Iets meer poetsen
Ontwikkelaar Criterion heeft een mooi pakket gemaakt van deze remastered versie. Zo krijg je niet alleen de originele game, maar ook alle DLC-pakketten. Dat levert vooral veel extra auto’s op, maar ook een nieuw gebied in de vorm van Big Surf Island. Daarnaast is de game grafisch opgepoetst en draait de game op de Xbox One X en PS4 Pro in 4K met 60 fps. Vooral die 60 fps is mooi meegenomen, want daarmee vloeit de actie lekker soepel over het scherm. Tijdens mijn speelsessies merkte ik nooit stotteringen of haperingen en dat is wel prettig als je ziet welke snelheden je soms behaalt. Ondanks dat het allemaal soepel loopt en alles er duidelijk iets beter uitziet, haalt het duidelijk niet de grafische kwaliteit van de meer moderne racegames van dit moment. De wereld blijft erg hoekig en de textures zijn toch nog wel grof. Je haalt deze game dan ook niet in huis om te pronken met de kracht van je console, maar puur om plezier te beleven en dat is geen enkel probleem.
Fun!
Ondanks dat de originele game alweer tien jaar oud is, voelt het racen in Burnout: Paradise nog steeds heerlijk aan en is het echt leuk om te spelen. De game wist bij mij dat 'nog één race en dan stop ik' gevoel op te wekken. Dat verslavende gevoel waarbij je dan op de klok kijkt en merkt dat je ineens alweer een uur verder bent. Dit komt vooral doordat de wereld vol zit met grote en kleine uitdagingen, zoals het kapotrijden van reclameborden en het uitvoeren van diverse sprongen. Na elke uitdaging lonkt er wel weer een volgende uitdaging om op te pakken en dat werkt verslavend.
Het is natuurlijk een Burnout-game en dat is goed te merken op de momenten dat je concurrenten van de baan ramt of zelf vol op een muurtje knalt. Deze takedowns worden in slow motion in beeld gebracht en je ervaart bijna plaatsvervangende pijn voor de auto. Wat mij betreft zijn de modes zoals Road Rage, waarin het draait om het slopen van zoveel mogelijk auto’s, de hoogtepunten van deze game. Ook de Showtime-modus is er zo een. Deze start je door op een willekeurig moment in de game de L1 en R1-knoppen in te drukken. Je auto ontploft en je moet proberen zoveel mogelijk andere auto’s mee te nemen in de chaos die je veroorzaakt. Dit gaat niet altijd even makkelijk, maar als het eenmaal lukt om deze chaos een paar minuten vol te houden, dan levert het een fantastisch spektakel op.
Oudje met gebreken
Burnout: Paradise is dus leuk om te spelen, maar het is wel duidelijk te zien dat we hier met een oudere game te maken hebben. De wereld is bijvoorbeeld een stuk kleiner dan we tegenwoordig gewend zijn van openwereld-racegames zoals Forza Horizon en The Crew. Paradise City is goed gevuld en samen met Big Surf Island biedt het voldoende actie, maar je zult toch al snel over dezelfde wegen rijden. Een andere eigenschap is dat een duidelijke navigatie ontbreekt. In moderne racegames wordt er vaak een lijn uitgezet die je de weg wijst naar de finish of naar de locatie van een event. In Paradise City weet je altijd wel waar de finish is, maar moet je zelf navigeren met behulp van een kaart en straatnaamborden. Vooral bij de langere races is het dan belangrijk om goed op te blijven letten, zodat je niet een verkeerde afslag neemt. Nu is dit niet per se een minpunt voor deze game, maar het is wel een duidelijk verschil waar jongere gamers misschien even aan moeten wennen. Wel een minpunt is de wisselende moeilijkheidsgraad. Daar is echt geen pijl op te trekken. Het ene moment kon ik een race winnen zonder de boost te gebruiken en het volgende moment werd ik door de andere wagens helemaal in elkaar gereden. Soms helpt het om een andere (sterkere) auto te kiezen, maar er mist hiermee een goede opbouw in de moeilijkheidsgraad. Gelukkig biedt de game wel de mogelijkheid om je tips te geven tijdens het spelen, wat dit een beetje compenseert.
Online multiplayer
Van die wisselende moeilijkheidsgraad merk je trouwens niets bij de multiplayer in Burnout. Zo scheurde ik met zeven andere spelers door Paradise City om diverse opdrachten uit te voeren. Deze zijn lekker afwisselend, maar over het algemeen goed haalbaar. Denk aan opdrachten waarbij elke speler een bepaalde afstand driftend af moet leggen of waarbij iedereen samen een vastgelegde afstand door de lucht moet vliegen. En als je even geen zin hebt in die opdrachten dan kan je er ook voor kiezen om met elkaar door Paradise City te cruisen, of juist te proberen elkaar een Takedown cadeau te doen. Dat is al leuk met computergestuurde tegenstanders, maar het is natuurlijk nog veel leuker om je vrienden van de weg te beuken. Zorg wel dat je dan een beetje een stevige wagen onder je kont hebt zitten, anders zal jij de slow motion-beelden van je eigen auto vaker zien dan je zou willen.
Conclusie
De gameplay van Burnout: Paradise staat na tien jaar nog als een huis overeind en je zult dan ook veel plezier kunnen beleven aan deze remastered versie. Als ik naar deze game op zichzelf kijk dan is het een top racegame die ik iedereen aan kan raden. Echter hebben we te maken met een remaster. En voor minder dan de helft kan je ook het origineel in huis halen voor de vorige generatie consoles. Deze is zelfs backwards compatible op de Xbox One. Dat ziet er iets minder strak uit, maar biedt dezelfde gameplay en plezier. Met dat in het achterhoofd is 40 euro voor een opgepoetste oude game moeilijk te verantwoorden en is het misschien verstandig om even te wachten tot de prijs wat meer is gedaald.
Deze review is geschreven door Kevin Blokland.
Oordeel Burnout Paradise: Remastered (PS4)
- Graphics
75 - Gameplay 85
- Originality 80
- Sound
90 - Replay 90
- Eindcijfer 84
3795 )
17-03-2018 17:40
3)
17-03-2018 18:57
of fifa 32
) maar de eerste indruk was weer goed. Het werkt gewoon verslavend. Nog even dit, nog even dat, en je bent idd weer zo een uur verder.
