Onder de lens
Double Exposure markeert de terugkeer van een oude bekende, namelijk Max Caulfield. Max kennen we uit zowel de eerste Life is Strange als de prequel Before the Storm. De game speelt zich tien jaar na de gebeurtenissen in Arcadia Bay af, die destijds de fanbase flink verdeelde met de zogenaamde ‘Bay or Bae’ beweging. Max is inmiddels 28 en verhuisd naar het schilderachtige dorpje Lakeport in Vermont, waar ze lesgeeft in fotografie op Caledon University. Hoewel Double Exposure technisch gezien een vervolg is, voelt het in veel opzichten dus aan als een nieuw deel.
Het verhaal komt op gang wanneer Max' beste vriendin en collega, Safi, op mysterieuze wijze om het leven komt. Max probeert wanhopig haar krachten te gebruiken om de tijd terug te draaien, maar zonder succes. Deze krachten hebben haar ruim tien jaar geleden verlaten, na de gebeurtenissen uit het eerste deel. Na een paar dagen van rouw ontdekt Max echter een nieuwe kracht. Ze stuit op een scheur in de realiteit, die lijkt te zijn ontstaan op het moment dat Safi werd vermoord. Met een simpele beweging kan Max nu heen en weer reizen naar een realiteit waarin Safi nog leeft, om zo te achterhalen wie verantwoordelijk is voor de dood van haar vriendin en waarom.
Beelden van het verleden
Ik moet zeggen dat dit verhaal mij behoorlijk greep. Voor een spannend murder mystery mag je me altijd wakker maken, en de manier waarop het gepresenteerd wordt en de twists die voorbij komen, zorgden ervoor dat ik – vooral in de eerste twee van de vijf hoofdstukken – op het puntje van mijn stoel zat. Het verhaal wordt sterk opgebouwd, de personages waar Max mee omgaat zijn intrigerend en de locaties leuk om te verkennen. Zo speelt een groot deel van de game zich af op en rond de school waar Max lesgeeft, in haar huis en in het café waar ze regelmatig met haar vrienden afspreekt. Bovendien voegt de kracht om tussen twee realiteiten te reizen een leuke twist toe aan de – vrij simpele – puzzels die je af en toe tegenkomt.
Hoewel het verhaal zelf me tot het einde best wist te boeien, raakte en verraste het me nooit meer zo sterk als in de eerste twee hoofdstukken. Je krijgt nog steeds leuke twists voorgeschoteld, maar het spel blijft hangen in dezelfde verhaallijnen, personages en locaties. Deck Nine probeert deze herhaling te voorkomen door kleine zijplotjes toe te voegen, zoals het verhaal van een docent die werk steelt van een leerling – iets wat mij helaas maar al te bekend voorkomt – maar zonder veel succes. In de wereld waarin Safi niet meer is, blijft haar afwezigheid als een leegte voelbaar door het hele verhaal dat gaandeweg steeds meer de paden van de eerste game bewandelt. Bovendien voegen irritante personages als Vinh en Loretta – die vooral lijken te zijn geschreven om de speler te frustreren – weinig toe, wat eigenlijk alleen maar meer ergernis oproept.
Oog voor detail
Om de speler bezig te houden, zijn overal polaroids verstopt die Max herinneren aan oude momenten of juist een kijkje geven in een realiteit die ze nog niet heeft beleefd. Daarnaast kom je regelmatig objecten, personen of locaties tegen die zich perfect lenen voor een creatieve foto. Deze extra activiteiten brengen wat variatie in de gameplay, die verder vooral neerkomt op het voeren van gesprekken, verkennen van omgevingen en af en toe een keuze maken met lichte impact op het verloop van het verhaal. Uiteindelijk deed ik er ongeveer veertien uur over om de vijf hoofdstukken van het spel te doorlopen, maar hierbij heb ik wel alle polaroids verzameld en moest ik een hoofdstuk opnieuw starten vanwege een bug die mijn voortgang blokkeerde. Als je je puur richt op het verhaal, ben je waarschijnlijk in minder dan tien uur klaar met Double Exposure.
Visueel gezien is deze Life is Strange echt een plaatje. Dit is zonder twijfel de mooiste game in de serie, waarbij het cartooneske uiterlijk van het eerste deel steeds meer achterwege wordt gelaten. Wat mij vooral opviel, is het detail in de gezichten. En dan met name in de ogen, die vaak met minimale bewegingen meer weten te zeggen dan de dialogen. Voor deze review mocht ik aan de slag met de pc-versie van Double Exposure, die op mijn systeem met een RTX 4080 Super videokaart vrijwel vlekkeloos draaide in 60 frames per seconde op de hoogste settings. Hoewel de muziek mij persoonlijk iets minder raakte dan de nummers uit bijvoorbeeld Life is Strange: True Colors, sluit ook de soundtrack van Double Exposure – die voornamelijk uit sfeervolle gitaarballads bestaat – weer perfect aan bij de vele emotionele momenten in het spel.
Dubbel gevoel
Een paar bugs stonden mijn speelplezier echter wat in de weg. Weliswaar speelde ik een reviewversie, maar voor zover ik zie is er daarna nog geen patch uitgebracht. Zoals ik eerder schreef, moest ik een hoofdstuk opnieuw starten omdat de game wilde dat ik met een bepaald personage sprak, terwijl deze de dialoogoptie niet had en in de andere realiteit zelfs compleet afwezig was. Na het herstarten van het hoofdstuk werkte dit gelukkig wel en was het probleem verdwenen, maar daarmee ook ruim een uur van mijn tijd. Daarnaast kwam ik een personage tegen dat sprak zonder de mond te bewegen, en in sommige scènes was het stemvolume ineens veel luider dan in andere. Gelukkig zijn dit allemaal dingen die te verhelpen zijn met een patch, dus laten we hopen dat die snel komt. De game kent ook een Ultimate Edition. Deze biedt wat leuke Final Fantasy-outfits voor Max en 'exclusive cat content', wat een zijverhaaltje is dat door de game heen in totaal misschien tien minuten beslaat. Voor €30 extra is dit echt een aanfluiting, dus trap hier vooral niet in. Of je moet echt een extreem grote fan zijn van Final Fantasy.
Mijn grootste kritiekpunt is echter dat het verhaal van deze Life is Strange uiteindelijk vrij nutteloos aanvoelt. Zonder te veel te spoilen, voelt het na de credits vooral alsof je een opzetje voor een volgend deel hebt gespeeld in plaats van een afgerond verhaal dat op zichzelf staat. Hierdoor voelt het einde ook vrij leeg aan. Daarnaast heb ik zo mijn twijfels over Max als hoofdpersonage. Hoewel haar tijd in Arcadia Bay geregeld ter sprake komt en ook op andere manieren die we niet zullen verklappen terugkomt in Double Exposure, had dit verhaal ook prima verteld kunnen worden met een ander hoofdpersonage. Gebaseerd op dit deel verwacht ik dat een eventueel vervolg deze keuze wat meer diepgang zal geven, maar daar zullen we waarschijnlijk nog wel even op moeten wachten.
Conclusie
Uiteindelijk moet ik concluderen dat Double Exposure mijn minst favoriete Life is Strange-deel is. Deck Nine heeft eerder met True Colors en Before the Storm laten zien dat ze prima verhalen in dit universum kunnen vertellen, maar die magie weten ze helaas niet helemaal te vangen in Double Exposure. Ondertussen werkt Don’t Nod, de oorspronkelijke ontwikkelaar van Life is Strange en het tweede deel, aan een soortgelijke titel: Lost Records: Bloom & Rage, die begin volgend jaar verschijnt. Hopelijk kan die mij beter bekoren.
