Back to the Future Episode 3: Citizen Brown review PC

Review Back to the Future Episode 3: Citizen Brown (PC)

Eén van de problemen waar episodisch gamen onvermijdelijk mee te maken krijgt, is dat men de individuele afleveringen met elkaar gaat vergelijken. Als een nieuw deel tegenvalt, wordt het enorm hard afgestraft, net als dat vervolgen op reguliere games ook beter behoren te zijn dan hun voorganger. Episodes worden echter binnen zo’n kort tijdsbestek in elkaar gezet dat verbeteringen op technisch vlak nagenoeg onmogelijk zijn. In de eerste aflevering moesten spelers nog even wennen aan de besturing en lineariteit en in het tweede deel werd het recyclen van de stad Hill Valley negatief beoordeeld. In deel drie hebben de ontwikkelaars aan deze technische limitaties weinig kunnen doen. Het enige vlak waarop Telltale wel verbeteringen mogelijk achtte was het verhaal. Met Citizen Brown laten ze zien dat je de kwaliteit van een spel wel degelijk kan verbeteren, ondanks de technische limitaties. De derde aflevering van Back to the Future is namelijk zonder twijfel de beste uit de serie.

Yeah!
Marty Mcfly landt, onhandig als hij is, in een enorm reclamebord waarbij zijn tijdsmachine, de geliefde DeLorean, onherstelbaar beschadigd raakt. Op het reclamebord staat een enorme afbeelding van zijn metgezel en vriend, Doc Brown.

Hill Valley is in deze tijdslijn omgetoverd tot een politiestaat waar George Orwell nog wat van zou kunnen leren. Overal hangen camera’s en links en rechts worden boetes uitgedeeld om kleine vergrijpen. Zoenen op straat? Verboden. Alcohol? Verboden. En het vervelendste van het geheel: al deze regeltjes zijn opgelegd door jouw vriend de uitvinder. Gedurende het spel doe je je best om in contact te komen met Doc, die, vanwege zijn drukke leven als dictator met goede bedoelingen, alleen te bereiken is door jezelf enorm op te laten vallen. Gelukkig is dit niet al te moeilijk in een dorp waarin iedereen hetzelfde gekleed is en zelfs de schoft Biff Tannen tam als een poesje is.

Booh!
Toch kleven er aan het episodisch gamen ook wat nadelen. De kern van het spel kan namelijk niet meer aangepast worden. Zo zal de besturing alle afleveringen lang wat onwennig aanvoelen en blijft het spel zo lineair als een lineaal. Ook in dit deel zal je je afvragen of je een spel aan het spelen bent of dat je een tv-serie aan het kijken bent. Ook de speelduur, slechts twee uur, is wat kort, maar dit komt extra hard aan omdat het zo’n enorm goede aflevering is met een prachtige cliffhanger aan het eind.

Waar voor je geld
We zijn nu drie afleveringen verder, die elk tussen de twee en drie uur in beslag zullen nemen. Met wat simpele wiskunde kunnen we constateren dat je ongeveer 17 euro betaalt voor het hele seizoen van rond de 12,5 uur. Dit is het spel dubbel en dwars waard, zeker voor fans van de films, waar ik me onder schaar.

Al met al laat Telltale een heel goede indruk achter met dit deel van de serie. Wederom kan ik niet wachten tot volgende maand, en dat is precies hoe episodisch gamen bedoeld is.

Deze review is geschreven door Jaap Olsthoorn