Toen Wanderstop werd aangekondigd als de nieuwe game van Davey Wreden, de maker van het knotsgekke, prijswinnende The Stanley Parable, wist ik meteen dat ik het moest spelen. Echter, toen ik zag dat het een redelijk recht-voor-z’n-raap cozy game betrof, was ik toch een beetje verward. Davey kennende moest er wel meer achter schuilgaan, toch?


In het heetst van de strijd
Wanderstop begint met Alta, een gevallen strijder, die in alle haast haar weg door een mysterieus bos probeert te vinden. Het zwaard in haar hand wordt steeds zwaarder, tot het haar uiteindelijk tegenhoudt tijdens haar vlucht. Het beeld vervaagt naar zwart, en wanneer Alta weer bijkomt staat ze oog in oog met Boro: een vriendelijk figuur met een theehuis midden in het mysterieuze bos.

Boro merkt al snel dat er iets mis is met Alta, maar zij blijft het ontkennen. Hij stelt voor dat ze wat klusjes rond het theehuis doet om haar gedachten te ordenen. Wat begint met het opvegen van bladeren en het water geven van plantjes groeit al snel uit tot het brouwen van allerlei kleurrijke theesoorten. En ik weet wat je nu denkt: dit klinkt als de zoveelste generieke farming sim. Maar Wanderstop is allesbehalve dat.

Ga er blind in
Wanderstop is namelijk sterk verhaal gedreven. Daardoor komt de game het beste tot z’n recht wanneer je er zo weinig mogelijk over weet. Ik raad je dan ook aan om de game gewoon te spelen als je fan bent van The Stanley Parable en benieuwd bent naar de nieuwe game van Davey Wreden, of als je van cozy games houdt maar eens iets wilt proberen met een bijzondere twist. Dus sluit deze review af en kom terug als je de game hebt uitgespeeld. Ben je nog niet overtuigd? Lees dan vooral verder.


Mocht de ietwat vage intro van dit artikel het nog niet duidelijk hebben gemaakt: Wanderstop gaat over mentale gezondheid. Alta worstelt met een burn-out na een traumatische ervaring, maar weigert dit toe te geven. Ze blijft zichzelf pushen om harder te werken en zich niet aan te stellen. Het is een onderwerp dat voor velen herkenbaar zal zijn, zeker voor mij, aangezien ik zelf in een vergelijkbare situatie heb gezeten tijdens mijn schooltijd.

Uitgebrand
Het was een periode in mijn leven waarin ik constant het gevoel had mezelf te moeten bewijzen. Ik volgde twee opleidingen tegelijk, docenten trokken continu aan me om het uiterste uit me te halen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het was een tijd waarin ik niets kon doen zonder me mentaal uitgeput te voelen. Zelfs het kijken van een serie of film liet de raderen in mijn hoofd op volle toeren draaien. Toegeven dat ik misschien te veel hooi op mijn vork had genomen kon ik niet.

Lange tijd weigerde ik te accepteren dat er iets mis met me was. Uiteindelijk heb dit toch moeten doen en ben ik er een jaar tussenuit gegaan. Dat bleek achteraf een van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt, want het zette de rest van mijn leven in beweging. Maar hierdoor voelde Wanderstop voor mij op momenten toch behoorlijk confronterend.

Op bezoek
Tijdens je tijd in het theehuis komen de meest absurde gasten langs voor een kopje thee, variërend van een koene ridder met een vervloekt been en een vervelend kind dat alleen thee met modder wil drinken, tot een intergalactisch wezen. Allemaal laten ze je de meest bizarre thee bereiden, terwijl ze je vertellen over hun persoonlijke struggles en avonturen. Gewapend met een arsenaal aan gereedschap trek je de tuin van het theehuis in om ingrediënten te verzamelen, zodat je je gasten kunt helpen en ze weer verder kunt sturen op hun pad.


Zo moet je bosjes snoeien om theebladeren te plukken, verschillende kleuren zaden combineren om unieke planten te kweken, en heb je het theezetproces volledig in eigen hand. Dit doe je via een kleine minigame rond een grote waterkoker, waarmee je de thee helemaal afstemt op de wensen van je gasten. Sommigen willen bijvoorbeeld koude thee, thee met een bijzonder object erin, of misschien zelfs wel koffie. Het uitvogelen van deze recepten vormt de kern van Wanderstop.

Lekker tuinieren
Ik moet bekennen dat het mij aanvankelijk een beetje tegenstond dat de maker van het briljante The Stanley Parable had gekozen voor een genre dat al overvol is. Gelukkig is het farming-sim-gedeelte van deze game erg eenvoudig. Planten groeien direct nadat je ze water geeft en alles wat je nodig hebt is altijd binnen handbereik. Daarnaast loop je rond met een handleiding waarin alles voor je wordt bijgehouden, dus vastlopen zal niet snel gebeuren. Toch begon ik met gemengde gevoelens aan dit avontuur.


Maar hoe meer tijd ik in het theehuis doorbracht, hoe meer parallellen ik zag met mijn eigen burn-out, en hoe meer ik een klik voelde met Wanderstop. Waar ik het theezetproces aan het begin nog wat ingewikkeld en zelfs een beetje frustrerend vond, kon ik het later bijna met mijn ogen dicht. Hoe meer je speelt, hoe meer je een routine ontwikkelt waarin je je prettig voelt. Niets in de game heeft een tijdslimiet. Sterker nog: je hebt regelmatig zelfs even niets te doen, waarbij het de bedoeling is dat je zelf taken bedenkt als je daar zin in hebt, of gewoon zelf even een kopje thee drinkt. Het is een game die rust in je hoofd moet creëren, precies zoals jij dat bij Alta probeert te doen.

Lang kopje thee
Om je daar een beetje bij te helpen is de game voorzien van een heerlijke soundtrack van C418, die je misschien kent van Minecraft. Daarnaast heeft de game een prachtig gestileerd uiterlijk met een zacht kleurenpalet, dat een sterk contrast vormt met de scènes uit Alta’s verleden die af en toe voorbijkomen. Zelf heb ik het spel volledig op een Steam Deck gespeeld, waar het vlekkeloos draait op 40 frames per seconde met een mix van high, medium en low settings. Wel ging de batterij erg snel leeg tijdens het spelen. Zonder oplader in de buurt kon ik steeds maar zo’n twee uur spelen voordat deze het begaf.


Hoewel ik met enige twijfels aan Wanderstop begon, moet ik zeggen dat de game mij toch wel heeft verrast. Het was niet per se de game die ik wilde van Davey Wreden en zijn nieuwe studio Ivy Road, maar misschien wel de game die ik nodig had. En zeker eentje die ik goed had kunnen gebruiken tijdens mijn schooltijd. Mijn avontuur in het theehuis duurde iets langer dan tien uur, wat ik wel een beetje aan de lange kant vind voor wat het is. Ook is de gameplay misschien iets te simplistisch. Maar de verhaalvertelling en wat de game mentaal met je probeert te doen, zijn zo bijzonder dat ik die punten door de vingers kan zien.

Conclusie
Wat begint als een ogenschijnlijk eenvoudige farming-sim, ontvouwt zich tot een diepgaande ervaring over het hebben van een burn-out, zelfacceptatie en het vinden van rust. Het is een game die je niet alleen vermaakt, maar ook uitdaagt om naar jezelf te kijken. En misschien is dat wel de grootste kracht van Wanderstop: het herinnert je eraan dat het leven kort is, en dat het oké is om af en toe even stil te staan. Zorg goed voor jezelf.