Ik was zo enthousiast dat ik bijna vanzelf een review begon te schrijven toen ik klaar was met Infinite. En die plaats ik hier dan ook maar even, in de hoop misschien nog iemand over te halen dit meesterwerk aan te schaffen.

KLIK HIER voor het origineel op mijn blog, inclusief plaatjes.

In 2007, ongeveer de hoogtijdagen van mijn game-obsessie, kwam de eerste Bioshock uit. Het was de tijd dat mijn hele leven rond videogames draaide (jaja, ergens best triest, maar het was een mooie ontsnappingsmethode, en dat had ik toentertijd hard nodig), en ik weet nog hoe ik om openingstijd voor de winkel stond te springen. Ik telde een fikse som neer voor de collector's edition en begon bij thuiskomst aan een ervaring die sindsdien eigenlijk maar door zeer weinig games geëvenaard is. Bioshock bood met zijn gevallen onderwaterutopie een geweldige setting, en het verhaal was van ongekende kwaliteit in de gamesindustrie. Het tweede deel werd overhandigd aan een andere ontwikkelaar en viel helaas flink tegen. Deze week kwam de derde Bioshock uit, die weer in handen is van de originele developer. Ik lag niet voor de winkel, maar nam mezelf voor pas in het weekend te gaan spelen. Al snel brak ik die belofte, en woensdag begon ik dan toch aan Infinite, met hoge verwachtingen.

Nou zijn hoge verwachtingen zeer gevaarlijk, vooral bij een derde deel in een reeks. Vaak zorgt het voor teleurstelling, maar niet in dit geval. Bioshock Infinite heeft mijn hoge verwachtingen namelijk zonder enige moeite overtroffen. Ik roep nu al vol overtuiging dat dit mijn 'Game of the Year' gaat worden, want het is onmogelijk om dit te overtreffen. Ik zal proberen mijn enthousiasme enigszins in bedwang te houden en de game zo eerlijk mogelijk te beoordelen, maar ik kan niet garanderen dat het lukt.

Bioshock Infinite verruilt de onderwaterwereld van Rapture voor een compleet nieuwe setting: Columbia. Een flinke stap omhoog, letterlijk, want Columbia bevindt zich ver boven het wolkendek van Amerika. Jij bent Booker Dewitt, en in eerste instantie lijk je de zoveelste actieheld met een duister verleden, die met een simpele taak naar Columbia wordt gestuurd. "Bring us the girl and wipe away the debt".

Eenmaal in Columbia aangekomen zul je je ogen uitkijken. In tegenstelling tot Rapture, is Columbia nog in volle glorie bij je aankomst. Het is een kleurrijke, levendige wereld die dankzij de grafische pracht van je scherm afspat. De game speelt zich in 1912 af, en de straten worden dan ook bevolkt door ouderwets ogende mensen die stijve en vaak racistische gesprekken voeren. Columbia is net als Rapture een utopie, maar dan wel in de stijl van 1912, dus slechts voor de goed bedeelde blanke Amerikaan. De volledige bevolking aanbidt de heer Comstock, ookwel 'The Prophet'. De zware gelovigheid van de complete stad is bijna angstaanjagend, en is zeer realistisch in beeld gebracht. Ik wil niks van het verhaal verklappen, maar al snel lopen dingen mis en krijg je de politiemacht van Columbia achter je aan.

Op dit moment wordt je geïntroduceerd aan de geweldige combat. Waar Bioshock 1 soms een licht onhandig combatsysteem had, voelt Infinite heerlijk soepel. Met extreem brute executies kun je mensen van dichtbij afmaken, maar al snel is dat niet meer nodig dankzij de vondst van een pistool. Het schieten werkt zoals je dat mag verwachten. De game bevat dit keer iron sights, wat het richten een stuk simpeler maakt en ervoor zorgde dat ik de ene na de andere headshot maakte. De plasmids uit Bioshock 1 maken hier plaats voor zogeheten 'Vigors', wat eigenlijk gewoon precies hetzelfde is. Ze laten je vuur, electriciteit, water, kraaien (jawel!) of andere dingen oproepen met je vingertoppen, wat als je het eenmaal goed weet te gebruiken een geweldige ervaring oplevert qua combat.

Al vroeg in het verhaal vindt Booker het meisje waarvoor hij naar Columbia is gekomen, en vanaf dat punt ben je zelden nog alleen. De 19-jarige Elizabeth volgt je bijna overal, en is voor zowel het verhaal als de gameplay een gigantische verrijking. Nog nooit eerder heb ik zo'n onvoorstelbaar goede character development voorbij zien komen in een videogame. Ik kan helaas niet teveel verklappen over Elizabeth zonder het verhaal te verpesten, maar zelden voelde ik zoveel compassie met een virtueel karakter. De relatie tussen Booker en Elizabeth is ronduit briljant uitgewerkt. Ik had verwacht dat Booker zeer cliché nors zou reageren op het feit dat hij een pubermeisje moet meezeulen, maar Infinite kiest voor een veel interessantere en meer geloofwaardig scenario. Het zorgde er in elk geval voor dat ik me eindelijk eens kon identificeren met een hoofdkarakter in een game. Booker is menselijk, ondanks het feit dat hij enkele dozijnen moorden pleegt per minuut. Zoals ik zei is Elizabeth niet alleen een verrijking voor het verhaal, maar ook voor de gameplay. Waar in 99% van de games dergelijke karakters altijd in de weg lopen, helpt Elizabeth je daadwerkelijk. In gevechten werpt ze je ammo en salts (de 'munitie' die je nodig hebt om vigors te gebruiken) toe, en buiten de gevechten om vindt ze geld en lockpicks voor je. Die lockpicks kan ze dan weer gebruiken om sloten te openen waar je zonder haar nooit langs was gekomen. Daarnaast zijn de gesprekken tussen haar en Booker tussen de gevechten door ronduit briljant, en ziet Elizabeth er met haar grote ogen en Disney-prinses uiterlijk aandoenlijk uit, wat nog versterkt wordt door de absurd goede gezichtsanimaties en -uitdrukkingen.

Dus, wat hebben we tot nu toe? Geweldige spelwereld, check. Geweldige graphics, check. Geweldige gameplay, check. Geweldige karakters en character development, check. Hoe zit het dan met het verhaal? Nou, beste mensen, je raad het nooit... Geweldig. Volgens de ontwikkelaar bevat het script van Infinite ongeveer 20.000 woorden meer dan de gemiddelde roman, en dat verbaast me niks. Het verhaal is namelijk ook stukken beter en diepgaander dan de gemiddelde roman. Dankzij de geweldige karakters, de geweldige voice-acting en de briljante verhaalvertelling komt het allemaal prachtig uit de verf. De game bevat weinig tussenfilmpjes, en vertelt het verhaal grotendeels in-game via conversaties en audiologs die je door de wereld verspreid kunt vinden. Het einde is eentje die je met hoofdpijn zal achterlaten van de poging het te begrijpen. Maar hoe meer je erover nadenkt, hoe genialer het allemaal wordt. Wel had ik het idee dat de ontwikkelaar enige haast had richting het einde. De eerste helft van de game neemt overal lekker de tijd voor, maar richting het einde krijg je opeens een heleboel verhaalelementen en plottwists te verduren in vrij korte tijd. Waarschijnlijk stond de uitgever ze in de nek te hijgen.

Maar er zijn meer kleine minpuntjes te bekennen, als je hard op zoek gaat. Waar Bioshock 1 de Big Daddy's had, zo heeft Bioshock Infinite de Songbird. Dit gigantische vogelachtige wezen is de 'beschermengel' van Elizabeth, en hij is niet zo blij dat je haar uit Columbia probeert te krijgen. In trailers leek Songbird een prominente rol te spelen, maar helaas kom je hem in de game slechts een stuk of vijf keer tegen. Het had de game een stuk spannender en enger kunnen maken als dit angstaanjagende wezen je wat meer zou opjagen. Sowieso is Infinite een stuk minder eng dan de eerdere twee delen. De setting speelt daar de grootste rol in. Een duistere, half ingestorte onderwaterstad is nou eenmaal enger dan een meestal goed verlichte stad boven het wolkendek. Daarnaast doet de game ook gewoon minder zijn best om eng te zijn. Er zijn enkele stukjes die nog aardig creepy te noemen zijn, maar echt horror wordt het nooit.

Ik ben zelf zo'n 12 uur bezig geweest om Infinite door te spelen op de makkelijkste moeilijkheidsgraad (ik game voor de ervaring, niet voor de uitdaging) en met het doorzoeken van alle hoeken en gaten van Columbia. Voor een hedendaagse shooter met zo'n geweldig verhaal is dat een zeer respectabele lengte, en ik weet zeker dat ik hem in de toekomst nog vaker zal spelen, vooral gezien de game je op enkele punten keuzes laat maken waarvan ik graag wil weten hoe ze het verhaal beïnvloeden. Infinite bevat geen multiplayer, co-op of andere spelmodi, het is slechts het singleplayer verhaal, en dat is ook voldoende.

De conclusie is voor mij dat Bioshock Infinite misschien wel de beste game is die ik ooit heb gespeeld. Videogames worden gewoon niet veel beter dan dit. Gameplay, graphics, verhaal, karakters, spelwereld, alles klopt gewoon. De totaalervaring is er eentje die ik mijn leven lang niet zal vergeten. Het is één van die dingen waarvan je wou dat je ze uit je geheugen kon wissen zodat je ze opnieuw voor de eerste keer kon ervaren. Bioshock Infinite is de perfectie eng nabij. Of je nou gamer bent of niet, dit moet je beleven. Meekijken hoe iemand Infinite speelt is een betere ervaring dan de meeste films weten te bieden. Een meesterwerk.

Cijfer: 25,8/10

Last edited on: 30-03-2013 16:36

---

Hey, ik ben geen olifant

Leuk dat je een game zo intens hebt beleefd joh. Ik ben zelf nog niet aan Infinite toegekomen maar ben dat uiteindelijk wel van plan. Als ik dit zo lees ben ik bijna bang dat het voor mij tegen zou gaan vallen. Perfectie nabij zoals jij het beschrijft is natuurlijk niet niks Ik ben erg benieuwd of de game mij ook zo kan bekoren.
Mooi stukje trouwens, had hem al op je blog gelezen

---

Ghost reportin'. Somebody call for an exterminator?

Het kan inderdaad dat hij voor anderen tegenvalt. Ik ben wel extreem dol op dergelijke verhaalgedreven games, en dit soort werelden trekken mij ook enorm aan. Maar zelfs als je het geweldige verhaal en de setting zou wegnemen hou je nog een zeer solide shooter over

---

Hey, ik ben geen olifant

Cijfer: 25,8/ raar cijfer is dit ik vind de game een 9 van de 10

Hij gebruikt een hyperbool, een overdrijving om aan te geven hoe tof hij het vindt

---

Ghost reportin'. Somebody call for an exterminator?

Wat Doobieters zei ja En omdat ik meteen na het uitspelen deze enthousiaste tweet plaatste en me daaraan moest houden

---

Hey, ik ben geen olifant

Het ligt eraan met welke instelling je erin gaat. Als jij verwacht de beste game ooit te spelen dan gaat het je inderdaad tegevallen, want dat is het niet. Ik heb nu een paar uurtjes gespeeld en het is zover een aardige game, maar ik zie (nog) niet waarom iedereen er zo lyrisch over is.

Het ziet er echt absoluut schitterend uit, maar de sfeer kan niet tippen aan die van de eerste bioshock, Colombia leeft gewoon niet zoals Rapture dat deed. De game is verder enorm simplistisch, het verhaal rechtlijnig en je kan niet dood. Het eerste wat ik deed was van de rand afspringen, binnen 2 tellen ben je weer teruggeteleporteerd...

Bovendien zijn de inwoners van Columbia schijnbaar allemaal politiemannen en daardoor is de combat dusver erg oppervlakkig en repetitief. Met je handhaakding over de rails glijden en slechteriken bespringen is wel erg tof moet ik zeggen

Ben wel erg benieuwd waar het verhaal heen gaat, want er schijnen wat verbazingwekkende twists in te zitten.

Zeer leuke recensie Fant. Heb hem ook op je blog gelezen, die plaatjes voegen toch net wat extra's toe.

Verder ben ik het volledig met jouw review eens. Stiekem voel ik me toch wel een gigantische fanboy wanneer ik aan Bioshock Infinite denk. Ik vind het dan ook erg leuk om te lezen dat jij ook zo laaiend enthousiast bent over deze game.

Het is erg moeilijk om dat niet te doen na zo'n ervaring te hebben beleefd. En inderdaad, het verhaal is echt een klasse apart. Natuurlijk, wanneer je het eind nadert wordt er heel veel op je bordje gegooid. Daarvoor komt het allemaal iets traag op gang. Op het eind ging ik echter erg veel nadenken van wat er nu wel en niet kan kloppen. En daar ligt de kracht ook. Ik denk dat het zelden voorkomt dat je alles even goed op een rijtje moet zetten om te realiseren wat je nu hebt beleefd.

Verder vond ik Elizabeth echt een sterk personage. Voice acting is uitstekend gedaan zodat alles geloofwaardig overkomt. Ook de motion tracking doet hierbij veel goeds.

Verder kan ik me wel in de minpunten vinden. |||Spoiler||| Ik had dan ook op een echte bad guy gehoopt en meer variatie in de enemies, de dood van Comstock was wel heel erg simpel. Net zo'n gigantische anti-climax als in Fable 2. Boys of Silence stellen niets voor en er is geen echt monster zoals een Big Daddy. |||Spoiler|||

Ik vind toch wel dat de omgeving echt leeft. Overal hoor je wel een deuntje spelen, mensen praten, dingen gebeuren, praktisch overal vindt wel interactie plaats.

Als totaalplaatje zet ik hem toch ook wel in mijn top 5. Toch wel mooi hoe ze het verhaal hebben verwoord en dat zie je niet vaak terug. Het speelt gewoon lekker als shooter, de sfeer is top, en het is gewoon echt meer dan een shooter.

Deze recensie mag zeker wel op BG geplaatst worden!

---

Levensgenieter! Van circusdirecteur, naar IT-programmeur. Story of my life. :-D

@Elconquinogiets
Ik ben de hele game nog nooit van de wereld af gevallen Volgens mij had het alleen voor onnodige frustratie gezorgd als je daardoor dood zou gaan. Columbia is anders dan Rapture. Niet minder levendig imo. En het verhaal wordt steeds beter

@Rudey
haha, ik ben ook een onbeschaamde fanboy Was ik ook al van BS1. Het is idd zeldzaam bij videogames dat je echt moet nadenken over het verhaal. Vaak wordt alles in hapklare brokken aangeleverd, als er al een verhaal is om van te spreken

Ik had idd gehoopt dat er een soort big daddy equivalent zou zijn, maar dat bleef uit. Handymen komen een klein beetje overeen, maar die vond ik maar weinig boeiend. Zelf had ik niet zo'n probleem met de vijanden. Ik vermaakte me tot het einde top met de standaardvijanden lekker headshotten dat gevoel wordt nooit saai.

---

Hey, ik ben geen olifant

De enige reden waarom ik game twijfel te kopen is dat het gewoon niet horror achtig meer lijkt.

---

Why?

@Fant: Ik kon mezelf niet helpen om er een paar keer vanaf te springen Soms heb je van die neppe onzichtbare muren, en bij sommige games heb je vette death animaties. Heb gister Tomb Raider uitgespeeld en die heeft echt zeer brute death animaties als je in spikes vliegt ofzo, dus dat je meteen respawnt was een beetje een tegenvaller!

@doomsdayman: Dat is dan ook mijn grootste probleem met de game. Je kan niet dood, en niks is eng of freaky. En als je dood gaat respawn je 10 meter terug. Alles is helder en zonnig zowat en de vijanden tot dusver zijn voornamelijk politiemannen, wat het allemaal vrij ordinair maakt. Niks houdt je dus tegen om als Rambo de levels door te rennen.

Het wordt later in de game echt wel minder zonnig en vrolijk Maar goed, de horror is er idd een beetje uit, wat ook in de recensie is opgenomen. Ik had vooral veel meer van het Songbird karakter verwacht. Het biedt zoveel mogelijkheden. Had echt gehoopt dat je lekker opgejaagd zou worden, wat toch zeker een eng/horror sfeertje had kunnen toevoegen. |||Spoiler||| Die ene scene waarin je samen met Elizabeth schuilt terwijl Songbird door het raam kijkt vond ik perfect. Ik had graag meer van dat gezien. |||Spoiler|||

---

Hey, ik ben geen olifant

Altijd leuk om zoveel enthousiasme (voor een game) bij iemand te zien en bedankt voor het (uitgebreid) geven/delen van je mening!

Ik ben nu zelf ongeveer iets over de helft en vind het -tot nu toe- ook een enorme topper (9,5/10 denk ik)! Wat ik zelf erg leuk vind zijn de skylines/-rails/-hooks en "tears", vooral tijdens de combatmomenten. Vind het ook bijzonder hoe soepel dat "systeem" werkt en het maakt dat je veel (extra) keuze hebt in je aanval en/of verdediging. Grappig, want van wat ik in de trailer zag, sprak dat me juist niet zo aan....Het leek me maar een "gedoe" en mogelijk juist ten koste gaan van de (actie in de) game... Nou, totaal niet dus wmb

Ik vind dat (zeer) snel respawnen juist erg prettig. Laat wel zien wat er eigenlijk gebeurt, maar onderbreekt het spel ook weer niet. Wat Fant ook zegt, het zou in deze game alleen maar frustrerend zijn als je daardoor dood zou gaan, aangezien je in zo'n wereld als Columbia dan steeds wel erg moet gaan opletten waar je loopt...

Ben het ook niet met je eens wat vijanden betreft. Ben ongeveer halverwege en heb al best wel wat variatie in vijanden gezien. Vind het over het algemeen ook echt "leuke" vijanden.