Bayonetta is een game in de geest van Devil May Cry, Ninja Gaiden en misschien God of War. De controls, met twee knoppen voor slaan en schoppen en één knop voor het schieten met je pistolen, doen aanvankelijk vooral denken aan Devil May Cry. Maar wat Platinum Games gedaan heeft met de formule voor dit soort games, is meesterlijk.
De combat in Bayonetta voelt namelijk meer aan als een wals dan een jumpstyle dans. Zelfs als je normaal niet zo goed bent in dit soort games, kan je hier zonder moeite indrukwekkend uitziende combo’s en speciale aanvallen doen. Alles beweegt en vloeit zo gemakkelijk dat je tijdens het spelen je afvraagt waarom het zolang geduurd heeft tot een game dit voor elkaar gekregen heeft.
Een block-optie ontbreekt, wat er voor zorgt dat er, in tegenstelling tot Ninja Gaiden, eerder een focus ligt op het ontwijken en continue aanvallen, dan op een wat tactischere stijl van blocken en counteren. Als je in Bayonetta een aanval op tijd ontwijkt, kom je namelijk een paar seconden in “Witch Time”. Dit is een slowmotion-mode waarin vijanden gemakkelijk af te slachten zijn, en die je soms nodig hebt om een vijand aan te vallen die normaal niet te raken is.
De combinatie van snelle actie, een groot aantal combo’s en de Witch Time zorgt er voor dat je in gevechten vooral een hoop aanvalt, ontwijkt, en van vijand naar vijand beweegt om zo min mogelijk schade te krijgen. Om hier nog wat meer nadruk op te leggen, krijg je elk level een trofee voor hoe goed je het gedaan hebt. Je krijgt minpunten voor de schade die je opgelopen hebt en hoeveel items je gebruikt hebt om niet dood te gaan. Je krijgt pluspunten voor je comboscore en voor de tijd die het je kost om een level te halen. Kortom: des te minder je geraakt wordt en hoe hoger je comboscore, hoe sneller je ook door het level komt en hoe hoger je eindscore wordt.
In het begin zal deze score nog niet zo’n probleem zijn. Je zult best wel een paar Pure Platinum trofeeën halen in het begin, wat het hoogste is wat je kunt halen. Na verloop van tijd wordt het spel toch wel iets pittiger. Zeker als je een paar keer dood gaat bij eindbazen, wat je vast wel een paar keer zal gebeuren voor je de juiste strategie gevonden hebt, kan je na een paar uur talloze Stone trofeeën binnenslepen. Dit is het laagste van het laagste wat je kunt halen, en na een paar van deze trofeeën wil je eigenlijk wel weer iets hoger scoren in het volgende level. In mijn ervaring was het echter beter om gewoon te accepteren dat je een hoop zult falen wat de score betreft, in je eerste playthrough tenminste.
In Bayonetta is het namelijk makkelijk om te vechten, maar niet zo makkelijk om een level te overleven zonder tenminste één keer dood te gaan. De eerste helft van het spel kom je continu nieuwe vijanden tegen waar je vaak je aanvalstrategieën op moet aanpassen. En los van de gemiddelde vijand kom je ook nog een groot aantal bosses tegen. Deze bosses zijn allemaal vrij uniek en dagen je meestal goed uit om wat je geleerd hebt qua combat toe te passen om ze te overleven. Soms wordt een eindbaas uit een vorig level ook doodleuk midden in je pad gegooid in een volgend level. En tegen het einde van het spel kom je uiteraard alle eindbazen nog een keer tegen.
Naast het rammen op de aanvalsknoppen, wat zeker geen garantie voor succes is, biedt de combat nog wat extra dingen voor ons gamers. Dingen die aan de ene kant belachelijk, en aan de andere kant gewoon heel erg cool zijn. Zo kun je in een combo de slag- of schopknop ingedrukt houden om een move te eindigen met het schieten van je pistolen. Bayonetta heeft pistolen in haar handen en aan haar laarzen, want je weet maar nooit wanneer je op iemands hoofd moet springen en gelijk zijn hoofd moet laten exploderen. Als je in een combo de laatste knop ingedrukt houdt, eindigt dit ook de combo niet. Dus op deze manier kun je gemakkelijk een combo even pauzeren en daarna de combo op zo’n manier afmaken als dat jou het beste uitkomt op dat moment. Ook kun je elke combo onderbreken door weg te springen, dus je hoeft niet bang te zijn dat je vast komt te zitten in een animatie terwijl de vijand al weggesprongen is.
Daarnaast vul je door combo’s uit te voeren een Magicmeter. Magic kun je gebruiken voor specifieke moves of om bepaalde items te gebruiken. Maar als je Magicmeter vol is, kun je ook een Torture Attack uitvoeren. Dat houdt in dat je bijvoorbeeld uit het niets een enorme guillotine uit de lucht tovert, waarna je een vijand er intrapt. Die vijanden willen dat natuurlijk niet zomaar, dus het is aan jou om heel hard op een bepaalde knop te rammen, waardoor je heel hard tegen zijn kont aan trapt tot hij met zijn hoofd in de guillotine zit. Voor elke vijand is er een unieke Torture Attack met een nieuwe animatie en een aparte manier om ze overtuigend kapot te maken.
Hoewel dat kort gezegd de gameplay is van Bayonetta, is er natuurlijk nog wel een ander aspect waar we het even over moeten hebben. Bayonetta zelf! Zij is namelijk een heks, die kleren heeft die van d’r haar gemaakt zijn. Datzelfde haar gebruikt ze om demonische monsters op te roepen, die uit datzelfde haar bestaan. En omdat er nou eenmaal veel jongens dit soort spellen spelen, is het logisch dat als ze haar gebruikt voor een monster of Torture Attack, het haar voor haar kleren weggaat…
Dus ja: hoe langer je combo, hoe minder kleren ze aanheeft. En nee: je zult haar nooit helemaal naakt zien. Vooral bij een eindbaas legt Platinum Games het er nogal dik op. Om een eindbaas dood te krijgen voer je namelijk een speciale Torture Attack uit die ze Climax noemen. In een extra lange animatie zie je dan hoe Bayonetta een sexy dansje doet en d’r haar door een demonische portal stuurt. Vervolgens sloopt een enorme ‘haardemon’ de eindbaas op een erg bevredigende manier.
Alles in Bayonetta draait vooral om een paar dingen. Fun, en vooral alles zo ‘over the top’ maken als het maar kan. Met haar outfit ziet Bayonetta er uit als een dominatrix met een klein hoofd, en ze houdt er van om vooral met haar kont te zwaaien. Maar niet zoveel als de camera er van houdt om haar precies of van achteren of van onderen te filmen. Dit is dus niet echt een spel waarbij je je erg op je gemak zult voelen als je aan het spelen bent met je vriendin of ander vrouwelijk gezelschap naast je.
Naast de sexy stijl en het typisch Japanse manier van belachelijke actie, neemt de game zichzelf ook totaal niet serieus. Zo grapt een vriend van je, dat hij je toch echt geen kettingzaag aan je arm zal geven. En denkt een ander personage met verlangen terug aan zijn romantische veroveringen als Trish (Devil May Cry), Claire (Resident Evil) en Silvia (Viewtiful Joe). Ook zit er bijvoorbeeld een Space Harrier-achtig stukje in het spel, waarin je vijanden neer moet schieten terwijl je naar een basis toe vliegt.
De vloeiende combat, over-the-top stijl en de referenties maken dit dus zeker een game die fans van het genre in ieder geval een keer moeten spelen. Maar natuurlijk is niet elk spel perfect, en dat geldt ook voor Bayonetta.
De camera voldoet over het algemeen goed, maar wil nog wel eens een keer in een verkeerde hoek komen als je heen en weer aan het springen bent. En het is niet altijd even duidelijk waar je gaat landen, wat soms wel eens irritant kan zijn bij bepaalde platform stukjes. Ook is het spel puur lineair, dus verwacht niets meer of minder dan het één voor één doorlopen van alle levels. En soms werkt het gemak van de controls juist tegen je.
Ontwijken zit namelijk onder RT/R2 terwijl je met 2x RT/R2 in een beest kunt veranderen. Doe je dit op de grond, dan verander je in een panter die vooral snel is. Doe je dit in de lucht, dan verander je in een soort kraai. Maar als je tijdens een gevecht in paniek op die trigger blijft rammen tot je ontwijkt, wil je nog wel eens in een beest veranderen omdat je er te vaak op gedrukt hebt. Hoewel je hierdoor snel genoeg afleert om teveel op de knoppen te rammen, kan het soms wel eens tot frustratie leiden als het op het verkeerde moment gebeurt.
Daarnaast slaat het verhaal totaal nergens op. Omdat het spel zichzelf ook niet te serieus neemt, is het verhaal tot nu toe niet aan bod gekomen in deze review. Maar ondanks dat het nergens op slaat, neemt het verhaal wel redelijk veel tijd in beslag. En deze tijd gaat vooral op aan cutscenes. Nou zijn de cutscene filmpjes wel leuk, en vooral erg cool gemaakt. Maar de helft van de tijd zit je vast in een soort stripboek stijl met stilstaande characters die praten zonder dat hun mond beweegt. En wat ze zeggen, is ook niet zo heel boeiend. Hierdoor krijg je dus het bekende gevoel van “ik wil dit eigenlijk skippen, maar wie weet vertellen ze dit keer wel iets boeiends?”.
Tenslotte gaat alles in Bayonetta er zo snel aan toe, dat je na zo’n twee levels wel weer even moe bent van het spel. Na verloop van tijd valt het spel, ondanks de vele variatie die er in het design zit, toch een klein beetje in de herhaling.
Toch zijn dit vooral minpunten die eigenlijk zeikpunten zijn. De camera werkt even goed als in God of War, alleen kun je hem nu besturen. En een hoop van de frustratie komt meer uit een gebrek aan skill of uit ongeduld dan dat het een fout van het spel is.
Qua skill zijn er overigens een Easy en Very Easy mode waarin je echt je best moet doen om dood te gaan. Op de Normal difficulty is het goed te doen: niet te moeilijk en niet te makkelijk. Na het uitspelen unlock je Hard, wat ook wel een stuk moeilijker is. Tel daarbij maar extra bonus secties en het verzamelen van nieuwe wapens bij op, en je kunt Bayonetta wel een stuk langer blijven spelen dan de 12 uur die je kwijt bent met Normal.
Conclusie
Bayonetta is samen met Darksiders één van de eerste toptitels uit 2010, en wat voor een manier om een jaar te beginnen! Als je een fan van het genre bent, is Bayonetta zeker aan te raden. Het lijkt er wel op dat mensen soms niet echt weg zijn van de demo. Nou heb ik die niet gespeeld, maar ik heb wel wat meer negatieve ervaringen over de demo gehoord. En veel mensen die het hele spel erna speelden, waren er uiteindelijk wel positief over. Laat je dus niet teveel leiden door de demo als je die niets vond.
Toch is Bayonetta wel wat anders dan Ninja Gaiden en Devil May Cry. Als je die laatste twee dus erg tof vond, zal je Bayonetta waarschijnlijk ook wel leuk vinden. Maar als je die titels leuk vond om erg specifieke redenen, of als je meer van het tempo houdt zoals God of War en Devil May Cry dat hebben, dan kan het ook wel zijn dat je Bayonetta niets vindt. Of als je echt een bloedhekel hebt aan de onzinnige en onrealistische actie zoals dat wel vaker in Japanse games of in animé voorkomt. Ben je niet zo kieskeurig, of vind je dat allemaal juist geweldig, dan heb je de game vast al in je bezit of uitgespeeld.
Bayonetta is waarschijnlijk niet voor iedere gamer, maar elke actiongame en beat’em up-fan moet het in ieder geval één keer gespeeld hebben. Platinum Games heeft laten zien dat ze in staat zijn een originele game te maken, gebaseerd op jaren ervaring met verschillende genres en bestaande games die zo duidelijk de inspiratie vormden voor Bayonetta. En hoewel de game ogenschijnlijk nogal vrouwonvriendelijk en seksistisch lijkt, hebben de vrouwelijke gamers onder ons vast wel gemerkt dat in het hele spel alleen vrouwen de baas zijn, en alle mannen het onderspit delven.
Als een los gameplay element als een dans pas is, dan laat Bayonetta je zonder moeite dansen als een meester. Nee, als een meesteres! Laten we nu vooral maar hopen dat tegen de tijd dat God of War 3 er is, we niet te veel verwend zijn met Bayonetta, Dante en War om onze oude Kratos nog een kans te willen geven.
Oordeel Bayonetta (Xbox360)
- Graphics
90 - Gameplay 90
- Originality 90
- Sound 90
- Replay
80 - Eindcijfer 89
120 )
26-01-2010 19:55
2)
02-02-2010 16:12
