In het dorpje Kirchen Bell probeert een jonge alchemist genaamd Sophie de plaatselijke bevolking te helpen met het maken van producten. Na de dood van haar grootmoeder heeft Sophie namelijk besloten om een plek te veroveren en zelf een goede alchemist te worden. Na een eerste opdracht voor een inwoner besluit ze het recept voor een genezende crème in een leeg boek op te schrijven. Tot haar stomme verbazing komt het boek tot leven en blijkt het zelfs een naam te hebben: Plachta. Mooi, zo’n sprekend boek dat je dingen uit kan leggen over alchemie, maar het heeft wel een klein minpuntje; het boek heeft last van geheugenverlies. Dat kan alleen hersteld worden door nieuwe recepten te ontdekken, ontwikkelen en deze op te schrijven. Wat na een aantal korte introductie missies ook het startpunt van het overkoepelende verhaal is.
Van de hak op de tak
Hoewel verhaal, voor een groot deel van de tijd word je tijdens het spelen met korte scènes geconfronteerd die maar weinig samenhang hebben. Loop je een gebied binnen, dan kan het gebeuren dat je een opvallend personage ziet staan. Spreek je deze vervolgens aan dan krijg je een korte scène waarbij het personage geïntroduceerd wordt en vaak een paar opmerkingen maakt die pas verderop in het verhaal weer wat aandacht krijgen. Toch vind ik het verhaal behoorlijk matig verteld. Het voelt, zeker de eerste tien uren, alsof je korte willekeurige opdrachten moet uitvoeren zonder een duidelijk einddoel voor ogen te hebben. Ja oké, Sophie wil een goede alchemist worden. Maar haar beweegredenen zijn nou niet bepaald sterk te noemen.
Na een paar verplichte missies voltooid te hebben, zul je nieuwe quests aan kunnen nemen bij de plaatselijke kroeg. Deze quests beperken zich tot simpele ‘vind willekeurig item’ en ‘versla random monster’-opdrachten. Voltooi je een quest, dan lever je deze in bij de bar en verdien je geld om ingrediënten van te kopen. Deze ingrediënten kun je vervolgens weer gebruiken om nieuwe voorwerpen van te maken, welke je voor geld of als onderdeel van een andere quest weer in kunt leveren. Naarmate je meer gebruikmaakt van alchemie om voorwerpen te maken, des te meer mogelijkheden je krijgt. Je alchemie-level staat volledig vrij van de ontwikkeling van je teamleden en richt zich vooral op het vooruitduwen van het verhaal. Bepaalde voorwerpen zijn namelijk vereist om nieuwe plotwendingen op gang te brengen.
Haastige spoed is zelden goed
Voorgaande delen in de Atelier-serie hadden vaak te maken met bepaalde tijdselementen die ervoor zorgden dat je een zekere mate van druk voelde om opdrachten af te maken binnen een bepaalde tijd. Atelier Sophie is hier grotendeels vanaf gestapt. Er zijn nog wel quests die een bepaalde tijdslimiet hebben om ze te voltooien, maar die is zo ruim dat het praktisch onmogelijk is om deze niet binnen de tijd af te ronden. Het zorgt er ook voor dat je op je gemak het dorp kunt verkennen, de bewoners gaat ondervragen en leert kennen en daarbij helemaal zelf je speeltempo kunt bepalen.
Kies je ervoor om het dorp te verlaten, dan kom je op de wereldkaart waarbij je simpelweg via vaste paden naar een bestemming kunt lopen. Heb je een quest aangenomen die je in een specifiek gebied kunt voltooien, dan staat hier een icoontje van een perkament-rol bij aangegeven. Behoorlijk gebruiksvriendelijk als je het lastig vindt om je quests goed te plannen. De locaties die je bezoekt zijn niet bijster origineel of bijzonder weergegeven. Van grotten, boerderijen en bossen, tot meren en berggebieden aan toe, de locaties zijn niet alleen onorigineel, maar ook behoorlijk matig vormgegeven. Bepaalde aspecten zoals bomen en blaadjes komen wel goed uit de verf, maar veel vlaktes zijn plat, eenzijdig en hebben simpele textures. Daar staat tegenover dat de karaktermodellen, van zowel je teamleden als vijanden, wel mooi zijn vormgegeven.
Haastige spoed is soms WEL goed
In veel opzichten is het fijn om in een lekker relaxed tempo alles te kunnen doen. Maar tijdens de gevechten van Atelier Sophie sloop de sleur er bij mij al snel in. Het is helemaal niet erg om turn-based gevechten uit te moeten voeren, maar het tempo ligt wel heel erg laag. Gekoppeld aan het feit dat tegenstanders in sommige gebieden duidelijk te sterk zijn in een vroeg stadium van het spel, kreeg ik soms het idee dat mijn manier van spelen niet helemaal de juiste was. Ik heb mij in het begin namelijk heel erg gefocust op de alchemie-aspecten van de gameplay. Ik ging constant op zoek naar nieuwe recepten en voorwerpen om te gebruiken. Daardoor had ik aanvankelijk niet bijster veel tijd aan het verbeteren van mijn teamleden besteed, wat tot gevolg had dat ik geregeld het voltooien van de quests op een laag pitje moest zetten en eerst moest grinden om mijn team wat weerbaarder te maken tijdens de gevechten. Deze gevechten zijn zoals gezegd dus turn-based, maar ook hier valt er af en toe nog een mouw aan te passen. Door tegenstanders uit te schakelen voor ze aan de beurt zijn krijg je snel meer ruimte om extra aanvallen uit te voeren, maar ook bepaalde elementen zijn van invloed op hoe je tegenstanders aan kunt pakken.
Het neemt alleen niet weg dat het tempo van de gevechten erg laag ligt. Het duurt bovendien behoorlijk lang voor je meerdere teamgenoten hebt om uit te kiezen. Je team bestaat tijdens gevechten uit maximaal vier leden, die je geregeld kunt wisselen. Ik bleef al snel met dezelfde vier teamleden spelen, aangezien de speelstijlen en de schade die ze aanbrachten beduidend beter waren dan enkele van de vroege teamleden.
Conclusie
Atelier Sophie is een game met twee gezichten. Het heeft enorm veel quests, recepten en gebieden om te ontdekken. Tegelijkertijd zijn de quests vaak eentonig, de recepten slechts een middel om het verhaal vooruit te duwen en de gebieden behoorlijk kaal en cliché. De karaktermodellen zien er goed uit, maar de locaties die je bezoekt zijn vaak simplistisch en lijken eerder op een PS3 dan de PS4 thuis te horen. Er valt genoeg te doen in de wereld van Atelier Sophie, ik heb alleen wel sterk mijn twijfels of de meeste gamers hier wel het geduld voor hebben. Als de gevechten wat dynamischer en sneller zouden zijn, dan was het krakemikkige verhaal ook een stuk beter te verteren. Zoals het spel nu is, voelt het tempo zowel binnen als buiten de gevechten simpelweg te laag. Voor mensen die veel geduld hebben en bereid zijn om een zwak verhaal en middelmatige gameplay te accepteren heeft Atelier Sophie vele tientallen uren aan content te bieden. Val je niet onder die doelgroep? Dan kun je het spel beter links laten liggen.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel Atelier Sophie: The Alchemist of the Mysterious Book (PS4)
- Graphics
70 - Gameplay
60 - Originality 60
- Sound 65
- Replay 70
- Eindcijfer 65
20 )
19-06-2016 19:36
2)
20-06-2016 09:42
.