In Alien: Rogue Incursion - Part One stap je in de schoenen van Colonial Marine Zula Hendricks. Nadat je een noodoproep van de planeet LV354 hebt ontvangen, wordt jouw ruimteschip uit de lucht geschoten door een aantal raketten afkomstig van een ogenschijnlijk verlaten basis genaamd Castor’s Cradle. Weet ontwikkelaar Survios met Alien: Rogue Incursion - Part One een goede indruk te maken of verkies je straks nog liever een facehugger boven deze game? Dat zocht ik voor je uit.

De Alien-films zijn een paar van mijn favoriete films in het sciencefiction genre. Weinig mensen zullen waarschijnlijk ontkennen dat de eerste twee delen vele malen beter zijn dan de meeste films die daarna volgden, maar ook films als Alien: Covenant en Alien: Romulus wisten mij zeker te vermaken. Toch is het voor mij vaak moeilijk te beantwoorden of mijn voorkeur naar Alien of Aliens uitgaat. Twee behoorlijk verschillende films, waarbij de eerste meer een thriller dan een actiefilm is. En dezelfde vergelijking gaat eigenlijk ook op tussen Alien: Isolation uit 2014 en deze game. Waar Isolation voornamelijk draait om het ontwijken van Aliens is Rogue Incursion in veel gevallen het andere uiterste. Hoewel er mogelijkheden zijn om rond te sluipen en de Xenomorphs te ontlopen, zul je in de meeste situaties toch echt genoodzaakt zijn om je Pulserifle, pistool of shotgun te gebruiken om ze uit te schakelen. Gelukkig liggen er hier en daar wat explosieve tonnen die je kunt gebruiken om een groepje te doden, maar in de meeste gevallen zijn die drie wapens alles wat je hebt in de strijd.


Fantastische sfeer en spanning
Alien: Rogue Incursion is grafisch erg indrukwekkend. Je hebt echt het gevoel dat je in de wereld van Alien rondloopt. Dat wordt geholpen door omgevingsgeluiden die er vaak voor zorgen dat je Xeno’s eerder hoort dan dat je ze ziet. Wat de spanning natuurlijk ten goede komt. Daarnaast is het gebruik van licht, met je zaklamp op je schouder als belangrijk hulpmiddel, erg goed gedaan. Omdat je op de basis van Castor’s Cradle al vroeg merkt dat Xenomorphs vrij spel hebben gehad, tref je overal bloedsporen en grote ravages aan. Wat er precies is gebeurd ontdek je gaandeweg het sterk neergezette verhaal, en door middel van achtergrondverhalen die je in mails op terminals kunt lezen. Terwijl je langzaam je een weg door de basis werkt, nieuwe gebieden vrijspeelt en constant dieper in vijandelijk gebied binnendringt, valt al snel op hoe geweldig trouw Alien: Rogue Incursion aan de sfeer van de films is. Mistige ruimtes, stoom, water waar je langzaam doorheen moet waden, het gevoel van een bijna retro toekomstvisie waarin dingen al vaker kapot zijn gegaan en soms half gerepareerd zijn, Alien: Rogue Incursion ziet er op de PSVR2 werkelijk fantastisch uit.


Herhaling ligt net als de Xenomorphs overal op de loer
Nadat jij en je synth partner Davis 01 op de planeet Purdan zijn neergestort, kom je er al snel achter dat er iets goed fout is gegaan op de basis van Castor’s Cradle. Xenomorphs vallen je al een paar minuten na aankomst aan en eigenlijk is daarmee meteen de toon van Rogue Incursion gezet. Tussen het lezen van achtergrondverhalen op terminals, het verwijderen van sloten en het omleiden van doorgebrande stroomkabels om nieuwe gebieden vrij te spelen in, zul je vele malen door Xenomorphs worden belaagd. Wat je tijdens het spelen al snel merkt, is dat de regelmaat waarmee je wordt aangevallen vrij routinematig aanvoelt. Elke paar minuten komen er wel een paar Xenomorphs uit een rooster tevoorschijn of kruipt er één over het plafond of de muren, klaar om je een gruwelijke dood te bezorgen. Helaas is de frequentie waarmee ze in de wereld spawnen zo hoog, dat je weinig tijd hebt om de locaties die je bezoekt op je gemak te verkennen. En afgezien van de eerste paar encounters met Xenomorphs, wanneer de ervaring nog nieuw en fris aanvoelt, zul je snel merken dat de kunstmatige intelligentie van je tegenstanders meer onder het matige gedeelte dan het intelligente gedeelte van de term valt. Wat best jammer is, aangezien ze zich wel op een toffe manier door de wereld bewegen. Een ander minpunt is dat je datapad weliswaar een map heeft die je kunt gebruiken om routes te plannen naar je volgende objective, maar dat de namen van de al bezochte gebieden nergens terug te vinden zijn. Het zou een uitkomst zijn als je bijvoorbeeld op een kamer op de map zou kunnen drukken om de naam van de locatie zichtbaar te maken.


Part One in plaats van een complete ervaring
Ondanks momenten van spanning merkte ik na mijn negen uren gametijd met Alien: Rogue Incursion - Part One, dat de game me met een onbevredigd gevoel achterliet. Ja, de game ziet er mooi uit en in vergelijking met de meeste VR-games valt er ook genoeg interactie met de spelwereld terug te vinden. Je kunt veel objecten oppakken en bekijken, en ook de manier waarop je makkelijk tussen je verschillende wapens en uitrusting wisselt – door ze van een vaste positie op je lichaam te pakken – werkt prima. Maar het spel eindigt met een open einde en toen ik de game opstartte en Part One in grote letters op het scherm zag staan, dacht ik aanvankelijk dat de game over meerdere hoofdstukken verdeeld was. Nu het spel voltooid is blijkt echter dat ontwikkelaar Survios ook een Part Two in ontwikkeling heeft. En dat is iets wat ze tot deze laatste week voor de release nooit eerder kenbaar hebben gemaakt. Op hun website staat inmiddels aangegeven dat het verhaal van Alien: Rogue Incursion uit twee delen bestaat. Maar ik kan me goed voorstellen dat mensen die Rogue Incursion aanschaffen voor veertig euro, het best frustrerend vinden om te weten dat het pas de eerste helft van het volledige verhaal is. Ergens heb ik het gevoel dat Survios meer voor de speler in petto had, maar de game op een gegeven moment in twee stukken heeft gehakt omdat ze anders de releasedatum zo vlak voor de kerst niet gehaald hadden.

Conclusie
Alien: Rogue Incursion is een game met meerdere gezichten geworden. Grafisch is de game erg indrukwekkend en bij vlagen is de spanning om te snijden. De interactie met de wereld is erg sterk gedaan en de eerste helft van de game maakt dan ook veel indruk. In de tweede helft van de game klapt het spel helaas als een kaartenhuis in elkaar. De Xenomorphs worden snel voorspelbaar en het is duidelijk dat game meer een wave-based shooter met domme AI is, dan een spannende game waarbij je tegenstanders echt gevaarlijk zijn. Het spel voelt gewoon een beetje onaf, ook omdat in de tweede helft de sleur van de gameplay begint op te spelen. Sommige minpunten zijn met wat patches zeker wel weg te poetsen en het is absoluut geen slecht spel. Maar die nare nasmaak van een plotseling eerste deel van twee voelt een beetje als batterijzuur op mijn tong. Of heb ik gewoon een Xenomorph van dichtbij neergeschoten?