Dragon Slayer naar Dragon Knight
Maar laten we bij het begin beginnen. Na een wel erg magere Character Customization, begint de training als dragon slayer en ik zag het verloop van het spel al voor me: na het kiezen van een ras, word jij een steeds grotere held door de wereld van een tiental enorme draken af te helpen en ondertussen de burgers behulpzaam te zijn in sidequests. De training verliep echter heel anders! Op een gegeven moment blijkt er namelijk in een dorpje dichtbij een draak te zijn gezien en jij als kersverse Slayer gaat er met je bevelhebbers naartoe. Je moet uit de buurt van de draak blijven omdat het ritueel, om een echte Slayer te worden, nog niet is voltooid. Toch ga je de bossen in en op een gegeven moment ontmoet je de draak, die in haar menselijke vorm is. Doordat je hersens nog niet het Slayerritueel hebben ondergaan, staan ze te veel open voor de draak en daardoor verander je van een beginnende Dragon Slayer in een startende Dragon Knight!
Een echte held
Het verhaal wordt hierdoor heel anders dan ik verwachtte. Helaas wordt het na een tijdje allemaal wel heel lastig te volgen. Zo kon ik alle namen van heersers echt niet meer uit elkaar houden op een gegeven moment. Het verhaal komt sowieso niet helemaal goed uit de verf. Gelukkig zijn er genoeg redenen om toch door te blijven spelen. Zo zul je namelijk, hoe kan het ook anders, steeds verder willen levelen. Nou ja, het is eigenlijk geen kwestie van willen, je zult wel moeten. Divinity II is namelijk een moeilijk spel. De tegenstanders worden steeds sterker en waar je in veel RPG’s kunt ‘grinden’ (makkelijke monsters aanvallen om zo in level te stijgen), wordt dat hier wat moeilijker doordat de vijand niet respawnt. Als je in een gebied eenmaal de vijand hebt verslagen, blijft dat zo. Om toch levels te kunnen stijgen en verder te komen in het spel, zul je dan ook wel verplicht zijn om sidequests te doen. Ik schat dat je zo’n tweederde van de sidequests moet vervullen om een level te bereiken dat hoog genoeg is om verder met de main quest te kunnen. Gelukkig zijn de sidequests wel erg leuk en meestal uitgebreid. Wat het spel hierbij extra leuk houdt is de keuze uit de zinnen die je kunt zeggen in conversaties. Zo zul je in gevechten met de meest angstaanjagende vijanden vaak zelfs nog een of meerdere scherpe, cynische opmerkingen kunnen maken. Hoewel ik dit wel even wennen vond, geeft het wel een gevoel dat je echt een held bent die zich niet zomaar bang laat maken. Wel jammer is dat deze zinnen, geheel tegen wat we de laatste tijd gewend zijn in, vrijwel nooit invloed hebben op de uitkomst van het gesprek, noch van het verhaal. Wat wel een grote invloed heeft, is de Mindread Function. Door de gedachtes te lezen, kun je sidequests ontdekken of bijvoorbeeld mensen te dwingen hun waren voor minder aan te bieden door middel van afpersing.
Geen echte klassen
Bij Divinity II kies je in het begin wel voor een bepaalde ‘klasse’ (boogschutter, mêlee-aanvaller, of magiegebruiker) maar dit blijkt bijna geen invloed te hebben. Wanneer je namelijk in level stijgt, kun je altijd kiezen om je skillpoint in elke klasse te gebruiken. Je sluit dus nooit iets voor jezelf uit en je kunt er later zelfs nog voor kiezen, weliswaar voor veel goud, om je gehele skillverzameling opnieuw in te richten. Je bindt je aan het begin van het spel dus niet aan één keuze en ik vind dat een erg goed besluit van de makers van Divinity. Zo begon ik als zwaardvechter, maar door een goede boog die ik tegenkwam besloot ik daar wat skillpoints aan te wijden. Uiteindelijk ben ik echter tot een dual-wielding (vette animaties!) hero uitgegroeid met een enorme geest die in het heetst van de strijd healt! Wel vind ik het jammer dat het spel er niet echt op is ingericht om helemaal voor de magie te gaan. Er zijn wel enkele goede spreuken te koop, maar ik denk niet dat je het hele spel zonder fysiek wapen kunt doorlopen.
Draak!!
Zoals ik in de inleiding al verraadde, verandert de gameplay, na een uur of 10 à 20, drastisch. Je kunt vanaf dan namelijk op vrijwel elk moment shapeshiften naar een draak. Het vliegen met de draak is echt fantastisch en dit wezen brengt ook nog eens een hele eigen skilltree en aankleding met zich mee. Wat het echter wel een beetje verpest, is dat alle ‘normale’ vijanden verdwijnen wanneer je in een draak verandert, je kunt met een draak alleen torens en vijandelijke draken verslaan en hem dus niet inzetten tijdens een gevecht met je held in zijn normale vorm. Leuke bijkomstigheid van je drakenvorm is dat je vanaf dan ook een eigen wezen kunt creëren uit gevonden stukken beest, dat je kan helpen in gevechten. Ook heb je enkele dienaren tot je beschikking die je allerhande zaken kunt laten vinden of dingen voor je kunt laten maken.
Niet de grootste RPG
Als draak vlieg je als een speer door de wereld en deze blijkt dan ook best klein te zijn. Her en der zijn mensen die sidequests voor je hebben, maar helaas zijn er niet, zoals in bijvoorbeeld het meesterwerk Oblivion, allerlei gezellige dorpjes met hun eigen intriges te bezoeken. Je speelt het spel dus echt om de mainquest af te handelen en de sidequests dienen vooral om te levelen. Dit is echt jammer, want hierdoor is Divinity II toch niet een echt interessante titel voor mensen die honderden uren in een RPG willen stoppen en alles willen uitzoeken, zoals wel in Oblivion of Dragon Age kan. Gelukkig zijn de graphics wel sfeervol, al zijn deze niet echt supermooi. ‘Degelijk’ lijkt me het goede woord. Dit geldt ook voor de muziek. Het is typische sfeermuziek die niet echt opvalt. Wel vond ik de spannende muziek bij grote gebeurtenissen echt wat toevoegen. De besturing is prima, maar de keuze om maar acht sneltoetsen te kunnen gebruiken voor potions en spreuken vind ik een beetje raar, dit hadden er tien of meer moeten zijn. Ik heb het spel trouwens op de PC getest, dus heb geen idee hoe het met de besturing op de Xbox 360 zit.
Geen Belgenmop
Divinity II doet veel dingen heel erg goed, de gameplay is leuk en dat je gedurende het hele spel altijd nog van speelstijl kunt veranderen is een uitkomst. Het veranderen in een draak is fantastisch en de sfeer zit er, onder andere door de dialogen, vaak goed in. Toch miste ik een soort episch gevoel in het spel. De wereld is te klein en moedigt niet aan om alles uit te gaan zoeken en het verhaal is toch niet indrukwekkend genoeg. Ook loont het voor zover ik kan zien niet om het spel meerdere keren te gaan spelen, door het gebrek aan keuzes in ras of verloop van het verhaal. Divinity II is een spel dat je daardoor geen jaren bezighoudt maar dat je in één of twee maanden uitspeelt om het daarna met een goed gevoel tussen je collectie te stoppen. Heb je dus zin in een wat snellere ‘hap’ RPG dan normaal, dan kun je met Divinity II zeker een poging wagen.
Oordeel Divine Divinity II: Ego Draconis (PC)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality 80
- Sound 70
- Replay
65 - Eindcijfer 77
933 )
26-11-2009 17:27
