Vreemde eend in de bijt
Als recensent heb je zo nu en dan het gevoel dat de korte reviewperiode een game geen eer aan doet. Tenslotte, wie speelt de gemiddelde RPG graag binnen een kleine week uit? Met Sunderfolk bekroop me dit gevoel sterker dan ooit tevoren. Niet omdat de game zo lang is, maar omdat het nadrukkelijk de intentie van de ontwikkelaars is dat je dit digitale bordspel met een groep vrienden speelt. Realistisch gezien speel je Sunderfolk dus, net zoals bij campagnes in bordspellen, over enkele maanden verspreid. Mijn advocaat meldde me dat het niet te adviseren was om vrienden of familie bij me op te sluiten voor de tijdsduur van Sunderfolk. Zodoende is deze recensie gebaseerd op mijn ervaring als eenzame bordspeler en reflecteert het niet de ideale omstandigheden om het spel tot je te nemen.
Bordspel op het grote en kleine scherm
Om Sunderfolk te kunnen spelen moeten spelers eerst een app op hun smartphone downloaden. Vervolgens wordt daarmee een QR-code gescand op de tv, zodat iedereen bij elkaar in een sessie terechtkomt. De tv laat zaken als het speelbord en tussenfilmpjes zien, terwijl de app vooral wordt gebruikt om helden mee te bewegen over het bord en speelkaarten te selecteren. Dat dit concept uitstekend kan werken heeft bijvoorbeeld de Jackbox-reeks succesvol aangetoond. Ook hier werkt het technisch prima en het besturen van de helden is zeer intuïtief.
Normaal gesproken neemt elke speler controle over één van de zes helden, maar in mijn uppie leek het me een goed idee om zowel de maniakale Pyromancer als de Rogue onder mijn hoede te nemen. Het werd me snel duidelijk dat dat niet echt de bedoeling is. In gevechten is het goed te doen, maar in de onderbrekingen tussen missies, waarin gesproken kan worden met inwoners van uitvalsbasis Arden, begint de ervaring te schuren. Elke held kan in zo’n onderbreking met drie inwoners praten; dit is nodig om een band met hen op te bouwen zodat je allerlei beloningen vrij kan spelen. Dit gebeurt allemaal via de smartphone en in een realistisch scenario dus voor alle spelers gelijktijdig. Niet als je meerdere helden bestuurt. Dan moet je om de beurt namens elke held vaak exact dezelfde, overigens niet bijster boeiende, gesprekken voeren. Het duurde niet lang voor de gedachte van terugkeren naar het dorp me angst inboezemde.
Ook qua structuur als een bordspel
Het dorp Arden speelt dus een centrale rol in Sunderfolk. In het ietwat voorspelbare en trage verhaal moet dit magische dorpje, dat lieve antropomorfische diertjes huist (bordspelliefhebbers zullen ongetwijfeld aan Everdell denken), beschermd worden voor de gevaren van duistere krachten. Dit doen spelers door missies te accepteren van zo’n 20-30 min. per stuk. In deze missies verschijnt op de tv een bord bezaaid met hexagons, waarop spelers kunnen bewegen en aanvallen aan de hand van kaarten die op de smartphone worden gekozen. Een bron van inspiratie die door Dreamhaven werd genoemd is Dungeons & Dragons, maar het kan niet anders dat bordspelhit Gloomhaven invloed heeft gehad op het kaartsysteem. De gevechten zijn – zeker in de eerste akte – erg simpel, maar later in de campagne komen vaker puzzelachtige missies voorbij die de grijze massa bovenin wat meer weten te stimuleren. Tegen die tijd beschikken helden ook over een groot aantal interessante gevechtsopties, zoals Ultimates en speciale wapens, terwijl je het in het begin met slechts een aantal kaarten moet zien te rooien. De progressie die elke held in het spel doorloopt is een van de interessantste aspecten in Sunderfolk.
Na een missie komen de helden terug in Arden. De tv toont een overzicht van het dorp en spelers kunnen in hun eigen tempo via de app kiezen welke locaties ze bezoeken. Denk aan het kopen van kleding op een markt of het upgraden van het dorp. Door de loop van een campagne zie je het dorp langzaam groeien en veranderen, waardoor de opties flink toenemen. Alles wat ik hiervoor heb beschreven past precies bij de formule voor vergelijkbare fysieke bordspellen. Ergens is dat leuk, maar ik was ook een beetje teleurgesteld dat Sunderfolk niet meer gebruikmaakt van het feit dat het óók een videogame is. Zo zijn speelborden vaak functioneel haast identiek aan elkaar en blijven de helden altijd maar terugkeren naar Arden. In een fysiek bordspel is dat vanwege beperkingen begrijpelijk, maar hier was ruimte geweest om wat groter en gedurfder te ontwerpen. Die ruimte is helaas niet benut.
Huiskamerpresentatie
Op het gebied van audiovisuele presentatie is goed te merken dat Sunderfolk een productie met bescheiden middelen is. Wanneer de camera net iets te ver inzoomt, lijken de textures haast afkomstig uit het PlayStation 3-tijdperk. Ook klinken de gevechten akelig stil. Personages maken maar weinig geluid en de muziek pakt nergens de aandacht. Sunderfolk is echter niet zonder charmes. De tekeningen van personages zijn zonder uitzondering uitstekend. Deze zijn zo expressief dat ze meer voor de band met personages doen dan de wat saaie dialogen die voor ze geschreven zijn. Verder doet de vertelster en tevens enige stemmenactrice goed haar best. Om een D&D-achtig gevoel te creëren spreekt zij namelijk alle NPC’s in, zoals een goede Dungeon Master dat ook zou doen. Het resultaat is vrij komisch, maar de ietwat kinderlijke toon zorgt er ook voor dat je het verhaal en de personages nooit echt serieus gaat nemen. Prima voor een avond op de bank met wat maten en een borreltje, maar niet ideaal voor wanneer je zoals ik in je uppie voor de tv zit.
Conclusie
Negeer de budgies die onderaan deze tekst bengelen. Ben je een bordspelliefhebber die zijn of haar kameraden niet makkelijk overtuigt om aan te schuiven voor een vier uur durend potje Spirit Island, Arkham Horror of Gloomhaven? Leidt ze gerust met Sunderfolk om de tuin. Vertel je vrienden dat je lekker samen gaat gamen. Wanneer ze doorhebben dat ze eigenlijk een bordspel spelen is het al te laat en heeft het virus toegeslagen. Dan zullen ze weten hoe leuk kaartspellen zijn, hoe tof het is om een band met je eigen held te ontwikkelen en hoe bevredigend het kan zijn om samen een lastige puzzel op te lossen. Tegelijkertijd hebben gamers die simpelweg op zoek zijn naar een goede singleplayer RPG hier weinig te beleven.
