Als donderslag bij heldere hemel verscheen er een paar weken geleden een nieuwe Castlevania collectie. Dit keer krijgen we, bijna drie jaar na de release van de Advance Collection, de kans om de drie Castlevania-titels van de Nintendo DS opnieuw te beleven, samen met een paar toffe extra’s. Of deze titels de scherpe hoektanden des tijds hebben doorstaan heb ik voor je uitgezocht.


Igavania
De Castlevania-games worden doorgaans onderverdeeld in twee hoofdcategorieën: Classicvania’s en Igavania’s. Classicvania’s volgen een lineaire structuur waarbij je simpelweg van punt A naar punt B speelt zonder vaak terug te keren naar eerder bezochte gebieden. Igavania’s, vernoemd naar Koji Igarashi, de regisseur van Castlevania: Symphony of the Night, werken daarentegen met een non-lineaire aanpak zoals bij Metroid-games. Hierbij kom je regelmatig obstakels tegen, zoals gesloten deuren of onbereikbare platforms, waar je pas later in de game naar terug kunt keren wanneer je nieuwe vaardigheden hebt vrijgespeeld. Deze collectie bevat de Castlevania-titels Dawn of Sorrow (2005), Portrait of Ruin (2006) en Order of Ecclesia (2008), die alle drie tot de Igavania’s behoren.

Dawn of Sorrow is de meest traditionele game van deze collectie en is, zoals de titel al suggereert, een direct vervolg op de Game Boy Advance-game Aria of Sorrow. Je speelt opnieuw als Soma Cruz, een afstammeling van Dracula, die de zielen van vijanden kan absorberen om ze als aanvallen of vaardigheden te gebruiken. Dit is ook de enige game in de collectie die flink gebruikmaakte van het touch screen van de DS. Zo moest je na het verslaan van een baas een symbool tekenen en als je dit verkeerd deed moest je een deel van het gevecht opnieuw doen, wat voor de nodige frustratie kon zorgen. In deze versie hoef je gelukkig niet meer te tekenen en kun je simpelweg een knoppencombinatie indrukken. Ook gebruikte de game het touch screen om blokken die je in de weg zaten weg te tikken, wat nu wordt vervangen door de muis of de rechterstick van je controller. Niet ideaal, maar het werkt goed genoeg.


Portrait of Ruin, de tweede game in deze collectie, laat het hele gedoe met het touch screen achterwege en vervangt dit door schilderijen die je, net als in Super Mario 64, in kunt springen om andere werelden te bezoeken. De game is een vervolg op Castlevania: Bloodlines uit 1994 en geeft je de controle over twee personages: Jonathan Morris, die met een zweep de bekende Castlevania-stijl van vechten hanteert, en Charlotte Aulin, een magiër met een uitgebreid assortiment aan spreuken. Dit zorgt voor een leuke dynamiek, waarbij je strategisch moet bepalen welk personage het meest geschikt is voor een bepaalde situatie of puzzel. De schilderijen brengen je telkens naar andere omgevingen, zoals een Victoriaanse stad waar je een weerwolf bevecht, wat ervoor zorgt dat zelfs bij het opnieuw bezoeken van gebieden de ervaring fris aan blijft voelen.


De derde DS-game in deze collectie is Order of Ecclesia. Dit is niet alleen de moeilijkste van de drie, maar ook de laatste Igavania-titel die ooit is uitgebracht. In deze game neem je de rol aan van Shanoa, een lid van een geheime organisatie die de terugkeer van Dracula moet voorkomen. Shanoa kan Glyphs absorberen en deze als wapens inzetten. Wat Order of Ecclesia echt onderscheidt van andere Igavania’s, is dat het eerste deel van de game zich afspeelt in verschillende losstaande gebieden, voordat je uiteindelijk een traditioneel, doolhofachtig kasteel binnengaat. Deze aanpak laat de reis groots en meeslepend aanvoelen, maar zorgt er helaas voor dat het kasteel zelf minder imposant overkomt dan in andere delen.


Van twee naar drie
Drie toffe games dus, die stuk voor stuk tot de top van de Castlevania-serie behoren. Dankzij de transitie naar grotere schermen komen de achtergronden nog beter tot hun recht, met meer details, terwijl de klassieke pixel art stijl behouden blijft. Waar je op de Nintendo DS constant moest schakelen tussen de kaart en een scherm met informatie, kunnen beide nu handig naast het gamescherm worden weergegeven. De game biedt daarnaast genoeg opties om deze schermindeling naar wens aan te passen. Je kunt zelfs kiezen voor de traditionele DS-indeling met twee schermen boven elkaar, al is het jammer dat dit niet (goed) werkt op verticale monitoren of een gedraaide Switch om optimaal gebruik te kunnen maken van de schermruimte.

Oud kasteel in een nieuw jasje
Naast de drie DS-games tref je in de collectie ook de arcadegame Castlevania: Haunted Castle aan. Dit unieke deel, dat in 1987 wereldwijd in arcadehallen verscheen, wordt vaak beschouwd als een van de slechtste titels in de reeks. Ik kan bevestigen dat dit echt een draak van een game is die je beter kunt vermijden. Verrassend genoeg heeft ontwikkelaar M2 een gloednieuwe remake, Haunted Castle Revisited, aan de Dominus Collection toegevoegd, en die is gelukkig een stuk leuker. De gameplay is soepel, het ziet er prima uit, en met een speelduur van een klein uurtje is deze remake zeker de moeite waard om uit te proberen, in tegenstelling tot het origineel. Andere leuke toevoegingen zijn een galerij met concept art en de mogelijkheid om de geanimeerde introfilmpjes van de games voor het eerst in HD te kunnen bekijken.


Ik mocht aan de slag met de pc-versie van de Dominus Collection, en helaas kan ik niet anders stellen dan dat dit een vrij belabberde versie is. Om te beginnen start de game in een klein venster, en zijn er geen instellingen binnen de game om dit te wijzigen. Je moet al toevallig weten dat je de alt- en enterknop kunt gebruiken om het spel fullscreen te krijgen, maar dan wordt het beeld uitgerekt en verschijnen er witte randen aan de boven- en zijkanten. Gelukkig ontdekte iemand in de Steam-community dat je met wat aanpassingen in een .txt-bestand en de .exe de resolutie kunt aanpassen aan je scherm, zodat alles er goed uitziet, maar dit zou niet nodig moeten zijn. Waarom zitten zulke basisinstellingen niet gewoon in de opties van de game? Positief is dat de games qua performance soepel draaien, en ook op een Steam Deck had ik geen problemen. Toch blijft deze slordigheid een smet op een verder uitstekende release.

Desondanks is de Dominus Collection een geweldige bundel met topgames geworden. De DS-versies van deze titels zijn tegenwoordig behoorlijk prijzig op de tweedehands markt, en daarmee zit je natuurlijk vast aan kleine schermen. Voor nog geen €25 haal je deze collectie, die bestaat uit de definitieve versies van deze Castlevania-games, in huis op je favoriete platform. Elke game biedt je minstens tien tot vijftien uur speelplezier en ze beschikken na het uitspelen ook nog over extra uitdagende modi waarmee je de games met andere personages door kunt spelen. Jammer is wel dat de online functionaliteit verdwenen is. Hoewel dit voornamelijk voor het ruilen van voorwerpen en wapens werd gebruikt, was het leuk geweest als je dit alsnog met een vriend kon doen. De toekomst van Castlevania ziet er momenteel helaas wat somber uit, ook omdat de bron van oude games langzaam opdroogt, maar met de Dominus Collection kunnen we gelukkig weer een flinke tijd vooruit.

Conclusie
Met de Castlevania Dominus Collection brengt Konami drie van de beste Castlevania-games naar moderne hardware voor een schappelijke prijs. Ontwikkelaar M2 levert uitstekend werk met de ports en voegt als kers op de taart een gloednieuwe remake van een arcadetitel toe. Het is alleen jammer dat de ietwat krakkemikkige pc-versie buiten de game om extra aanpassingen vereist om in acceptabele staat te kunnen draaien.