personage dat je misschien herkent uit Spelunky 2, en met een Flappy Bird-achtige besturing leid je hem door levels in een UFO. In Campanella 2 neem je de rol aan van zijn partner Isabell, die de UFO kan verlaten om procedureel gegenereerde levels te verkennen. Het derde deel van de serie zet je weer in de cockpit van een UFO voor een Star Fox-achtige shoot ‘em up met 3D-diepte waarin je je een weg door de ruimte schiet.
En daar blijft het niet bij. Zo wil Pilot ook wel eens elders opduiken. Bijvoorbeeld in Pilot Quest, een idle-game waarin je, terwijl je andere games speelt, maankristallen verzamelt om uiteindelijk je neergestorte UFO te repareren. De besturing uit de eerste Campanella komt zelfs terug in de racer The Big Bell Race. Dit is niet alleen een knipoog naar hoe gameontwikkelaars vroeger – en eigenlijk nog steeds – omgingen met beperkte budgetten door zoveel mogelijk elementen te hergebruiken, maar het laat ook zien hoe goed Derek Yu en kornuiten de essentie van games begrijpen. UFO 50 voelt dan ook echt als een liefdesbrief aan retro gaming.
Nostalgie, maar dan anders
Hoewel ik dat persoonlijk erg kan waarderen, snap ik goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Het zijn weliswaar nieuwe games in een retroverpakking, maar net als in de jaren 80 zijn ze vaak extreem moeilijk. Leuk is echter wel dat veel van de games vaak toch een knipoog geven naar moderner game design. Zo noemde ik eerder al een idle-game en een deck builder, maar UFO 50 bevat ook een toffe tower defense-game, een 2D-racer gemixt met een shooter waarin je door te driften je wapen oplaadt, en zelfs een Super Smash Bros.-achtige arena fighter waar je wint door als eerste een aantal ringen te verzamelen. Het voelt soms bijna alsof je een kijkje krijgt in een alternatief universum waar games in de jaren 80 al veel verder ontwikkeld waren. Je waant je terug in een tijdperk waarin je als kind op zaterdagochtend vroeg je bed uitsprong en naar de tv rende om nieuwe games te ontdekken. Pure nostalgie voor een console die nooit bestaan heeft.
Toch kan dit ook een valkuil voor UFO 50 zijn. Tussen deze 50 games bevinden zich namelijk ook titels die opzettelijk ouderwets zijn. Sommige spellen zijn bijvoorbeeld bewust extra moeilijk of besturen expres belabberd, puur omdat dit vroeger ook zo was. Dit heeft zeker zijn charme, maar iemand die niet zoveel met retro gaming heeft, zal daarom waarschijnlijk niet zoveel plezier aan deze collectie beleven. Ik geef toe dat er ook games tussen zitten die ik waarschijnlijk niet snel weer zal opstarten, maar dat is juist het mooie: er zijn nog 49 andere om uit te proberen.
Play Forever
Voor de liefhebber is er namelijk genoeg te ontdekken. Zo kostte het me al bijna tien uur om elk van de 50 spellen even te verkennen en zijn er bovendien leuke uitdagingen te vinden. Van elke game wordt de cartridge in het hoofdmenu goudkleurig wanneer je deze uitspeelt en er zijn twee optionele objectives per game die een beetje aanvoelen als achievements. De eerste is vaak eenvoudig te behalen, zoals het voltooien van een level of het verslaan van een baas, terwijl de tweede meer lijkt op een platinum trophy zoals we die van de PlayStation kennen. Zo had ik na een uur spelen al de uitgang van Night Manor gevonden, maar het opsporen van alle collectibles en het behalen van het goede einde leverde me nog een extra uur op, waarna de cartridge rood kleurde in het hoofdmenu. Dit geeft aan dat je alles in het spel hebt gedaan.
Derek Yu zou Derek Yu niet zijn zonder wat verborgen geheimen in de game te stoppen. Menig Spelunky-speler zal bekend zijn met de geheimen die pas jaren na de release ontdekt werden en UFO 50 lijkt hierin niet achter te blijven. Je kunt tijdens het spelen op elk moment de game pauzeren en een terminal openen om codes van acht cijfers en letters in te voeren, terwijl rechts op het scherm een stroom aan onleesbare tekst verschijnt. Wat je hier precies mee kunt doen heb ik nog niet uitgevogeld, maar de community zal ongetwijfeld iets nuttigs vinden, zoals cheats of misschien zelfs een geheime 51e game. En had ik al genoemd dat ongeveer de helft van de spellen ook lokale multiplayer ondersteunt? Soms zelfs co-op én versus? De slogan van LX Systems, die verschijnt tijdens het opstarten van UFO 50, luidt “Play Forever.” Kijkend naar de hoeveelheid content die deze collectie biedt, is daar geen woord aan gelogen.
Conclusie
UFO 50 is een eerbetoon aan de retro games van vroeger, met een uitgebreide selectie die bijna elk genre dekt en veel uren speelplezier biedt. Dit zijn 50 games van toen met de creativiteit van nu en dat is een knappe prestatie. Ik vraag me echter wel af of jongere gamers dit kunnen waarderen. Voor iedereen die is opgegroeid met retro-games is dit echter een absolute must-play. Op dit moment is de game alleen op pc beschikbaar, maar hopelijk verschijnt hij ook snel op consoles, want deze game is echt perfect voor de Nintendo Switch.
729 )
17-09-2024 07:14
22)
17-09-2024 07:36
).
