Opbouw:
Rayne is half mens en half vampier en heeft daarom de voordelen van een vampier zijn, maar niet de nadelen. Haar hele leven is ze al op zoek naar haar vader om hem te laten boeten voor zijn daden. Ze wordt gerekruteerd door een organisatie die vecht tegen het kwade. Haar eerste missie is in Louisiana waar ze moet uitzoeken wat daar gebeurd is. Ze gaat echter ook nog naar Argentinië en naar Duitsland. Het spel speelt zich trouwens net voor WO II af, dus je kan verwachten een hoop nazi’s dood te moeten schieten.
Het verhaal is best goed, ook al is het niet erg origineel, en het is vaak grappig. Ook zien de filmpjes er mooi uit.
Het spel is dus verdeeld in drie gebieden, maar die gebieden zijn ook weer verdeeld in kleine levels. In een level krijg je een opdracht zoals bij het einde komen of de officer in het level doden. De opdrachten herhalen zich vaak, maar soms is er wel afwisseling. In een level zit je bijvoorbeeld in een grote robotmachine.
Het goede aan die verdeling van de levels is dat elk level maar een paar minuten duurt. Bij games van hetzelfde genre zijn ver verwijderde savepoints een probleem, maar in dit spel kun je even spelen en dan weer iets anders gaan doen.
Rayne in een robot… traag, maar in ieder geval anders.
Simpel: Het grote probleem van het spel is nu misschien al duidelijk: het spel is erg simpel gemaakt. Om het spel uit te spelen heb je eigenlijk maar drie knoppen nodig: een om te springen, een om te slaan en een om het bloed van mensen te drinken waardoor je energie terugkrijgt. Dan kun je nog een knop gebruiken om te schieten of een andere knop om in Bloodrage te gaan. Dan ben je wat sneller en sterker. Die laatste twee acties zijn echter helemaal niet nodig. Ook zijn er nog andere soorten van kijken zoals slow-motion en zoom, maar ook dit hoeft niet gebruikt te worden. Al die dingen zijn niet echt nodig, maar het ligt aan jezelf of je ze gebruikt. Ze maken het spel namelijk wel leuker.
De moeilijkheidsgraad van het spel is niet erg hoog. Soms moet je eens een baas overdoen, maar veel dood ga je niet. Het is namelijk makkelijk om je energie weer terug te krijgen door ze leeg te drinken. Dit is ook wel belangrijk, want als je doodgaat moet je het level overnieuw doen, ook al ben je op het einde van het level.
Rayne is een aparte heldin.
Sound & Graphics:
De sound van de game is redelijk. Er zijn van die one-liners die je al snel uit je hoofd kent, maar de muziek is goed genoeg. De graphics zijn ook goed, de filmpjes zijn mooi en de omgevingen zelf zijn misschien wel veel van hetzelfde, maar zien er toch goed uit. Rayne zelf is misschien een beetje overdreven qua uiterlijk, maar dat hoort er bij.
Kort:
De replay value van de game valt erg tegen, die is er namelijk helemaal niet. Er zijn geen extra’s te verkrijgen of het spel op een andere manier te moeten spelen. Het enige wat je kan doen is het spel in een moeilijkere mode spelen. Normaal vind ik het ontbreken van replay value onvergeeflijk, maar bij dit spel mis ik het niet. Het spel is leuk voor de tien uur die het duurt, maar ik heb geen behoefte om het spel nog een keer te spelen aangezien het toch elke keer weer hetzelfde is.
Conclusie:
Dit spel is niet zo goed, maar het is wel leuk. Al ligt dit vooral aan de speler zelf. Heb niet te grote verwachtingen, neem het spel niet al te serieus en ren niet door het spel, maar probeer het op verschillende manieren te spelen. Dan is er heel wat lol te beleven met de game. Anders wordt dit een tegenvaller. Het spel duurt niet lang en heeft geen replay value dus ik zou het aanraden de game pas te kopen als je het ergens voor een paar euro ziet liggen, wat goed mogelijk is of het een paar dagen te huren.
Oordeel BloodRayne (NGC)
- Graphics
72 - Gameplay
65 - Originality
40 - Sound 70
- Replay 40
- Eindcijfer 63
3277 
6)
26-02-2006 13:18
