Games bestaan er in vele soorten en maten. Er zijn games die je speelt voor de lang speelbare multiplayer, games die vele uren aan quests bezitten, games met een enorm uitdagende gameplay en ga zo nog maar even door. En dan heb je nog gamesontwikkelaar Quantic Dreams, die het met hun games (Fahrenheit, Heavy Rain) over een geheel andere boeg gooit. In hun games is het verhaal de motor van de game en is de gamer het gaspedaal die de auto vooruit laat gaan. Voor mij waren voorgangers Fahrenheit en Heavy Rain pareltjes, die beiden voor een unieke ervaring zorgden. Weet Quantic Dreams-regisseur David Cage dit kunststukje met Beyond: Two Souls ook een derde maal te herhalen?
Beyond a game?
In Beyond: Two Souls beleef je 15 jaren uit het leven van hoofdpersoon Jodie Holmes, die geboren is met een unieke maar gevaarlijke gave. Ze is namelijk verbonden met Aiden, een entiteit die dag en nacht bij haar is. Deze paranormale insteek weet gelukkig redelijk te overtuigen en al snel spatten de spannende scènes, de angstige momenten die Jodie met Aiden beleeft en andere filmische ervaringen van het scherm af. Aiden beschermt Jodie, is eigenwijs, gefrustreerd dat hij vastzit, maar is uiteindelijk een belangrijk deel van Jodie. Jodie is een meisje dat niets liever wil dan normaal zijn, zonder Aiden, ook al kan ze niet indenken hoe ze zonder hem zou moeten leven. Als speler wissel je met één druk op de knop tussen Jodie en Aiden. Met Jodie kun je vrij bewegen en gebruik je de rechterknuppel voor interacties met de omgeving, plus het nodige knokwerk. De rest van de knoppen worden - kenmerkend voor Quantic Dreams – vooral gebruikt bij Quick Time Events. Als Aiden zweef je op een afstandje van Jodie en kun je voorwerpen activeren of omgooien, bezit van vijanden nemen of een ‘geestige’ Jedi-wurging uitvoeren. Zo beleef je iets minder dan 30 momenten (in een speeltijd van zo’n 10 uur) uit het leven van Jodie, waarbij je heen en weer springt tussen de 8-jarige, de 16-jarige puber en de volwassen Jodie (23 jaar). Hierover uitweiden zou afbreuk doen aan de persoonlijke ervaring die je tijdens het spelen meemaakt, want juist de beleving van het verhaal staat centraal en het is juist de emotie die je als speler opbouwt die het paranormale verhaal meer betekenis geeft.
The Next (Ellen) Page
Bij de creatie van de wereld van Beyond: Two Souls werden twee acteurs van stal gehaald waar je u tegen zegt. Waar routinier Willem Defoe in een grote bijrol redelijk weet te overtuigen, is het vooral Ellen Page die de show steelt. Zij zorgt ervoor dat Jodies’ emoties oprecht overkomen, mede door de fantastische gezichtsanimaties, en weet de verschillende leeftijdsperiodes (op de kinderscènes na) meer dan overtuigend over te brengen. Daarbij helpen de prima graphics ook zeker, die meer dan eens het uiterste uit de PS3 lijken te halen. Zelden heb ik me met een hoofdpersonage uit een game zo verbonden gevoeld, soms leek het alsof juist ik in de rol van Aiden meekeek met Jodie …
Paranormal Proof
Dat Beyond: Two Souls een bijzondere game is moge nu wel duidelijk zijn. Weinig games durven het verhaal zo’n prominente plaats te geven, waardoor je als gamer soms meer toeschouwer dan echte gamer bent. Het zorgt voor een filmische ervaring waarin je wel enige invloed op de uitkomst hebt, maar vooral gestuurd wordt richting de mogelijke opties. Bovenal moet je je wel kunnen laten meeslepen in het verhaal, waarbij de paranormale insteek soms wat cliché kan overkomen. Het verhaal springt met elke scène heen en weer en ondanks een merendeel aan goede of zelfs memorabele scènes moet je je soms ook door enkele saaie momenten heenslaan. Zo moest Jodie op een gegeven moment verhuizen en daarom haar reistas inpakken. Dat dit eigenlijk behoorlijk saai was besefte ik toen mijn vriendin bleef kijken en zei: ‘goh op saaiheid geef je dit zeker een 10’. Het zijn spaarzame momenten, maar het geeft wel aan Beyond: Two Souls een game is met een gebruiksaanwijzing.
The Lesser Souls
Bovendien zijn er momenten in de game waarop de illusie dat je in een beïnvloedbare film zit als sneeuw voor de zon verdwijnt. Zo voelt het bewegen met zowel Jodie als Aiden af en toe behoorlijk houterig aan en kun je er niet omheen dat Beyond: Two Souls soms echt té scripted is. Volledige keuzevrijheid over de manier waarop je van A naar B komt of hoe je een puzzel oplost is er namelijk zelden. Op zo’n moment word je wakker geschud en raak je even geïrriteerd om hetgeen dat jouw mooie game-ervaring verstoort. Ook is er het gevoel dat er met sommige gameplay-onderdelen meer gedaan had kunnen worden. Het spelen met Aiden had bijvoorbeeld voor best wat meer afwisseling en uitdaging mogen zorgen en er hadden wat mij betreft ook zeker meer gevechtsmissies (in Gears of War achtige cover-stijl) in mogen zitten. Het zijn minpuntjes die voor mij minder betekenen wanneer ik ze afschilder tegen mijn liefde voor een goed, meeslepend verhaal. Maar voor vele gamers is het de vraag of dit de plezierbalans niet verpest.
Waar voor je geld?
Beyond: Two Souls blijft voor mij één van de meest bijzondere games van het jaar, een game waarover de meningen verdeelder zijn dan ooit. Voor mij was het een fantastische ervaring, waarbij ik werd meegesleept in een intens verhaal en waar de minpunten naar de achtergrond werden verdrongen. Maar dit neemt niet weg dat je als recensent soms de roze bril af moet zetten en ook de kritische kant van het verhaal op moet pakken. En als ik Beyond: Two Souls dan bekijk kan ik niet anders concluderen dan dat het waarschijnlijk voor slechts een klein deel gamers geschikt is. Maar behoor jij tot de groep gamers die van een verhalende game houdt, of helemaal weg was van Fahrenheit of Heavy Rain? Twijfel dan niet en haal Beyond: Two Souls in huis, je zult er geen spijt van krijgen!
Deze review is geschreven door Frido van der Wal.
Oordeel Beyond: Two Souls (PS3)
- Graphics
85 - Gameplay 75
- Originality
90 - Sound 85
- Replay
65 - Eindcijfer 80
7649 )
16-10-2013 15:55
10)
16-10-2013 16:10
) Voor mij was het ook een emotioneel moment, maar verplaats je eens in het gros gamers dat juist actie wil 
