Ninja Gaiden sluipt uit het niets weer in ons gameleven. Met uitzondering van een collectie was het sinds 2014 doodstil rondom de serie, maar dit jaar worden maar liefst drie nieuwe games uitgebracht: een remaster, een 2D spin-off (van de makers van Blasphemous), en een sequel (met behulp van Platinum Games).


Het is even geleden dus – daarom is de ‘shadow drop’ van Ninja Gaiden 2 Black zo handig. Zo’n surprise trekt de aandacht en dient voor spelers als advertentie voor de twee nieuwe games die nog moeten komen. Ninja Gaiden II is bovendien een klassieker. De kwaliteit van deze game staat haast buiten discussie. Deze uitgebreide remaster met Unreal Engine 5 graphics zou de nieuwe definitieve versie moeten zijn. Helaas is dat punt wél discutabel.

Van de moderne Ninja Gaiden-games bestaan er allerlei versies met verschillende subtitels. Voor mensen die de serie voor het eerst spelen is het nog een hele klus om te bepalen welke versie ze moeten hebben. Ik probeer het kort en simpel te houden. De originele versies van Ninja Gaiden (2004) en Ninja Gaiden II (2008) zijn geregisseerd door Tomonobu Itagaki. Die man was in zijn tijd bij Team Ninja een enorme persoonlijkheid met een sterke eigen visie.

Deze twee games kregen in 2007 en 2009 hun eigen ‘Sigma’-versies. Dit zijn in essentie de PS3 ports op wat eerst Xbox exclusives waren. De Sigma-games gingen alleen een stuk verder dan ports normaal doen. Team Ninja sleutelde namelijk aan het game design en voegde allerlei nieuwe elementen toe. Belangrijk hierbij is dat Itagaki niet was betrokken bij deze ports en hij heeft ze later in interviews aangemerkt als inferieur. Daar zijn fans van de serie het over het algemeen roerend mee eens.

Ten slotte is er nog de ‘Black’-subtitel. Itagaki en zijn team brachten in 2005 een nieuwe definitieve versie van Ninja Gaiden uit met onder andere nieuwe vijanden en extra modi. Ninja Gaiden Black wordt twintig jaar later nog altijd gezien als de ultieme versie van die game. Itagaki stapte overigens in 2008 op, dus hij heeft niet gewerkt aan het slecht ontvangen Ninja Gaiden 3.


Al deze context is relevant omdat we nu dus plotseling een nieuwe game met de ‘Black’-subtitel hebben gekregen. Fans gingen er automatisch van uit dat dit dan logischerwijs de ultieme versie van Ninja Gaiden II zou zijn. Echter, die fans komen nu een beetje van een koude kermis thuis. Deze nieuwe game is namelijk grotendeels gebaseerd op de mindere Sigma-versie in plaats van Itagaki’s origineel.

Team Ninja heeft gelukkig wel wat elementen teruggedraaid. Zo is het spel weer behoorlijk bloederig en ook het oude upgrade-systeem voor je wapens is teruggeplaatst. Dat is fijn, maar de ontwikkelaar heeft ook wederom besloten om de visie van de originele game niet volledig te volgen. Ninja Gaiden II is een game waar je constant volledig wordt overweldigd door een haast absurde hoeveelheid vijanden. Het was alsof hoofdpersonage Ryu Hayabusa telkens op mierenhoopjes ninja’s ging staan. Dit element is belangrijk voor de identiteit van deze game.

De grote hoeveelheid vijanden zorgde wel voor performance-problemen op de Xbox 360, dus voor Sigma 2 (een lastige PS3 port) werd besloten om de kwantiteit hevig te reduceren. Om het enigszins te balanceren kregen de overgebleven vijanden twee keer zoveel levenspunten. Dit alles resulteerde niet alleen in soms leeg ogende levels, maar het spel voelde simpelweg anders. Ninja Gaiden 2 Black heeft de hoeveelheid vijanden weer licht opgeschroefd, maar het komt nog steeds niet in de buurt van het origineel.

Een ander heikel punt is het feit dat de drie Sigma-missies met Rachel, Momiji en Ayane zijn behouden. Ryu’s verhaal wordt dus af en toe onderbroken en dan mag je een level spelen met een van de rondborstige dames. Leuk voor de variatie zou je denken, maar helaas zijn die levels grotendeels gerecycled van wat je al met Ryu hebt doorgespeeld en de dames zijn veel minder leuk om te besturen. Ten slotte ontbreken er ook een hoop extra modi zoals Mission Mode, Survival Mode en Ninja Run. Kun je het dan echt als de definitieve versie aanmerken?


Goed, genoeg gezeur over de verschillende versies. Ondanks alle problemen is Ninja Gaiden 2 Black onder aan de streep nog steeds een fantastisch spel. Dit is een onversneden actie-game met heerlijke controls, uitdagende lineaire levels en pittige eindbazen. Ryu wordt onder een behendige speler een efficiënte moordmachine die letterlijk zijn tegenstanders in stukken hakt. Dat laatste is bovendien een unieke spelmechaniek, want als het je lukt om een tegenstander te amputeren kun je die vervolgens ook gelijk executeren.

Voor een game uit 2008 voelt het ook verrassend fris. Je zou het tegenwoordig bijna vergeten, maar er waren ooit actie-games zonder lock-on en Souls-like spelmechanieken! Dit is zo’n game waarin nieuwe spelers ongetwijfeld gaan miepen over een ‘slechte camera’, maar eigenlijk zijn we simpelweg geen games meer gewend waarin je continu zelf de camera moet bedienen.

Ninja Gaiden 2 Black heeft bovenal lekker veel mechanische diepgang. Ryu krijgt tijdens het verhaal allerlei wapens tot zijn beschikking die stuk voor stuk hun eigen combo’s hebben. Het is een dodelijke collectie die als speelgoedkist fungeert voor de speler. Als je diep gaat leer je ook alles over cancels, quick charges en combo’s met i-frames. Die wapens gebruik je vervolgens op een relatief groot assortiment aan vijanden die vaak verschillende methodes en aanvalspatronen vereisen.


Dit spel kan verder ook ouderwets oneerlijk zijn. Soms word je tijdens intense gevechten vanuit amper zichtbare locaties beschoten door tegenstanders met raketwerpers. Of wat te denken van een segment waarin je midden in een mijnenveld moet knokken. Het is ook niet zeldzaam dat ze letterlijk op de checkpoint een lastige tegenstander plaatsen die je eerst moet verslaan. Dit alles klinkt misschien als een minpunt, maar persoonlijk moest ik er juist van smullen.

Ninja Gaiden 2 Black is dus een actie-game pur sang. Dat is grotendeels een positief punt, maar ergens mist het toch ook een beetje bezieling. Dit spel kan namelijk ook samengevat worden met enkel “blood, demons and boobs”. Bloed dat telkens uit allerlei afgehakte ledematen spuit, een grote variëteit aan gruwelijke demonen en schaars geklede dames met gigantische borsten die enkel als eye candy dienen.

God of War heeft precies diezelfde elementen, maar het zet ook een interessante setting neer met echte personages. Uiteraard is het verhaal van de God of War-games absoluut geen literatuur – Kratos’ wraakzucht en bittere persoonlijkheid worden pas in de nieuwe games onder de loep genomen – maar de klassieke games hebben zeker wel een sterke identiteit en meer ambitie. Ondertussen is het verhaal van Ninja Gaiden 2 Black niet eens noemenswaardig. Dit is louter een actie-game en het pretendeert ook nooit iets anders te zijn of te willen zijn. Die puurheid is in zekere zin bewonderingswaardig, maar tegelijk kreeg ik soms het gevoel dat de game een beetje leeg van binnen is.


Conclusie
Ninja Gaiden 2 Black is een mooie grafische upgrade op een geweldige actie-game. Het is zeventien jaar later nog steeds heerlijk om je tegenstanders genadeloos te ontleden aan de hand van een vechtsysteem dat lekker anders is dan de meeste moderne games. Het is alleen ook doodzonde dat het niet de ultieme versie van Ninja Gaiden II is geworden.