Hoewel, origineel is een groot woord. Dat blijkt zodra de game wordt opgestart. Je hebt namelijk een keuze uit vijf verschillende personages, die allen afkomstig zijn uit bestaande Castlevania titels. Zo is er Soma uit Dawn of Sorrow, Alucard uit Symphony of the Night, Jonathan Morris en Charlotte Aulin uit Portrait of Ruins, en tot slot hebben we nog Shanoa uit Order of Ecclesia.
Het leuke aan deze selectie is dat elk personage compleet andere skills heeft. Sommige personages zijn gericht op close-combat, terwijl anderen meer op mages lijken. Helaas zijn het niet alleen de personages die uit de eerder genoemde titels gehaald zijn. Meerdere omgevingen en vijanden lijken praktisch uit die afzonderlijke games getrokken en in deze Castlevania geplakt te zijn. Op zich is dat al een vrij uitzonderlijke keuze, maar als je dit koppelt aan de andere keuzes van de ontwikkelaars blijf je met een dubbel gevoel zitten.
Gemiste kans
Om te beginnen bevatten de drie DS-titels een uitgebreid systeem van vijanden verslaan voor experience. Op die manier werd je na verloop van tijd echt een gevaarlijke vampierendoder. In deze XBLA titel is het experience systeem echter helemaal verdwenen. Elk personage wordt langzaam aan wel sterker, maar dat is hoofdzakelijk te danken aan de vele voorwerpen die je tijdens het spelen vindt. Nieuwe helmen, pantsers, wapens, ringen en kettingen zorgen ervoor dat je elke keer dat je gaat spelen toch het gevoel hebt dat je iets van vooruitgang hebt geboekt. Het is wel zo dat alle items die je vindt bewaard worden. Als je met Alucard speelt zul je voornamelijk voorwerpen vinden die geschikt zijn voor hem. Toch zul je ook meer dan genoeg items vinden die door al je personages te gebruiken zijn. Toch gaat de ontwikkeling van je personage vrij langzaam. In je eentje alle stages uitspelen is dan ook behoorlijk saai en moeizaam. Het valt wel op dat je tijdens het online spelen veel sneller souls vindt en dat de droprate van items lijkt toegenomen.
En online spelen kun je. Gelukkig is één van de sterkere punten van Harmony of Despair de mogelijkheid om samen met vijf anderen de game online te spelen. Op die manier kun je gebruik maken van alle voordelen van elk personage. Zo kan Shanoa zichzelf vasthaken aan bepaalde punten en vervolgens hogere stukken bereiken. Vaak levert dat een schakelaar op die een nieuwe afkorting vrijmaakt voor de andere spelers. En een afkorting kun je goed gebruiken, want elk level heeft een tijdslimiet waarbinnen je de eindbaas van het level moet zien te verslaan. Het is natuurlijk ook mogelijk dat alle teamleden hetzelfde personage kiezen, maar dan heb je geen voordeel tijdens het spelen van de maps zelf. Naast de singleplayer en de coöperatieve multiplayer kunnen spelers het ook tegen elkaar opnemen. Deze modus vond ik persoonlijk niet zoveel aan, voornamelijk omdat je afhankelijk bent van je equipment om een goed gevecht te kunnen leveren.
Overzicht
Grafisch ziet de game er aardig uit. Het is geen extreme hoogvlieger, maar de mogelijkheid om even compleet in en uit te zoomen en zo het hele kasteel te bekijken zijn uitstekende keuzes geweest. Op die manier kun je namelijk even snel kijken wat je eindbestemming is, waar je teamgenoten zich bevinden en om even snel te zoeken naar schatkisten.
De muziek verschilt in kwaliteit. Sommige nummers zijn lekker opzwepend en bevatten stevige rockmuziek, terwijl andere nummers het ene oor in gaan en het ander oor uit. Het is eigenlijk een toonbeeld van hoe Castlevania: Harmony of Despair in elkaar zit. De game voelt oneven aan. Elke keer dat je speelt boek je misschien wat vooruitgang door nieuwe voorwerpen te vinden, maar minstens zo vaak vind je gewoon dingen die je al had. Dus het gevoel van progressie is vrij minimaal. Daar staat tegenover dat, wanneer je met mensen online speelt, de loot altijd netjes verdeeld wordt.
Er valt weinig af te dingen op de aantrekkingskracht van online tegenstanders uitschakelen. Toch miste ik de mogelijkheid om te grinden door vijanden te verslaan. De laatste paar Castlevania games op de DS hebben namelijk een stijl van spelen aangeleerd die maar moeilijk los te laten is. Harmony of Despair voelt een beetje als een stap terug qua gameplay. De game is niet zo moeilijk als de allereerste Nesgames, maar het voelt alsof Harmony of Despair tussen twee generaties is blijven steken. Daarnaast is er van een verhaal ook geen enkele sprake. Omdat je van level naar level gaat zonder een duidelijke motivatie voelt de game ontzettend los aan. Er is geen tastbaar gevoel van vooruitgang, afgezien van je steeds beter wordende equipment.
Conclusie
Dat is jammer aangezien de keren dat ik online speelde met vijf anderen, de ervaring echt tof was. Een enorme eindbaas vellen door samen te werken levert namelijk wel heel veel voldoening op. Je bent daarbij wel heel erg afhankelijk van de kwaliteiten van je teamgenoten, aangezien elke sterfpartij tijd van je timer afhaalt. Daarom raad ik ook sterk aan om deze game vanaf het begin met een vaste groep vrienden te spelen. Dan zul je namelijk best voorbij de mindere puntjes van deze game kunnen kijken. Toch hoop ik dat, mocht deze game een succes zijn, een vervolg het experience systeem weer terugbrengt en er een daadwerkelijk verhaal in de game zal zitten. Want voor 1200 punten verwacht ik toch wel wat meer waar voor mijn geld.
Oordeel Castlevania: Harmony of Despair (Xbox360)
- Graphics
80 - Gameplay 80
- Originality
65 - Sound 80
- Replay 70
- Eindcijfer 75
5808 )
23-02-2014 20:35
