Eindelijk op avontuur
Voor wie nog nooit een Indiana Jones-film heeft gezien: Dr. Henry "Indiana" Jones is een archeologieprofessor die regelmatig tombes, piramides en jungles trotseert op zoek naar eeuwenoude schatten. Dit doet hij uiteraard in de beroemde films, maar ook in comics en games. The Great Circle speelt zich af in 1937, tussen de verhalen van Raiders of the Lost Ark en The Last Crusade in. Door de jaren heen hebben gamers al meerdere malen zijn avonturen mogen beleven, met de in 1994 verschenen point-and-click-game Indiana Jones and the Fate of Atlantis als een van de hoogtepunten. Nog nooit is een Indiana Jones-game echter zo ambitieus geweest als The Great Circle.
Wie bekend is met Bethesda Softworks, de uitgever van het spel, weet wellicht dat regisseur en producer Todd Howard een enorme fan is van Indiana Jones. In 2009 deed hij al een poging om een game gebaseerd op de iconische avonturier te ontwikkelen, maar dat project kwam nooit van de grond. Gelukkig heeft Howard het niet opgegeven en hij heeft dan ook een flinke vinger gehad in de ontwikkelpap van The Great Circle. Omdat MachineGames bekendstaat om hun sterke verhaalvertelling in de Wolfenstein-games, vond Howard hen de perfecte keuze om dit ambitieuze project tot leven te brengen. En dat is een goede keuze gebleken.
The Great Zuurkool
Net als hun eerdere spellen speelt The Great Circle zich af vanuit een first-person-perspectief. Na een spectaculaire introductie wordt Indiana wakker van kabaal op Marshall College, een van de scholen waar hij werkt als professor. Wanneer hij op onderzoek uitgaat, komt hij oog in oog te staan met een boom van een vent die ervandoor gaat met een beeldje van een gemummificeerde kat. Tijdens de strubbeling laat de dief een medaillon achter dat Indy naar het Vaticaan leidt, waar zijn avontuur pas echt begint.
De titel van de game is gebaseerd op een bestaande theorie die suggereert dat verschillende beroemde locaties op aarde, zoals Paaseiland en de Nazcalijnen in Peru, met elkaar verbonden zijn via een geografische cirkel. Deze lijn zou, vergelijkbaar met de evenaar, de aarde perfect in tweeën splitsen. Emmerich Voss, een archeoloog die voor de nazi’s werkt en tevens een oude rivaal van Indiana, is op zoek naar mysterieuze stenen die op elk van deze locaties zouden zijn verborgen. Waarom Voss deze stenen wil bemachtigen mag je zelf ontdekken, maar het leidt tot een knotsgek avontuur dat constant weet te verrassen. Het is jouw taak om Voss en zijn nazikornuiten steeds een stap voor te blijven en hun snode plannen te dwarsbomen.
Het cirkeltje rond
Dat The Great Circle geen simpele kloon is van Uncharted of Tomb Raider wordt meteen duidelijk in het Vaticaan. Indiana wordt door Antonio, een oude bekende en priester, het Vaticaan ingestuurd op zoek naar antwoorden. Om niet op te vallen kleedt Antonio hem aan als priester, zodat de nazi’s – die inmiddels Italië zijn binnengevallen – hem met rust laten. Ondertussen beklim je in het geheim steigers en hang je aan dakgoten om op plekken te komen waar je eigenlijk niet mag zijn. Hier lijkt de game verrassend veel op een immersive sim, vergelijkbaar met titels als Dishonored, de recente Hitman-trilogie, en zelfs Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay, dat werd ontwikkeld door voormalig MachineGames-medewerkers.
Veel van de levels voelen aan als een zorgvuldig ontworpen puzzel die op meerdere manieren opgelost kan worden. Kun je een sleutel voor een deur niet vinden? Dan staat er waarschijnlijk wel een raam open, kun je via ladders en houten planken een dak bereiken, of slinger je van balkon naar balkon met je lasso. Tijdens mijn speelsessies ontdekte ik regelmatig verborgen routes en eenmaal aangekomen bij mijn doel bleek vaak dat er nog drie of vier andere manieren waren om dezelfde plek te bereiken. Dit komt het best tot zijn recht in het Vaticaan, waar ik meerdere “wow, ben ik hier?”-momenten ervoer, vergelijkbaar met de ontdekking van shortcuts in Dark Souls.
Maar ook andere levels in de game maken gebruik van dit principe. Zo wemelt het in de woestijn van Gizeh van de ondergrondse tunnels en tombes, en trek je in de Siamese jungle met een boot door rivieren op zoek naar verborgen tempels. Opvallend zijn de vele zijmissies die je niet alleen naar locaties brengen waar je anders wellicht nooit zou komen, maar die ook sterk verweven zijn met het hoofdverhaal. Hoewel ze optioneel zijn, voegen ze aanzienlijk meer diepgang toe aan de achtergrond van personages en hun motivaties. Het is dan ook zeker de moeite waard om deze missies te voltooien.
Vrijwel alles wat je tegenkomt kan door Indiana als wapen worden gebruikt. Omdat kogels schaars zijn, word je beloond voor creatief en strategisch spelen. Ik koos ervoor om nazi’s stuk voor stuk uit te schakelen met deegrollers, gitaren, vliegenmeppers en steelpannen, waardoor ik mijn pistool zelfs helemaal niet heb hoeven gebruiken. Ook Indiana’s iconische lasso komt regelmatig van pas. Hiermee kun je niet alleen de omgeving navigeren, maar ook honden wegjagen of vijanden naar je toe trekken om ze vervolgens een stevig broodje vuist te serveren. Guten Appetit!
Een echte Indygame
Tussen de grote, open levels door krijg je af en toe meer lineaire stukken te spelen. Deze zijn strakker geregisseerd en zitten, net als de films, vol actievolle momenten. Het zijn dan ook vooral deze levels waarin de personages echt tot leven komen en het aanvoelt alsof je een Indiana Jones-film speelt. De uitblinker hier is Troy Baker, die een fantastische Indiana Jones neerzet. Geen moment had ik het gevoel dat ik niet naar een jonge Harrison Ford aan het luisteren was. Maar ook sidekick Gina, gespeeld door Alessandra Mastronardi, en Locus, vertolkt door Tony Todd, leveren indrukwekkende prestaties die de beleving van de game naar een hoger niveau tillen. Dit is niet zomaar een spel met een Indiana Jones-sausje. Dit is Indiana Jones.
Ook op visueel vlak is de game een plaatje. Van de prachtige graphics tot de cinematografie die bijna niet onderdoet voor die van de films. Zelfs de belichting in de cutscenes lijkt rechtstreeks uit de films overgenomen en elke omgeving barst van de details. Neem bijvoorbeeld Marshall College, waar elke kamer tot de nok toe gevuld is met unieke beeldjes, schilderijen en andere kunstobjecten die Indy tijdens zijn verre reizen heeft vergaard. Je kijkt echt je ogen uit.
Ik speelde de game op een RTX 4080 Super-videokaart, waarop hij in 4K als een zonnetje draaide, meer dan 100 frames per seconde zonder hulp van DLSS, met vrijwel alle instellingen op het hoogste niveau. Hoewel de framerate flink keldert wanneer je path tracing inschakelt, lukte het me met behulp van DLSS alsnog om de game rond de 60 fps te laten draaien door de rest van de instellingen aanzienlijk te verlagen. Op de Steam Deck presteert de game aanzienlijk slechter. Toen ik de game voor het eerst opstartte zag ik niet veel meer dan de grond en wat zwevende oogballen. Zelfs na flink sleutelen aan de instellingen bleef de framerate hangen rond de 20 fps en hadden alle personages gifgroene ogen. Dit is duidelijk een game voor op je Xbox of pc. Houd er wel rekening mee dat je een videokaart met raytracing-ondersteuning nodig hebt, anders start de game niet eens op.
Hoognodig
Hoewel deze game me echt dat oude, vertrouwde Indiana Jones-gevoel van de eerste drie films wist te geven, iets waar de recentere films niet in slaagden, zitten er toch wat haken en ogen aan. Zo is de kunstmatige intelligentie van de vijanden, zelfs op de hogere moeilijkheidsgraden, vaak lachwekkend slecht. En hoewel de zijmissies van hoge kwaliteit zijn, zit de game ook vol opdrachten die je tien verborgen artefacten laten zoeken of vijf foto’s laten maken. De vrijheid van het Vaticaan-level wist me goed in te pakken, maar dit is ook meteen de laatste keer dat de game je daar echt mee weg weet te blazen. Daarnaast biedt de game weinig nieuws. Alles wat je hier voorgeschoteld krijgt, heb je waarschijnlijk al eens eerder gezien. Maar The Great Circle bewijst dat je het wiel niet opnieuw uit hoeft te vinden als het zo moeiteloos draait als hier.
Het is geen geheim dat het de laatste tijd niet goed gaat met Xbox. Veel van hun grote titels weten keer op keer niet te voldoen aan de verwachtingen, en ook Bethesda Game Studios heeft sinds de overname door Microsoft, op Hi-Fi Rush na, weinig uitgebracht waar menig gamerhart sneller van ging kloppen. Gelukkig brengt Indiana Jones and the Great Circle daar verandering in. Dit is de grandioze singleplayer-ervaring waar Xbox al jaren op zat te wachten. De game voelt niet alleen als Indiana Jones. Je bent Indiana Jones. Hiermee weet MachineGames op de valreep nog een van de beste games van het jaar af te leveren, en daarvoor neem ik zeker mijn hoedje af.
Conclusie
Indiana Jones and the Great Circle is precies geworden wat het had moeten zijn: een episch avontuur vol spanning, mysterie en actie, met de charme die de franchise zo geliefd maakt. MachineGames laat zien dat ze meer kunnen dan alleen first-person shooters, door het indrukwekkend leveldesign en een verhaal dat de spelers meeneemt naar prachtige locaties. Ondanks een paar tekortkomingen blijft het avontuur boeien van begin tot eind, en creëert het een nieuwe standaard voor avonturengames met een hoog budget. Dit is niet zomaar een uitstapje in het universum van Indiana Jones, dit is een waardig eerbetoon aan de legende zelf.
28075 
22)
15-12-2024 17:13
