Demonen met een boobjob
Het doel om te shockeren wordt alleszins bereikt. De hel waarin je personage terechtkomt heeft een huiveringwekkende vibe. Ter inspiratie zeggen de makers van Agony onder meer ‘De Goddelijke Komedie’ van Dante Alighieri erop nageslagen te hebben. Maar waar ze hun mosterd ook haalden: de hel zoals die door hun schijnbaar zieke geest is ontworpen en in deze game wordt getoond, is gewoonweg fucked up! Overal waar je kijkt worden verloren zielen in expliciet detail gemarteld. Hoofden exploderen, ingewanden worden eruit gesleurd en ogen uitgekerfd. Lichamen van gestorvenen vormen vaak het decor. Hier en daar hangen er zelfs babylijkjes met hun navelstreng aan het plafond te bengelen. Heftig hoor. Ook seksuele inhoud wordt niet geschuwd. Genitaliën komen vol in beeld, brutale seksscènes passeren de revue en de demonen zijn allemaal even langs de plastisch chirurg gepasseerd voor een cup dubbel D. En dan is dit finale product zelfs een licht gecensureerde versie, om een ‘enkel voor volwassenen’ rating te ontlopen.
De gruwel doorprikt
Het kleinschalige team van Madmind Studio is vol gegaan voor het shockeffect en is daarbij wel even vergeten om er ook een goede (of toch op z’n minst speelbare) game rond te bouwen. Agony is een survival horrorgame die je vanuit een first-person perspectief speelt. Eentje die de nadruk legt op stealth, want het is vooral zaak om de ronddwalende demonen te vermijden aangezien die je in één klap kunnen doden. Neemt zo’n rondborstige succubus je toch te grazen, dan beschik je over de gave om je fysieke vorm te verlaten. Je krijgt dan kortstondig de tijd om de geest van een andere helbewoner in bezit te nemen om zonder progressieverlies verder te kunnen. Op zich heb je op papier zo al genoeg elementen voor een toffe game, maar helaas …
Al vanaf het prille begin wordt die hoop (en mijn hoge verwachtingen die ik voorafgaand voor deze game had) aan diggelen geslagen. Al na het eerste level had ik een pagina van mijn notitieblokje vol gekribbeld met visuele en technische mankementen. Dat het verhaal nog minder om het lijf heeft dan de gemiddelde helbewoner zie ik nog graag door de vingers, maar dat ik meermaals geforceerd werd om de game te herstarten omdat ik vastzat in het decor (zowel in fysieke als in geestelijke vorm) vond ik al minder acceptabel. Het oppikken van een brandende fakkel – een objective, nota bene – zet mijn personage zomaar in lichterlaaie. Het onheilspellende geluid valt soms pardoes weg en wordt vervangen door een vervelende, statische sound. De ‘objective marker’ gaat af en toe alle kanten uit, behalve de kant die jij echt op moet.
Waar de hel moet ik naartoe?
Ik vind het prettig als een game je niet voortdurend bij je hand vasthoudt, maar Agony laat het zelfs na om enkele essentiële basisdingen nauwelijks of zelfs helemaal niet uit te leggen. Zoals het feit dat je eerst in fysieke vorm de zak van het hoofd van andere martelaren moet trekken alvorens je hun geest kunt overnemen. Het checkpointsysteem blijft ook onderbelicht – je activeert ze manueel aan een spiegel en na drie keer sterven verdwijnt dat controlepunt – maar het is een systeem dat nogal uit balans is, waardoor je dikwijls tot vervelens toe enorme stukken moet herspelen.
En dat wil je niet als de gameplay zoals in Agony een hoogst oninteressante mix is van eentonige omgevingspuzzels, langgerekte fetch quests (zoek x keer dit om die deur te openen) en stealth. Het sluipgedeelte gaat bovendien gebukt onder de ellendig trage bewegingssnelheid en de goedkope deaths omdat de intelligentie van de demonen niet helemaal in orde is. Als er eentje je pad kruist, moet je jezelf zo goed mogelijk verstoppen en je adem inhouden. Dat laatste gaat maar eventjes en ook al lijkt de succubus al op een veilige afstand en met de rug naar je gekeerd, zodra je hapt naar adem neemt het helse ding je toch keihard te grazen. Het aantal momenten dat het gewoon niet correct aanvoelde loopt tot in de tientallen, totdat ik er echt geen zin meer in had en het spel liever meteen wou deïnstalleren. Agony is fundamenteel gebroken en heeft nog een vrachtlading aan patches nodig om een beetje speelbaar te zijn.
Bedrogen
Daarbovenop lijkt het spel audiovisueel in de verste verte niet op de game die ons beloofd werd in de gepubliceerde screenshots en trailers. Ik heb Agony gespeeld op een traditionele Xbox One en hoewel ik van tijd tot tijd onder de indruk was van het gedurfde design, blijven toch vooral de schijnbaar zeer lage resolutie, de onophoudelijke framerate-problemen, de extreem verouderde gezichtsmodellen en de lachwekkende voice-acting bij. Uiteindelijk blijft alleen het grove karakter van de game over, maar door de overdaad verliest ook dat erg snel zijn waarde. Ik heb geprobeerd om door te zetten, maar halverwege hield ik het definitief voor bekeken. Veel beter ging het toch niet meer worden, en tot dat moment had ik er eigenlijk ook nog geen moment plezier aan gehad.
Conclusie
Agony is een kwelling om te spelen, maar spijtig genoeg niet om de juiste redenen. Hier loop je, zelfs als horror je ding is, het best met een grote boog omheen. Madmind Studio heeft zo hard zijn best gedaan om het spel vol te stoppen met geweld en seks om een zo shockerend mogelijke ervaring af te leveren, dat ze de rest tijdens de ontwikkeling een beetje uit het oog verloren zijn. Het voelt allemaal zo amateuristisch aan en op een bepaald moment verliest zelfs de gruwel zijn impact. Het is gewoon niet goed.
Deze review is geschreven door Davy de Rauw.
Oordeel Agony (XboxOne)
- Graphics
65 - Gameplay
35 - Originality
45 - Sound 65
- Replay
50 - Eindcijfer 40
14011 
2)
10-06-2018 03:10
