Gamen in arcadehallen is in Nederland niet heel gebruikelijk. In Japan is het echter de normaalste zaak van de wereld en is het uitermate populair. Een voorbeeld van een populaire serie is Taiko no Tatsujin, het ritmische drumspel met alle vrolijke personages en de mascotte Don-Chan. Een deel van de arcadespellen krijgen een versie die je thuis op een console of pc kunt spelen. Dit is ook het geval voor de Taiko no Tatsujin-serie. Twee jaar geleden kwam Taiko no Tatsujin: Rhythm Festival al uit op de Nintendo Switch met een kleine Taiko drum-controller, zodat je thuis bijna dezelfde ervaring hebt als in de arcadehal. Nu heeft Bandai Namco hetzelfde spel uitgebracht voor de huidige generatie consoles. Ik heb deze versie de afgelopen dagen gespeeld. Helaas kon ik niet drummen met een Taiko drum, maar ben ik dat gaan doen met een PlayStation 5-controller.


Overstimulatie
Misschien is het wat overbodig als ik zeg dat Taiko no Tatsujin overdreven Japans is. Bij het opstarten van het spel wordt dat gelijk duidelijk. Don-Chan en alle personages zijn super vrolijk en er zijn veel felle kleuren. Als je dan begint met spelen gebeurt er ook veel op je scherm. Naast de balk waar de noten in worden weergegeven, verandert de achtergrond naarmate je beter speelt. Don-Chan juicht je toe vanuit de linkerbovenhoek en er verschijnen meer dansende dieren of wezens onder de notenbalk. Als je heel goed bent komen er zelfs nog extra juichende personages bij die weer over de dansende dieren heen gaan. Hierdoor kan het in combinatie met de typische Japanse muziek mogelijk wat te veel worden.

Ondanks al dat visuele geweld heb ik er weinig last van gehad, het was meer dat het mijn vriendin opviel dat er zoveel gebeurde op het scherm. Ik was namelijk veel te gefocust op het raken van de muzieknoten, wat op hogere moeilijkheidsgraden nog best lastig wordt met de PlayStation 5-controller. Ik kon op een gegeven moment niet meer snel genoeg op de knop drukken om alle noten te raken. Zelfs het oefenen in de beschikbare en uitgebreide oefenmodus hielp niet echt. Het kan uiteraard aan mijn eigen vaardigheden liggen, maar ik denk dat dit met een Taiko drum-controller net ietsje makkelijker is.


Of toch niet?
Dat mocht mijn pret niet drukken, want Rhythm Festival zit vol met muziek die ik kan waarderen. De standaard aanwezige muzieklijst is heel divers, met game-muziek, anime-muziek, Japanse popnummers en zelfs klassieke muziek. Zo ging ik van Butter-Fly – de Japanse intro van het eerste seizoen van Digimon – naar muziek uit de anime Demon Slayer om vervolgens een nummer te spelen uit Monster Hunter World en Persona 5 en daarna verder te gaan met Symfonie nr. 5 van Beethoven. Met 76 standaardnummers is er voldoende variatie beschikbaar en was ik best tevreden met de selectie van de muziek. Mocht je dat niet genoeg vinden dan kun je de Taiko pass aanschaffen. Al zul je hiervoor in de buidel moeten tasten; het kost €10 voor 3 maanden toegang. Dan krijg je toegang tot meer dan 700 nummers, waardoor je niet snel uitgespeeld zult raken. Uiteindelijk zou het natuurlijk altijd leuker zijn als dit niet achter een betaalmuur zou verdwijnen, maar persoonlijk vind ik dit niet overdreven duur voor wat je krijgt.

Tijdens het spelen van de normale, oftewel Taiko, modus van het Rhythm Festival verdien je munten. Deze kun je besteden in een winkel aan kleding en outfits voor Don-Chan. Zo kun je je eigen gepersonaliseerde Don-Chan maken. Tevens kun je hier mascottes, mini-personages in het spel, kopen die mee dansen met Don-Chan. Voor de PlayStation 5-versie zijn er speciale mascottes beschikbaar. Zo had ik Morgana uit Persona 5. Er zijn veel outfits en mini-personages beschikbaar om te kiezen en je ontgrendelt ook constant nieuwe outfits in de verhaalmodus.


De avonturen van Don-Chan
Rhythm Festival heeft een verhaal, welke je vrijspeelt door in drum level te stijgen. Door alle modi in het spel te spelen, verdien je naast munten ook punten en stijg je in drum level. Vervolgens ontgrendel je met ieder drum level een nieuw hoofdstuk. Dit kan een stukje verhaal zijn over de avonturen van Don-Chan en zijn vrienden in Omiko city, maar het kunnen ook meer munten zijn of nieuwe outfits. In het verhaal verkent Don-Chan Omiko city en is hij bezig om Taiko-meester worden. Je ziet veel vrolijke personages die iets te vertellen hebben, maar het kon mij eigenlijk totaal niet interesseren. Het verhaal voelt een beetje geforceerd toegevoegd aan het spel en daarmee voor mij overbodig. Ik ging er alleen doorheen om van alles te ontgrendelen qua outfits en nieuwe nummers. Op dit vlak zijn er veel betere ritmespellen, zoals bijvoorbeeld Persona 4: Dancin all Night – een van mijn favoriete ritmespellen.


Variatie
Nu hoor ik je denken, wat zijn dan die andere modi naast de Taiko modus? Je kunt online spelen tegen anderen. Dit werkt goed, als je tenminste iemand kunt vinden om tegen te spelen. Die waren tijdens de reviewperiode namelijk schaars. Daarnaast bevat Rhythm Festival drie verschillende minigames om alleen of lokaal met vrienden te spelen. In eentje hiervan speel je de muziek als een band, waarbij iedereen zijn eigen instrument heeft en dus zijn eigen muzieknoten moet raken. In een andere ben je een ninja en moet je in plaats van de noten raken, werpsterren wegschieten. Ninja Don-Chan rent naar voren als je een werpster raakt en degene die aan het einde van een muzieknummer het verste is wint.

De laatste minigame is eentje waarbij speelgoed een hoofdrol speelt. Je stelt een eigen speelgoeddoos samen, waarmee je het gaat opnemen tegen anderen (dit kan ook online). Alle stukken speelgoed hebben een vaardigheid die tijdens het spelen van het nummer geactiveerd kunnen worden. Denk bijvoorbeeld aan snellere muzieknoten, of blokkades waardoor je het allemaal minder goed ziet. Op deze manier probeer je het je tegenstander lastig te maken om de muzieknoten te raken. Want als je meer muzieknoten raakt, activeer je meer speelgoed. Degene die aan het einde van het muzieknummer met zijn vaardigheden het meeste speelgoed heeft verzameld wint. Dit vond ik van de drie minigames de leukste om te doen, omdat er nog best wat diepgang aanwezig is. Dit zit hem vooral in welk speelgoed je in jouw speelgoeddoos stopt om te gebruiken tijdens het spelen. Tevens ontgrendel je nieuwe speelstukken die je met de verdiende muntjes in de winkel kunt kopen.


Conclusie
Al met al heb ik mij uitstekend vermaakt met Taiko no Tatsujin: Rhythm Festival. Het is zeker een spel voor iemand die van ritmespellen houdt en dat graag speelt met voor hem bekende muziek uit anime of videospellen. Mocht dat je niet aanspreken, dan zou ik dit ritmespel links laten liggen. De toegevoegde minigames zijn leuk voor de afwisseling of om met wat vrienden te spelen. Wat de ervaring mogelijk nog wat beter maakt is de Taiko drum-controller, maar ook zonder die controller kan ik Taiko no Tatsujin: Rhythm Festival zeker aanraden.