‘In Space no one can hear you scream.’
Ridley Scott’s meesterwerk ‘Alien’ wordt door velen (terecht) gezien als een van de beste science fiction films ooit. Door de jaren heen zagen vele Aliengames het licht, met recent nog het zeer matige Aliens: Colonial Marines. Je moet het als ontwikkelaar maar aandurven om slechts anderhalf jaar later weer een Aliengame uit te brengen. Maar waar het bij Colonial Marines vooral ging om actie, is Alien: Isolation een first-person survival horror game geworden waar de liefde voor het genre en de film vanaf druipt.
Amanda – ‘Dead Space’ – Ripley
Het oude, matig klinkende intro van 20th Century Fox verschijnt in beeld. Een eerste indicatie dat de ontwikkelaar de sfeer van de originele film eer aan wil doen. Het verhaal in Alien: Isolation speelt zich vijftien jaar na de film af. In de persoon van Amanda Ripley (de dochter van dus) wordt je ingehuurd om het ruimtestation Sevastopol te onderzoeken dat een noodsignaal heeft uitgezonden. Als ‘engineer’ van beroep komen de diensten van Amanda natuurlijk goed van pas, terwijl Amanda zelf graag antwoorden wil vinden op de vermissing van haar moeder. Aangekomen op de Sevastopol zijn chaos en paniek aan de orde van de dag. Een vreemd wezen heeft flink huisgehouden en onder de overlevenden is het vertrouwen in de medemens zo goed als verdwenen. Tot overmaat van ramp raak je zelf het contact met je ruimteschip kwijt en is het zaak om te overleven tijdens je zoektocht naar een ontsnappingsroute. Hierbij wordt behoorlijk leentjebuur gespeeld met Dead Space, want ook nu ben je het grootste gedeelte van de game bezig met technische machines te repareren, deuren openbreken, systemen hacken en wapens/gadgets in elkaar te knutselen.
Back to the future
Dit alles is wel in een heerlijke retro-stijl vormgegeven, geheel passend bij de originele Alienfilm. Geen high-tech computers dus, maar (voor ons) ouderwets groen gekleurde schermen, grote hendels en nergens een touch screen te bekennen. Dit is ook zichtbaar bij de wapens en voorwerpen die Ripley met zich meedraagt. Geen laser guns of gecompliceerde gadgets, maar gewoon een revolver of gadgets die met tape aan elkaar zijn geplakt. Juist deze stijlkeuze draagt bij aan de totale sfeer van de game, die er op de Xbox One ook nog eens prima uitziet. Bovendien heb je deze krakkemikkige gadgets meer dan nodig tijdens je dwaaltocht op het ruimtestation.
Jachtvoer
Je bent logischerwijs natuurlijk niet alleen en dan heb ik het niet over de overlevenden en de aanwezige robots op de Sevastopol. De eerste kennismaking met de Xenomorph zal je adem dan ook zeker doen stokken en je hart sneller laten slaan. Reusachtiger, angstaanjagender en dodelijker zagen we deze Alien nog niet eerder. Het stampende rennen, gebeuk in de ventilatieschachten en het piepende stipje op je Motion-tracker kondigen deze ultieme jager aan, met jou als voornaamste prooi. Dit zorgt voor werkelijk bloedstollende momenten, waarbij vluchten, verstoppen, afleiden en het nodige stealth-werk de boventoon voeren. Daarbij moet ik wel zeggen dat de game in het begin trial-and-error in optima forma is. Doordat de save-punten soms nogal ver uit elkaar liggen en de Xenomorph je af en toe wel heel makkelijk weet te vinden, kan dit soms voor de nodige frustratie zorgen. Maar er is een tijd van geven en er is een tijd van nemen…
The hunter becomes the hunted
Terwijl je in de beginfase van de game de Alien het liefst zo ver mogelijk van je vandaan houdt, treedt er ergens halverwege de game een verandering op waardoor je eindelijk eens wraak kunt nemen op het buitenaardse gedrocht. Dit gebeurt nadat je de vlammenwerper vindt, want als er één ding is waar je Alienspeelkameraadje niet van houdt, dan is het vuur. Natuurlijk ga je niet echt op jacht, maar confrontaties verlopen ineens heel wat vlammender wanneer je hem met een vurig betoog weet weg te jagen. In het begin voelt deze verandering in gameplay wel even verfrissend, al neemt het wel veel spanning en angst weg aangezien het voorzichtige sluipwerk ineens heel wat minder subtiel hoeft te gebeuren.
Gameplay switch – part 3
Maar bij deze verandering houdt het nog niet op. Zonder al te veel van het verhaal uit de doeken te doen, kan ik vertellen dat je op een gegeven moment het gesluip zelfs even links laat liggen om een andere vijand met grof geschut van je af te jagen. Voor de echte fan van de survival horror een knieval die wel even slikken is. Zo lijkt Alien: Isolation enerzijds aan te voelen dat de game verfrissende momenten nodig heeft om mogelijke saaiheid te vermijden, maar anderzijds bijna vergeet dat de grootste kracht juist in die angst, hartkloppingen en paniek ligt. Bijna vergeet, want gelukkig ligt er nogmaals een plot twist op de loer en eindigt de game weer onverminderd spannend.
Waar voor je geld?
Alien: Isolation is misschien wel de eerste game geworden, die Ridley Scott’s Alien echt eer aandoet. Met het ontzettend spannende begin en eind als hoogtepunt zit je vaker dan eens op het puntje van je stoel. De speelduur van 20-30 uur is daarbij ook nog eens behoorlijk te noemen. Het minder spannende middenstuk, de soms wat frustrerende trial-and-error gameplay en de kleine glitches zorgen dan misschien wel niet voor de absolute topscore, maar er zijn momenten genoeg waarop dit benaderd wordt. De heerlijke sfeer en de retro setting maken het plaatje daarbij helemaal af. Houd je van survival horror, van spannende, uitdagende games of ben je fan van de Alienfilms? Dan is Alien: Isolation je geld zeker waard!
Oordeel Alien: Isolation (XboxOne)
- Graphics
85 - Gameplay 75
- Originality 80
- Sound 85
- Replay
65 - Eindcijfer 80
482 
1)
15-10-2014 11:53
