Atlas Fallen begin je door je eigen Nameless te maken. Dit is iemand van het gewone voetvolk, echter blijf je niet voor lang gewoon. Je vindt namelijk al snel een handschoen met magische krachten. Deze handschoen helpt je met het vechten tegen de Wraiths, grote zandmonster-vijanden die rondlopen in de woestijnachtige wereld van Atlas Fallen. Daarbij praat de handschoen ook tegen je; hij is namelijk vergeten wie hij is en wat hij heeft gedaan. Maar deze handschoen is wel bij alle andere bewoners van de wereld bekend en berucht, en dat is niet altijd positief. Deze opzet deed me een beetje denken aan het spel Forspoken, dat ik eerder dit jaar gespeeld heb en waarin een ring constant tegen je praatte. Naarmate het verhaal vordert wordt langzaam duidelijk wie de handschoen is en ontdek je welke belangrijke rol deze speelt in de wereld van Atlas Fallen. Uiteindelijk is het verhaal onderhoudend genoeg, maar het is niet het allersterkste punt van deze nieuwe titel van Deck13.
Het allersterkste punt is namelijk de semi-open wereld en dan voornamelijk het verkennen ervan. Atlas Fallen is daarbij opgedeeld in regio’s waar je vrij doorheen kunt bewegen. Maar door de omvang van deze regio’s heb je toch het gevoel alsof je een open wereld spel aan het spelen bent. Zoals gezegd speelt Atlas Fallen zich grotendeels af in de woestijn. Je zult je dus door veel zand en rotsen moeten bewegen. Gelukkig kan je Nameless met één druk op de knop surfen over het zand om zich sneller te verplaatsen. Daarbij heb je een double jump tot je beschikking en kun je kort dashen door de lucht. Door hier combinaties van uit te voeren heb je heel veel horizontale en verticale vrijheid om jezelf te verplaatsen en dat voelt fantastisch. Gecombineerd met de grote mate aan verticaliteit die de wereld rijk is, in de vorm van onder andere bergen en gebouwen, beleef je veel plezier aan het ontdekken van alle geheimen en de vele zijmissies die Atlas Fallen kent. De handschoen speelt ook bij het ontdekken en verkennen van de wereld een centrale rol. Je kunt er namelijk schatkisten en aambeelden mee uit het zand laten rijzen. Met deze aambeelden kun je vervolgens kleding aanpassen en het spel opslaan. Het vetste is echter om half ingestorte gebouwen of bruggen uit het zand omhoog te laten komen, zodat je er daarna overheen kunt lopen om weer wat nieuws te ontdekken.
Als nu het gevechtssysteem net zo goed zou werken als het verkennen van gebieden, dan zou Atlas Fallen een zeer goed spel zijn. Dit is helaas niet helemaal het geval. Het gevechtssysteem dat Deck13 introduceert lijkt namelijk in niets op wat ze gebruikten bij hun voorgaande spellen. Het is bewonderingswaardig dat ze iets nieuws proberen, maar de uitwerking is gewoon net niet goed gelukt. Het is in de basis een hack & slash-systeem dat voornamelijk berust op het maken van combo’s. Je hebt daarbij drie verschillende wapens, waarvan je er twee altijd gebruikt. Door dezelfde knop meermaals op te laten volgen door een ander maak je combo’s, op de PlayStation 5 gebruik je hiervoor het vierkantje en het driehoekje. Echter geeft het maken van combo’s niet de voldoening die je zou verwachten bij een dergelijk systeem. De combo’s zijn relatief simpel, maar het lijkt alsof het ritme wat je vaak hebt bij dit soort systemen een klein beetje mist. Echter maakt dit niet veel uit, aangezien je met één aanvallen kunt pareren. Hier heb je ruim de tijd voor en als je dit op exact het juiste moment doet dan bevriest de Wraith zelfs even, waardoor je nog meer tijd hebt voor je combo. Wel echt een hele toffe toevoeging is de zogenaamde momentum gauge. Zodra je begint met vechten start een metertje onderin je scherm. Hoe voller de meter hoe meer schade je doet, maar ook hoe meer schade je ontvangt van de vijanden. Daarbij loopt de meter weer terug als je schade ontvangt. Het mes snijdt hierbij dus aan twee kanten. Al is dat dan weer niet helemaal waarodra de momentum gauge voldoende gevuld is maak je automatisch gebruik van de passieve bonussen en kun je de ontgrendelde aanvallen gebruiken. De passieve bonussen geven je bijvoorbeeld meer aanvalskracht of maken je defensief sterker. Nieuwe bonussen en aanvallen maak je overigens zelf met recepten die je vindt in de wereld.
Een ander klein minpuntje is de hoeveelheid verschillende Wraiths dat aanwezig is. Dit zijn namelijk maar een beperkt aantal, die ook nog eens op elkaar lijken doordat ze allemaal grotendeels uit zand bestaan. Eigenlijk zijn ze niet veel meer dan gepantserd zand in een bepaalde vorm. De baasgevechten zijn daarentegen wel origineel en goed uitgewerkt. Al komen hier soms wel de grafische tekortkomingen van Atlas Fallen naar voren, voornamelijk in de vorm van haperingen. Ik wil niet zeggen dat dit een lelijk spel is, maar het is grafisch gezien zeker geen hoogvlieger. Alles ziet er oké uit op de PlayStation 5 en in de open wereld zijn er bijna geen haperingen, maar wanneer je in een druk gebied komt of een druk baasgevecht hebt is dit soms wel het geval. Daarnaast heeft het spel wat last van bosjes en personages die soms vanuit het niets verschijnen. Dit gebeurt niet altijd, maar als je veel aan het springen en dashen bent zal dit zeker opvallen.
Conclusie
Uiteindelijk is Atlas Fallen een spel van plussen en minnen. Het verhaal en de wereld – en dan voornamelijk de bewegingsvrijheid – zijn goed uitgewerkt. Het is daarom jammer dat het gevechtssysteem net niet helemaal lekker uit de verf komt en dat het grafisch niet altijd goed loopt. Daartegenover is de momentum gauge wel een goede nieuwe toevoeging. Het is goed uitgewerkt, bevat voldoende diepgang en maakt de gevechten leuker. Mocht je op zoek zijn naar een open wereld RPG en kun je net als ik leven met de genoemde tekortkomingen? Dan zou ik Atlas Fallen zeker overwegen.
7.7
10
168 )
12-08-2023 18:21
1)
12-08-2023 20:44
