Batman: Arkham City review Xbox360

Review Batman: Arkham City (Xbox360)

Kippenvelmoment is als woord niet terug te vinden in een Nederlands woordenboek. Wel in het Vlaamse woordenboek. Maar daar noemen ze het ook wel kiekebich. Kiekebich of niet, we weten allemaal wel wat een kippenvelmoment is; een moment waarop een aangenaam gevoel zich als reactie op iets plezierigs meester maakt van je lijf en leden. Een kiekebich dat mij nog helder voor de geest staat is het moment dat Batman voor het eerst de Arkham Batcave betreedt in Batman: Arkham Asylum. “Lights on” gromt de meester detective en de lampen komen langzaamaan op sterkte. Een prachtig moment voor een ieder die vroeger - en nu - droomde Batman te zijn. Want hoe goed het combat systeem, de graphics en de voiceacting ook waren, Arham Asylum werd een klassieker omdat het de speler écht liet beleven hoe het was om de Dark Knight te zijn.

Is groter beter of schaadt overdaad?
Een megalomaan idee is het begin van een groots uitgangspunt van de game. In Batman Arkham Asylum (BAA) ondervond Batman dat het een slecht idee is om alle gekken en criminelen in één complex te laten te laten broeden op wraak. Nu besluit het bestuur van Gotham City in Batman Arkhym City (BAC) dat het een nog beter idee is om de binnenstad van Gotham af te sluiten en er één grote gevangenis van te maken. Niet alleen alle boeven uit Arkham worden hierin gegooid, maar ook nog gespuis uit de Blackgate instelling. Zowel de titel als de opzet zijn hiermee uit de doeken gedaan: een groot oppervlakte aan voormalige binnenstad is nu het speelveld van de criminele gekken. Aan Batman de taak om uit te vinden wie het kwade genie is die met dit briljante idee kwam en orde op zaken te stellen binnen de wetteloze muren van Arkham City.

Kattig vrouwtje
Gelukkig is Batman niet helemaal hulpeloos. Reeds vanaf het begin beschik je over leuke gadgets zoals de Batarang, de explosieve spray en je Grappler. Met deze laatste gadget slinger je door de stad die erg veel hoogteverschil kent. Al gelijk haalt BAC een niveau dat geen Spider-Man game heeft weten te bereiken. Het verkennen van de stad is een heerlijke bezigheid en ook niet zonder doel, want er dienen boeven gevonden en opgepakt te worden. Als je de game nieuw in de winkel hebt aangeschaft (even de review lezen, prijsreacties checken en dan doen) krijg je de codes om Catwoman te unlocken. In de Catwoman missies zie je hoe ook zij bezig is de mysteries van Arkham op te lossen, maar of ze nu een goede partner is? Dan heb je meer aan good old Alfred, die je na het behalen van bepaalde doelen een lekkere upgrade stuurt. Zo zal je Grappler een fijne boostupgrade krijgen als je een aantal trainingsmissies doorspeelt, welke Alfred met de Batwing voor je aflevert. Op vaste momenten in het spel zorgt Alfred ook voor extra speeltjes, waardoor je een imposant aantal opties hebt om vijanden uit te schakelen. Via een RPG systeempje om “je” tegen te zeggen, zul je ervaringspunten verzamelen die je vrijelijk mag besteden aan verdere upgrades van je gadgets, pak of vaardigheden.

Man tegen Vliegende Hond
Het leukste wordt BAC als je met je Batman vaardigheden tegenstanders uitschakelt. Boeven over een railing trekken, boven een vijand gaan hangen om hem op te knopen aan een waterspuwer, vijanden stilletjes de schaduw in trekken, enfin de welbekende aanpakken die het leven van een wannabee Batman zo fijn maken. Helaas ontkom je zo nu en dan niet aan een oerdegelijk vuistgevecht. BAA introduceerde het simpele drieknoppige vechtsysteem dat sindsdien herhaaldelijk ge-copypasted wordt. De basis hiervan is intact gebleven; een knop om te slaan, te ontwijken en te counteren. Wissel deze met goede timing af en het is een lust om naar te kijken. In het begin kun je je ook nog wel aardig redden met het rammen op de slaan knop, maar gelukkig introduceert BAC steeds meer vijanden die zich aanpassen aan de gevechten. Hierdoor daagt het spel je uit om te oefenen en je aanvallen goed te timen. Ontwikkelaar Rocksteady heeft de counteraanvallen nu nog contextsensitiever gemaakt, waardoor Batman wapens van boeven tegen hen gebruikt.

Bad man!
Eigenlijk is alles groter en beter geworden in BAC. Dat is zowel het sterkste punt als het enige minpunt. Soms werd ik er wel eens moe van om in een razend tempo de slechteriken uit het Batman universum de revue te zien passeren. Ik was nog niet klaar met de Pinguin of daar stond Solomon Grundy voor m’n neus. En wie is de Mad Hatter nou weer? Maakt ook niet uit, blijkbaar dreun ik hem op zijn neus en de archievement dat ik hem verslagen heb, is al binnen. De grote kwade boeven worden hiermee gereduceerd tot figuranten die de leegte in mijn eindeloze conflict met de Joker lijken te moeten opvullen. Alsof de Joker even een paar minuten rust nodig heeft en ik in de tussentijd maar Deadshot of de Riddler kan pesten. Die laatste brengt, net zoals in BAA, wel weer een leuk element met zich mee. In Arkham City zijn Riddler uitdagingen en beeldjes te vinden. Als je het even zat bent om Two Face heen en weer te rammelen of Bane te helpen, ga je lekker even met je Grappler zwieren door de stad op zoek naar deze Riddler trophies. De houdbaarheid van BAC wordt hier aanzienlijk mee verlengd.

Conclusie
Wat voor conclusie kun je aan een spel verbinden dat als enige minpunt heeft dat het eigenlijk te veel is? Niet veel anders dan te stellen dat we hier te maken hebben met een wel heel vet spel. BAC is een dik pakket van uren aan veelzijdige speelbaarheid, aangevuld met een Batman waardig verhaal. Ook kent BAC weer een hoge productiewaarde die terug te zien is in voiceacting van het hoogste niveau en graphics die het beste combineren van de films en comics. Deze hoogtepunten vallen alleen wederom in het niet bij dat heerlijke gevoel dat je ervaart in BAC om daadwerkelijk Batman te zijn. Knielend, hoog boven de stad op een waterspuwer, met m’n cape wapperend in de wind, wachtend op dat moment dat ik me op een slachtoffer stort, bekruipt me weer het gevoel van kiekebich. “Heerlijk”, een woord dat mijn hele speelervaring met BAC concluderend samenvat.

Deze review is geschreven door Jeroen Knop