Metro 2028
Eerlijk is eerlijk: initieel was ik erg teleurgesteld toen bleek dat de nieuwste inzending in een van mijn favoriete gamefranchises een VR-uitstapje bleek te zijn. Maar als er één gamereeks is waarvoor ik mijn VR-headset na lange tijd nog eens uit de doos haal, dan is het Metro wel. En wat blijkt: Vertigo Games heeft goed werk geleverd door de beklijvende sfeer en spanning vast te leggen en het tilt de ervaring naar een ander niveau door je rechtstreeks in de wereld van Metro te trekken.
Metro Awakening speelt zich af in het jaar 2028 en je neemt de rol aan van Serdar, een arts die door de verraderlijke, vaak met straling gevulde, metro navigeert om de medicijnen te vinden die zijn zieke vrouw zo hard nodig heeft. Onderweg word je geconfronteerd met de grimmige overblijfselen van de mensheid en de gemuteerde verschrikkingen die op de loer liggen. Serdars reis, die zich afspeelt voor de gebeurtenissen van de vorige games, begint met een zoektocht naar de medicijnen, maar evolueert op echte Metro-wijze al snel naar iets veel groters dan onze hoofdpersoon had verwacht. Een sterk verhaal blijft dus ook in VR een centraal onderdeel van de Metro-ervaring.
Rugzak
De Amsterdam-studio van Vertigo Games heeft met verve een gameplay-ervaring gecreëerd die trouw blijft aan de combinatie van verkenning, gevechten en stealth, terwijl ze het potentieel van de ‘virtuele realiteit’ benutten om een nieuwe vorm van interactie aan te bieden. Je moet nog steeds zorgvuldig omgaan met munitie, gasmaskerfilters en andere essentiële benodigdheden om te overleven in de ruige wereld van het postapocalyptische Moskou. Alleen heeft alles nu een echte fysieke interactie gekregen, wat een laag realisme toevoegt die traditionele bedieningselementen niet helemaal kunnen nabootsen.
Reik over je linkerschouder en je pakt je rugzak die een verscheidenheid aan handige items bevat die je onderweg vaak nodig hebt. Je elektrische generator is handig voor het openen van deuren om verder te komen, waarvoor je eerst de kabels moet bevestigen en het daarna handmatig moet aanslingeren. Het laadt ook de zaklamp op je hoofd op, een cruciaal hulpmiddel bij het verkennen van de duistere, griezelige gangen. Het herladen van je wapens is ook een heel tactiele ervaring, omdat je het lege magazijn eruit moet trekken, een nieuwe moet plaatsen en het opnieuw moet aanspannen. Niks nieuw voor mensen met veel VR-shooters op de teller, maar door dit stapsgewijze proces voelt elk gevecht nog veel intenser aan. Het hanteren van een gasmasker is bijvoorbeeld ook niet zo bijzonder, maar de natuurlijke reflex die ik had om de condens van het masker te vegen, vond ik echt heel tof. Het zijn al deze kleine dingetjes die je op een zeer voelbare manier extra de wereld intrekken.
Waar is mijn munitieclip?
De bedieningselementen in VR vertalen over het algemeen zeer goed, mede door de soepele handtracking en intuïtieve interacties. Er zijn echter af en toe zeer intense momenten waarop sommige acties te omslachtig aanvoelen, waardoor ik af en toe uit de ervaring werd gehaald omdat een beweging niet helemaal werd geregistreerd zoals verwacht. Toen ik oog in oog kwam te staan met een bloeddorstige mutant, nam ik een leeggeschoten wapen van mijn rechterheup. Eigen schuld, dat weet ik, maar onder die intense druk was het een hele opgave om alle herlaadstappen te volgen en kort daarna ook heel nauwkeurig op het harige mormel te schieten. Het kan ook erg frustrerend zijn wanneer je middelen halverwege de strijd opraken. Toch doen deze momenten weinig afbreuk aan de algehele ervaring, omdat de intensiteit juist een van de sterkste kenmerken van het spel is.
Hoewel de vuurgevechten, of het nu met mutanten of menselijke tegenstanders is, in Metro Awakening grotendeels overtuigen, voelen de stealth-opties in vergelijking wel wat onderontwikkeld aan. Door de inconsistente AI is het sluipgedeelte ietwat wisselvallig en daardoor zijn ze eerder frustrerend dan gespannen. Hoewel je soms min of meer gedwongen wordt om de gevechten zorgvuldig te benaderen, hield ik in dit VR-uitje toch meer van de brute kracht.
Weinig variatie
De opvallendste tekortkoming is de ietwat beperkte verscheidenheid aan vijanden die je in het spel tegenkomt. Dit gebrek aan diversiteit zorgt ervoor dat het na verloop van tijd allemaal wat repetitief aanvoelt. Ook het levelontwerp is soms in hetzelfde bedje ziek. Hoewel de omgeving visueel opvallend genoeg is waardoor elk deel van de metro de juiste sfeer oproept, vervalt het soms te snel in doelstellingen die te vertrouwd aanvoelen. Terwijl de game zijn – toegegeven – sterke verhaal probeert uit te werken, voelt het ook alsof het soms iets te lang de bovenhand neemt. Dit heeft een negatief effect op de flow van een VR-game. Ik klink nu overwegend negatief voor een van de betere VR-games die ik in lange tijd heb gespeeld, maar voor mij persoonlijk zwakte de ervaring sterk af na ongeveer twee derde van de zeven à acht uur die ik in totaal nodig had om het spel op de normale moeilijkheidsgraad te voltooien.
Visueel stelt de PSVR2-versie van Metro Awakening VR zeker niet teleur, al hebben sommige texturen wel een erg lage resolutie, wat extra opvalt omdat je er met je neus bovenop zit. Dat wordt echter ruimschoots goedgemaakt doordat de claustrofobische tunnels en vervallen omgevingen zo effectief in beeld worden gebracht in VR. En het viel mij op hoe de lichteffecten (of eerder het gebrek aan licht in de duisternis) de intense en zeer onheilspellende sfeer van het spel verder versterkten. Het geluidsontwerp – van de zwakste voetstappen die echoën door de gang tijdens griezelige stiltes, tot het verontrustende gegrom van op de loer liggend gevaar – zorgt er bovendien voor dat de ervaring nog intenser aanvoelt terwijl je door de in duisternis gehulde ruimtes van de metro navigeert.
Metro Awakening VR biedt bovendien een scala aan comfortinstellingen, geschikt voor zowel nieuwe als doorgewinterde VR-spelers. Voor spelers die bewegingscomfort nodig hebben, biedt de game opties om bewegingsziekte te verminderen. Er is ook een keuze tussen soepele voortbeweging en teleportatie, waardoor spelers hun navigatiestijl kunnen aanpassen op basis van hun comfortniveau. Al genoot die eerste resoluut mijn voorkeur voor de leukste game-ervaring.
Conclusie
Metro Awakening is een geslaagde poging om de Metro-gamereeks te vertalen naar virtual reality. Het legt het sombere voortbestaan in de metro van Moskou goed vast, terwijl je door het effectieve VR-perspectief nog dieper in een gevoel van spanning en angst wordt getrokken. De sfeer van de game is hoe dan ook een van de sterkste punten en trekt spelers de metrotunnels in met beklijvende audio en degelijke beelden, op wat visuele beperkingen na. De fysieke interacties in VR versterken het gevoel van realisme. Ik klokte af op een uur of acht, ruim boven de verwachte speeltijd die ik dacht te krijgen van een virtual reality spin-off, maar rond twee derde van die tijd viel het allemaal wel wat in herhaling door een gebrek aan vijanden en repetitieve level-lay-outs. Dit weerhoudt Metro Awakening ervan om nog een extra Budgie in de wacht te slepen, maar VR-liefhebbers hebben er desondanks een toffe titel bij.
