De Italiaanse sluipmoordenaar debuteert op de PS4 en Xbox One en komt niet ongewapend. Het pakket bestaat uit Assassin's Creed 2, Brotherhood en Revelations, met alle singleplayercontent die eerder als DLC beschikbaar was. Als bonus zijn de korte films Lineage en Embers bijgesloten, waarin je meer te weten kunt komen over Ezio's jeugd en oude dag. De bundel belooft meer dan tachtig uur aan gameplay te bevatten; meer dan genoeg content om mee aan de slag te gaan.
Verhaal: Het is allang verleden tijd
Als je denkt aan Assassin's Creed zullen er veel gedachten teruggaan naar een van de vele historische settings en boeiende tijdperken die in de verschillende delen zijn langsgekomen. Zo reis je met Ezio onder andere door Florence, Venetië, Rome en Constantinopel (Istanbul). Dit is echter slechts één kant van de medaille. De eigenlijke hoofdpersoon is namelijk Desmond Miles, die in de moderne tijd de Assassins moet vertegenwoordigen in de strijd tegen de Templars. De Templars willen namelijk een 'perfecte wereld' creëren door middels historische objecten de wereldbevolking onder controle te krijgen. Om dit snode plan de mond te snoeren, wordt Desmond geholpen door een groep hedendaagse Assassins die hem via een apparaat genaamd Animus (een Matrix-achtige simulator) herinneringen van zijn voorouders kunnen laten beleven.
Er zullen ongetwijfeld mensen fan zijn van deze opzet, maar ik ben er duidelijk geen voorstander van. De hedendaagse setting en personages kunnen qua sfeer en persoonlijkheid op geen enkel vlak concurreren met hun historische tegenhangers. Ook zorgt het spelen van Desmonds 'herinneringen' ervoor dat je je slechts door kleine delen van de oude steden kunt manoeuvreren, omdat de herinnering in een bepaald gebied plaatsvindt. Het gevolg is dat je middenin een achtervolging of ontsnapping opeens tegen een energieveld ('onzichtbare' muur) aan kunt lopen. Enorm frustrerend daar het je mogelijkheden beperkt, maar ook word je hierdoor compleet weggerukt uit de historische setting. De constante terugkoppeling via de Animus is jammer en in mijn ogen minder sterk dan dat je puur een avontuur zou spelen binnen een bepaald tijdperk.
Want als je deze terugkoppeling naar de moderne tijd negeert en volledig focust op Ezio's avonturen, merk je dat het leven van Ezio een boeiend avontuur is, vol intriges en prachtige plekken. De steden komen vooral tot hun recht omdat ze naar die tijdgeest gebouwd zijn. Er zijn mappen gebruikt uit die tijd om de steden zo goed mogelijk na te maken. De aanwezigheid van historische personages die in die tijden echt geleefd hebben, zoals Cristina Vespucci en Niccolò Machiavelli, draagt ook enorm bij aan de geloofwaardigheid. Deze personages vervullen ook nog eens belangrijke rollen in het verhaal. Zo is uitvinder Leonardo da Vinci degene die je in AC2 helpt aan nieuwe wapens en zelfs een vliegmachine. Deze verdraaiing van de waarheid zorgt weer voor een heerlijke mix van historie en fictie.
Gameplay: Counteren tot je erbij neervalt
Waar bij het eerste deel niet alles even goed tot zijn recht kwam, was er vanaf deel twee een stuk minder te klagen. Het freerunnen over daken, omhoogklimmen via vrijwel alle randjes die je ziet en een solide vechtsysteem, zorgen voor prima controls en sterke gameplay. Het vechten wordt gevarieerd gehouden door de aanwezigheid van verschillende wapens en de keuzevrijheid die je hebt om een missie aan te pakken. De missies zijn dan weer wel vrij eentonig, omdat het concept altijd hetzelfde is: zoek je doelwit en schakel deze uit. De lol zit 'm juist in de uitvoering ervan. Sluip je ongezien naar binnen of trap je met veel bombarie de voordeur in? Besluip je bewakers om ze zonder geluid te vermoorden of vergiftig je ze zodat ze elkaar te lijf gaan? Beweeg je over de grond of bespring je je vijanden van bovenaf? Er zijn genoeg mogelijkheden om je doelwit neer te halen. En zodra het is gelukt moet je ook nog eens zien dat je veilig wegkomt. Door verschillende routes, tactieken en wapens uit te testen houd je het voor jezelf leuk en fris, maar al snel merk je dat een bepaalde aanpak simpelweg het meest effectief is. Zo kun je met goed getimede counter-aanvallen gemakkelijk een groep van 20+ vijanden verslaan zonder ook maar één keer geraakt te worden. Het timen maakt het dat er toch wat behendigheid bij komt kijken, maar het maakt de boel wel onrealistisch en repetitief.
Helaas moet je eerst even doorbijten voordat je van deze vrijheid mag proeven. Zo start je in de spellen met lullige bezorgmissies, waarbij je bijvoorbeeld een kratje van A naar B moet tillen. Deze verplichte missies zijn eigenlijk verkapte tutorials en halen alle keuzevrijheid en snelheid uit het spel. Dit komt vooral naar voren in de missies waarbij je een computergestuurd personage moet (achter)volgen. Erg vervelend omdat het tempo hiervan traag en saai is. Je loopt als een soort snelwandelaar half achter de ander, of hoort het personage drie straten verderop nog tegen je praten. Ondertussen stoot je andere mensen uit de stad de hele tijd tegen het lijf, waardoor je soms onbewust de aandacht trekt van bewakers en de boel opnieuw moet starten. Het lineair dwingen van de speler staat in schel contrast met de vrijheid die Assassin's Creed normaliter kenmerkt. Zo is er een missie waar je een vijandelijke huifkar moet beschadigen door er met je eigen huifkar tegenaan te rijden. Doordat jouw huifkar kleiner en lichter is, delf je bij botsingen al snel het onderspit. Na een aantal onsuccesvolle pogingen (iets waar volgens Youtube meer spelers last van hebben) gooide ik het over een andere boeg. In plaats van op de tegenstander in te beuken, richtte ik me volledig op het ontwijken van de gaten in de weg die mijn huifkar beschadigden. Gevolg: ik haalde de missie in één keer en zónder de tegenstander schade toe te brengen. Op zich natuurlijk leuk om zelf oplossingen te bedenken voor situaties in het spel, maar deze oplossing ging precies tegen de opdracht in. Dergelijke inconsistentie strookt totaal niet met de vrije invulling die het spel je normaliter geeft.
In The Ezio Collection is er überhaupt niets verbeterd aan de gameplay ten opzichte van de originele uitgaves. Hierdoor is een van de grootste frustraties nog steeds aanwezig, namelijk dat je gemakkelijk tijdens het rennen en klimmen per ongeluk van de muur wegspringt in plaats van hogerop te klimmen. Dit is enorm frustrerend als je hoog in een gebouw zit of probeert weg te komen van je achtervolgers. Het haalt je uit de flow en zorgt er soms voor dat je zodanig veel schade oploopt dat je ofwel dood gaat ofwel amper meer kunt bewegen om weg te komen. Een andere frustratie komt voor tijdens het ‘blenden’ in het publiek. Deze gameplaymechaniek is bedoeld om te ontsnappen aan de aandacht van je vijanden, door je te mengen tussen een groepje mensen. Soms moet je echter toch wel doorlopen, maar de knop hiervoor wordt ook gebruikt om iemand te beroven. Hierdoor beroof je soms per ongeluk een omstander terwijl je enkel even door wilde lopen, wat als gevolg heeft dat het groepje uit elkaar kan gaan, omdat een van hen rondschreeuwt dat ie beroofd is. Dit kan als resultaat hebben dat je een trage achtervolgmissie weer helemaal opnieuw mag doen. Een derde frustratiepuntje komt voor wanneer je binnendringt in een verboden gebied. Je kunt bijvoorbeeld met veel bombarie te paard binnenstormen, zwaaiend met een zwaard, om vervolgens de ene bewaker te zien schreeuwen, terwijl de bewaker om het hoekje helemaal niet oplet. Dit komt de geloofwaardigheid van een verboden gebied niet echt ten goede. Het zou tof zijn als sommige van deze punten verbeterd zouden worden, daar deze in nieuwere Assassin’s Creed-titels wél aangepakt zijn. Helaas is hier niet voor gekozen.
Presentatie: Ontmaskeren
Waar wel duidelijke verschillen zichtbaar zijn, is op grafisch gebied. Als je chronologisch verantwoord bij Assassin's Creed 2 begint en hoopt op een visueel spektakel kom je echter van een koude kermis thuis. De grafische verbeteringen houden er weinig meer in dan nieuwe belichting. Dit zorgt voor verandering, maar niet zozeer voor verbetering. Zo zijn de kenmerkende uitzichten vanaf hoge gebouwen scherper dan in de originele spellen, waardoor je ook verder weg kunt kijken. Het nadeel hiervan is dat oude textures en modellen extra worden uitgelicht. Iets wat niet altijd even mooi is. Het waas- en misteffect van de originele delen maskeerde dit en bracht charme en mysterie met zich mee. Doordat deze effecten (deels) zijn weggehaald, en niet alle objecten en textures zijn opgepoetst, komen de visuele veranderingen het spel niet altijd ten goede. Zo worden sommige hooibalen knaloranje, bepaalde gebouwen enorm flets en worden verschillen tussen objecten die wel/niet opgepoetst zijn pijnlijk duidelijk. Een conversatie tussen Ezio in zijn grafisch strakgetrokken pak en het 'originele' kloffie van zijn dialoogpartner is dan ook geen visueel pretje. Kijk maar naar deze enge gezichtsuitdrukking.
Gelukkig is niet alles op grafisch gebied kommer en kwel. Uit de eerste speluren in alle drie de games blijkt dat vooral Assassin's Creed 2 last heeft van de nieuwe instellingen. Brotherhood en Revelations komen er een stuk beter van af. Het is moeilijk te peilen waar het precies fout gaat, maar duidelijk is dat de nieuwere delen mooiere effecten hebben, bijvoorbeeld rondom ontploffingen. Tevens komt hier het diepteperspectief beter tot zijn recht, wellicht door betere modellen en composities. De bombastische openingsscene van Brotherhood ziet er bijvoorbeeld nog prima uit. Tot slot is het spel voor het eerst in 1080p te spelen op consoles, maar dan wel weer op 30fps. Ubisoft heeft duidelijk gekozen voor snelle oplossingen om een ander effect te creëren, zonder goed te testen hoe dit effect overal tot uiting komt. Schrik dan ook niet als je hier en daar ‘screen tearing’ ziet.
Replay: Veertjes verzamelen in 100% synchronisatie
Assassin's Creed is bedoeld als singleplayerervaring. Bij Brotherhood is er echter ook een multiplayermodus toegevoegd in de originele uitgave. Helaas is deze multiplayer, die overigens ook in Revelations zat, in deze collectie niet aanwezig. Als reden hiervoor geeft Ubisoft aan dat de multiplayermodus inmiddels sterk verbeterd is en opgenomen is in Assassin's Creed IV, ook speelbaar op de PS4 en Xbox One. De replaywaarde zul je dan vooral moeten zoeken in het volledig 100% uitspelen van het spel. Dat houdt in: alle herinneringen op 100% uitspelen, en alle veertjes en andere collectables verzamelen. In mijn ogen is dit alleen weggelegd voor de échte achievement-freaks, maar het zorgt wel voor een hoop extra uurtjes. Voor degenen die hier niet de meerwaarde van inzien, biedt het pakket met de beloofde tachtig uur aan gameplay meer dan genoeg content om de prijs te verantwoorden.
Conclusie
Het is altijd lastig om remasters van prachtige spellen opnieuw te beoordelen. Je hoofd zit vol herinneringen en de ontvangst bij release kan soms overweldigend goed zijn. Enerzijds beoordeel je dus het spel zelf, anderzijds ga je natuurlijk vooral vergelijken en zoeken naar duidelijke verbeteringen. Als dit het uitgangspunt is, blijft het gevoel overheersen dat het Ubisoft vooral te doen is om nog even snel geld te pakken. Er zijn immers amper tastbare verbeteringen aanwezig en met de multiplayerfunctie is er zelfs een groot deel weggelaten. Als je dan ziet dat de grafische aanpassingen vaak meer kwaad doen dan goed en er op gameplaygebied niet aan gesleuteld is, blijft er een enorme teleurstelling over. Ben je echter iemand die deze delen nog nooit gespeeld heeft, dan staan er drie fantastische avonturen op je te wachten. Want dat deze gamebundel een van de beste Assassin’s Creed-ervaringen biedt, staat wat mij betreft buiten kijf. Een geniale ode aan Ezio is het niet geworden, maar het pakket is wel dusdanig omvangrijk dat het in de uitverkoop lastig te negeren is.
Deze review is geschreven door Roy van Bijsterveldt.
Oordeel Assassins Creed: The Ezio Collection (PS4)
- Graphics
65 - Gameplay
80 - Originality
50 - Sound 70
- Replay 70
- Eindcijfer 70
9.9
639 )
26-11-2016 17:53
21)
26-11-2016 20:14
