Death Stranding, de eerste game van Metal Gear Solid-bedenker Hideo Kojima na de pijnlijke breuk met Konami in 2015, is na jaren van mysterie en speculatie sinds kort verkrijgbaar. Het eigenzinnige resultaat zorgt niet geheel onverwacht voor verdeling. Meningen kunnen zelfs niet verder uit elkaar liggen: voor de ene blijkt de nieuwe van Kojima immers een 'uniek en niet te missen meesterwerk' te zijn, terwijl iemand anders de game dan weer afschildert als 'dodelijk saai'. Na een lange, vermoeiende maar tegelijk ook adembenemende en zeer bizarre reis van zo'n zestig uur begrijp ik absoluut waar die verdeeldheid vandaan komt, maar mijn eigen ervaring nestelt zich uiteindelijk toch meer in het kamp van de positivo's.
“Make America whole again”
De speler kruipt in de rol van Sam Porter Bridges (vertolkt door The Walking Dead-ster Norman Reedus), een koerier in een Amerika dat verwoest is door een mysterieuze gebeurtenis die de Death Stranding wordt genoemd. De barrière tussen de levenden en de doden is daardoor ernstig verzwakt, waardoor geestelijke gedaantes die voor de gemiddelde mens met het blote oog niet zichtbaar zijn over de aarde zwerven. Die zogenaamde Beached Things (BT's) laten zich bovendien omringen door Timefall, een dodelijke vorm van neerslag die onmiddellijk alles in sneltempo verouderd waarmee het in contact komt. Wat overblijft van de Amerikaanse bevolking leeft geïsoleerd in hightech bunkers onder de grond en is afhankelijk van externe leveringen van dappere koeriers die bovengronds de gevaren van deze dodelijke post-apocalyptische wereld durven trotseren. Nu heeft onze Sam nogal unieke eigenschappen: hij voelt de aanwezigheid van BT's en heeft als 'repatriant' het vermogen om na de dood weer tot leven te komen. Sam wordt op het sterfbed van de eerste en meteen ook laatste vrouwelijke president van de VS (die ook nog eens zijn moeder blijkt te zijn) smekend verzocht om het land van oost naar west te doorkruisen om de geïsoleerde steden en nederzettingen van Amerika te verbinden met het Chirale Netwerk. Het is een eenvoudig doel en de motivatie voor de rest van de game.
“I make deliveries. That's all!”
Om de laatste wens van de president te vervullen, trek je het grootste deel van het spel te voet en met allerlei goederen op rug en ledematen gebonden door het ruwe landschap van klant naar klant om ze aldaar te overtuigen zich aan te sluiten op het Chirale Netwerk. Het zo goed en snel mogelijk heen en weer brengen van spullen vormt dan ook steevast de aard van zowat alle hoofd- en zijmissies. En ja, dat is zo repetitief als het klinkt, maar toch heb ik er mij wonderwel geen moment mee verveeld. Of om het met een cliché te zeggen: in Death Stranding is de reis je bestemming. Terwijl je over het onherbergzame landschap slentert, kniediep door een dikke sneeuwlaag ploetert, langs berghellingen sprint of door snelstromende rivieren waadt, moet je de vingers voortdurend op de triggers houden om een overhellende lading te compenseren en Sam in evenwicht te houden zodat hij niet tegen de vlakte gaat en zo het risico loopt om zijn kostbare cargo te verliezen of onherstelbaar te beschadigen. Het schikken van je lading – elk pakketje en elk onderdeel van zijn uitrusting draagt Sam immers op zijn lichaam – via een omslachtig inventarismenu is ook van essentieel belang. Net als het uitdokteren van de best mogelijke route op de map. Je moet Sams uithoudingsvermogen aldoor op peil houden (door een Monster energiedrankje te drinken – slechts één voorbeeld van de product placement onzin in deze game) - en rekening houden met de slijtage van zijn schoeisel en de batterijduur van allerlei gadgets. Het leven van een koerier te midden van deze woestenij is verdorie hard werken en bij momenten zelfs gruwelijk saai en vermoeiend, maar tegelijkertijd haalde ik enorm veel voldoening uit dat eeuwige wandelen.
Een mep op je MULE
Die stevige wandelingen zijn nooit ver weg, maar het aantal alternatieven om die kilometerslange afstanden iets vlotter te overbruggen, groeit wel gestaag aan naarmate je het Chirale Netwerk verder uitbreidt. In het begin ben je nog druk in de weer met ladders en touwen om het ruwe terrein het hoofd te bieden, maar exoskeletten, zweefkarretjes, ziplines, autonoom rijdende robots en uiteindelijk zelfs voertuigen maken het doorkruisen van je omgeving en het leveren van pakjes er steeds minder moeizaam en veel leuker op.
Terwijl Sam zijn job als koerier probeert uit te oefenen, zijn er slechts een aantal gevaren die zijn dagelijkse routine onderbreken. De MULE's, groepen rovers die lijden aan het Porter-syndroom en daardoor een obsessief verlangen hebben om pakjes te bezorgen, willen je vracht stelen en komen in groten getale op je af als je één van hun alarmerende sensoren hebt getriggerd. Gaat Sam het gevecht aan, dan kan hij rekenen op zijn vuisten. Vechten met zo'n onmenselijk gewicht op je rug is allesbehalve vanzelfsprekend en ziet er met opzet wat knullig uit, maar het vechtsysteem is eigenlijk kinderlijk eenvoudig en beperkt zich tot snel drukken op een enkele knop. Bij de confrontaties met de BT's – de nagenoeg onzichtbare wezens die graag mensen mee de dieperik in sleuren – speelt stealth aanvankelijk een grotere rol. Een BB-pod (de baby die je meedraagt in een draagbare couveuse) verbinden met je Odradek-terreinscanner op je schouder zorgt ervoor dat je de BT's kortstondig kunt waarnemen. Het zijn intense confrontaties waarbij je die schepsels zo stil mogelijk voorbijsluipt en je adem inhoudt wanneer er toch eentje veel te dichtbij komt. Ben je toch te luidruchtig of onvoorzichtig, dan proberen een kluwen van armen in een smurrie van teer je hun wereld in te trekken en is snel op de mepknop drukken de boodschap om je los te rukken en nog meer ergernis te vermijden. Ook hier geldt de regel: hoe verder je komt, hoe meer hulpmiddelen en wapens je scoort om al deze gevaren te lijf te gaan. Van granaten (gemaakt van Sams bloed, urine of poep – ja, Death Stranding is weird) of niet-dodelijke wapens zoals het Bola-pistool waarmee je MULE's kan immobiliseren, tot volledig automatische mitrailleurs. Kojima neemt wel ruim de tijd om al deze gameplay-elementen te introduceren. Vanaf het derde hoofdstuk – in mijn geval toch al ruim vijftien uur ver in de game – speel je voortdurend nieuwe uitrusting vrij en toont de game zijn ware kracht, maar de gemiddelde gamer is dan misschien al lang afgehaakt. Death Stranding is sowieso een moeilijke game om te beoordelen. Op papier heeft de game bijvoorbeeld een heleboel dingen waarvan ik vooraf dacht dat ze mij nooit gingen aanspreken, maar uiteindelijk heb ik genoten van elke stap die ik in deze desolate wereld heb gezet.
Bedankt HANNIBAL4M!
Hoewel je de ganse game moederziel alleen van oost naar west trekt, deel je de spelwereld toch met een hoop gelijkgestemde maar onzichtbare zielen. Van zodra je een nieuw gebied aan het Chirale Netwerk hebt toegevoegd, kun je in die regio samenwerken aan enkele gemeenschappelijke doelen. Spelers kunnen à la Dark Souls boodschappen achterlaten om je te wijzen op gevaren, een goede route of om je aan te moedigen, maar het idee gaat veel verder dan dat. Een ladder die een andere speler heeft gebruikt als bruggetje om een gapende kloof te overbruggen of een touw om een paar meters af te dalen, verschijnt bijvoorbeeld ook in jouw landschap en helpt je even vooruit. Na een slecht voorbereide trip waarin ik al sakkerend kilometers heb gelopen op versleten schoeisel en daardoor veel Ustamina verloor, was ik oprecht opgetogen om plots een verloren paar van ene HANNIBAL4M te vinden. Thanks dude!
Je kunt je zelfs bekommeren om verloren pakketjes en ze alsnog leveren bij de bestemmeling. Voor grote constructies zoals bruggen en wegen legt de PCC-machine, een futuristische 3D-printer die al deze structuren fabriceert, alleen de basis neer. Die moet dan door elk van de spelers verbeterd en onderhouden worden door grondstoffen (zoals metalen) aan te slepen, zodat je het bouwwerk kunt vervolledigen. Nuttige toevoegingen worden – net als het voltooien van de missies – beloond met een 'duimpje omhoog'. Met die likes worden vaardigheden als balans en uithoudingsvermogen vergroot, waardoor spelers worden aangemoedigd om hun goeie wil te tonen om de verloren lading van andere spelers te leveren of half voltooide structuren te voltooien. Zo heb ik werkelijk een paar uur uitbesteed om de locatie van de zonet genoemde trip een heleboel ziplines te plaatsen om de reis voor iemand anders te verlichten. Die collectieve samenwerking past perfect in het verbindingsthema van de game én het is bovendien onwijs gaaf om de gevolgen van al die bouwsels te zien in het landschap.
Nederlands tintje
Death Stranding kleurt ook een beetje oranje, want de Amsterdamse studio Guerilla Games heeft z'n Decima Engine – dezelfde technologie die het briljante Horizon: Zero Dawn opleverde – ter beschikking gesteld en dat levert visuele krachtpatserij op. Zo zijn Sams animaties enorm realistisch, de omgevingen waanzinnig gedetailleerd en de vergezichten zijn enkele van de mooiste die ik ooit in een spel heb gezien. Dit unieke landschap is adembenemend vanaf het eerste moment, met een enorm gevoel voor schaal. De melancholieke soundtrack, die het vermoeide gegrom van Sam zo nu en dan vervangt met een streepje muziek van de band Low Roar, raakt eveneens de juiste snaar. Kojima heeft bovendien een sterrencast, waaronder Norman Reedus, Mads Mikkelsen, Lindsay Wagner en Léa Seydoux opgetrommeld om een rol te vertolken. De personages worden hyperrealistisch in beeld gebracht en ze leveren stuk voor stuk uitstekend acteerwerk om Kojima's intrigerende verhaal overtuigend aan de man te brengen. Een interessant verhaal dat erg langzaam op gang komt en de eerste 25 uur op een bijzonder laag pitje staat, maar naar het einde het via ellenlange tussenfilmpjes steeds meer van de gameplay overneemt. Een verhaal dat bij momenten wel verdrinkt in de symboliek en metaforen. Tot op het allerlaatste moment wordt er ruim de tijd genomen om werkelijk alles uit te leggen, met een twee uur durende eindscène als kers op de taart. Honderd procent Kojima, dus. Al zijn het alleen de echte doorzetters die effectief dat einde halen.
Conclusie
Het is zeldzaam dat zo'n miljoenenbudget wordt toegewezen aan een zodanig aparte blockbustergame en alleen al daarom waardeer ik dat dit bestaat. Death Stranding is – zoals je in de hoek waar de klappen vallen vaak hoort – slechts een saaie aaneenschakeling van fetch quests, maar het is wat er op het pad gebeurt dat zo goed werkt. Ik bleef zelfs na het uitspelen nog met plezier van punt A naar B sjokken met een torenhoge vracht op de rug om de reis voor een andere speler te verlichten. Death Stranding is een eigenzinnige game die veel doorzettingsvermogen vraagt van de speler en de sobere gameplay zorgt ervoor dat lang niet iedereen van de game zal genieten. Voor mij is dit alleszins één van de meest intrigerende games van 2019 en wanneer ik weldra mijn GOTY-lijstje maak, dan staat Death Stranding sowieso in de top drie.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
8.8
10
111 
1)
19-12-2019 23:23
Wellicht tzt maar de PC versie kopen 
