Twee jaar later…
DOOM Eternal speelt zich twee jaar na de gebeurtenissen van DOOM (2016) af en begint op een aarde die over is genomen door de demonen. De enige die hier een stokje voor kan steken is vanzelfsprekend de welbekende DOOM Slayer met zijn groot arsenaal aan schietgerei. Niet enkel de aarde komt aan bod, want er worden ook uitstapjes gemaakt naar onder andere Mars en natuurlijk de hel. Het spel is een first-person shooter waarbij je als speler in de huid kruipt van deze DOOM Slayer en korte metten moet maken met demonen.
Vleeshaak
Een nieuw deel betekent natuurlijk nieuw spul om mee te schieten en in DOOM Eternal gebeurt dat vooral in de vorm van modificaties aan je wapens. Zo is elk wapen uit te breiden met verschillende modificaties die variëren van het kunnen schieten van granaten tot kunnen locken op vijanden zodat je nooit mis schiet. De meest noemenswaardige modificatie is wel de ‘meathook’ die plaatsneemt onder de super shotgun. Met deze grijphaak klampt de DOOM Slayer zich vast in het vlees van z’n vijanden waarna je als een soort Spider-Man door de verschillende arena’s heen slingert terwijl je je magazijnen leegschiet op de meest gruwelijke monsters. Een hele toffe toevoeging die zorgt voor een stukje meer behendigheid en tactiek.
Waar je in DOOM (2016) al de ‘glory kills’ had waarmee je levens uit een vijand sloeg die bijna dood was, kun je de demonen in Eternal ook een kopje kleiner maken met de kettingzaag. Hierbij kies je dan dus niet voor levens, maar voor ammunitie voor al je wapens. Deze kettingzaag slurpt wel benzine, wat je weer kunt vinden in de verschillende levels en ook langzaam aangevuld wordt met elke vijand die je afmaakt. Een erg tof mechanisme dat iets meer diepte toevoegt aan het vechtsysteem en geloof me, die kogels ga je nodig hebben.
Het beste op de PC
DOOM Eternal is namelijk echt ontzettend moeilijk. Wij hebben het spel mogen recenseren op een PS4 Pro en hoewel dit goed te doen is ging het niet zonder slag of stoot. De controller is wat dat betreft misschien wel je grootste vijand. Naast de moeilijkheidsgraad is DOOM Eternal namelijk een ontzettend snelle game, waarin je dus een groot gedeelte van je speeltijd als de bliksem moet reageren op wat er om je heen gebeurt, want voor je het weet ben je geperforeerd met kogels van de tegenstander. Het is dus aan te raden om DOOM Eternal lekker op de PC met muis en keyboard te spelen, of als je dat niet hebt met een Xbox Elite-controller of Sony’s Back Button Attachment voor de standaard PS4-controller. Kunnen richten terwijl je springt helpt al een hele hoop in de strijd om de aarde op de console en heeft ons absoluut geholpen in onze strijd naar de overwinning.
Platformen
DOOM (2016) bestond vooral uit arena’s waarin je elkaar de hersens in schoot, die aan elkaar gekoppeld waren met gangetjes. Dit werkte prima, maar door de chaos en hectiek in de levels kwam je eigenlijk nooit even tot rust. Eternal heeft dit systeem op de schop genomen door platforming te introduceren. Een aantal van deze technieken, zoals de double jump, waren al aanwezig in 2016, maar worden nu veel handiger ingezet. Zo krijg je tussen het schietgeweld door regelmatig platform challenges voor je kiezen die niet zouden misstaan in de vele kastelen van Bowser. Ook zijn arena’s ditmaal veel meer verticaal opgebouwd waardoor je vaak echt goed de hoogte in kan om je vijanden bijvoorbeeld in hun zwakke plek te kunnen snipen. Ook zitten er veel geheimen verstopt op geniepige plekjes waar je net bij kunt door goed te kijken en je platforming moves tactisch in te zetten. Deze geheimen variëren overigens van toffe muziek uit Commander Keen en Quake, tot Funko POP-achtige figuren die je kunt bekijken in je thuisbasis. Zelfs verborgen cheat codes zijn van de partij.
De hel was nog nooit zo mooi
Visueel is DOOM Eternal echt enorm indrukwekkend. Waar je in DOOM (2016) voornamelijk oranje en gele ‘hellscapes’ bezocht varieert het in Eternal van diezelfde hellscapes tot met mos beklede grotten, prachtige ruïnes omringd door gekleurde bomen en New York City komt zelfs voorbij. De serie zag er nog nooit zo mooi uit en qua variatie is er zeker geen gebrek in DOOM Eternal. Ook de verschillende monsters hebben een grote schop onder hun demonische kont gehad. Zo zien veel oude bekenden uit 2016 er nu wat smeriger of gruwelijker uit, of lijken ze meer op hun achterneven en -nichtjes uit het klassieke DOOM II. Helaas hebben ze niet allemaal een waardige upgrade gekregen. De welbekende revenant, met z’n twee kanonnen op z’n schouders, heeft in Eternal gloeiende ogen gekregen en ziet er daarmee een stuk komischer uit dan z’n voorganger die een hele creepy dode blik in z’n ogen had.
Frisse vijanden
Gelukkig zijn niet alle vijanden gerecycled uit het vorige deel. Eternal kent namelijk genoeg nieuwe demonen en demonen die terugkeren uit de klassieke games om het speelplezier fris te houden. Eentje die wij graag uit willen lichten is de ‘Marauder’. Deze grote jongen met een reusachtig schild is enorm snel, blokkeert vrijwel al je kogels en is enkel kwetsbaar wanneer zijn ogen gedurende een milliseconde groen oplichten. Een erg toffe baas die op momenten zelfs een beetje aanvoelt als een vijand uit een van de Dark Souls-games, maar wanneer hij later in de arena’s gegooid wordt tussen de reguliere vijanden wordt hij enorm vervelend. Vanwege zijn kleine ‘parry window’ waardoor hij erg lastig te raken is, kan hij hierdoor extreem veel schade aanrichten zonder dat je er wat tegen kan doen, want je bent druk bezig met focussen op de andere vijanden. Concentreer je je op hem, dan word je al gauw met de grond gelijk gemaakt door de rest. Deze knul had dus wel iets meer achterwege gelaten mogen worden.
Klinkt als de hel
Iets waar DOOM Eternal echt schittert is het geluid. Te beginnen bij de fenomenale soundtrack van Mick Gordon. Gordon heeft zichzelf namelijk echt overtroffen met de soundtrack van Eternal. Het ene moment scheuren de elektrische gitaren langs je oren terwijl je oren het andere moment getrakteerd worden op prachtige serene ambient-muziek. We hebben nog nooit eerder demonen geslacht op een soort Heilung-achtige mantra’s, maar we kunnen er niet genoeg van krijgen. Ook klonken de geweren in een id Software-game nog nooit zo goed als in DOOM Eternal. Kogels klinken snel en scherp terwijl explosies gekleurd worden door zware bassen. Demonen spugen je in je gezicht met afgrijselijk gekrijs terwijl je ze doorklieft met je gierende kettingzaag. DOOM Eternal klinkt als de hel, en dat klinkt perfect.
Niet helemaal soepel
Hoewel DOOM Eternal echt een bizar goede game is, verliep onze tijd met het spel helaas niet vlekkeloos. Een handvol keren werden er bijvoorbeeld geen vijanden ingeladen, waardoor we maar wat aan het rondrennen waren zonder dat er wat te knallen viel en we dus niet verder konden. Ook is het spel een keer compleet vastgelopen, wat ervoor zorgde dat we een groot deel van onze progressie in een level verloren. Gelukkig viel het verder mee qua bugs en glitches. Met dank aan een dynamische resolutie blijft het spel vrijwel altijd vlekkeloos draaien op 60 frames per seconde, wat een spel als DOOM enorm ten goede komt.
Gebrek aan multiplayer
Dan rest ons nog de multiplayer. De traditionele multiplayer van DOOM (2016) is ingeruild voor een zogenaamde ‘Battle Mode’; een soort Evolve-achtige spelmodus waarin twee spelers in de huid kruipen van een eerdergenoemde revenant en een derde de rol van DOOM Slayer aan mag nemen. Deze spelstand is leuk en geeft een welkome twist aan de traditionele multiplayer, maar toch is het niet bijzonder genoeg om het gebrek aan overige multiplayer-standen goed te praten. Na een paar potjes hadden we het wel gezien en gingen we lekker verder met het single player-gedeelte van DOOM Eternal,want dat is waar de game echt om draait.
Een helse uitdaging
Na een dikke vijftien uur spelen ben je door het verhaal van DOOM Eternal heen, maar dat betekent niet dat je alles hebt gezien. De levels bieden namelijk vrijwel allemaal optionele uitdagingen en zoals eerder genoemd een hele hoop geheimen. Deze geheimen bestaan niet alleen uit collectibles en cheat codes, maar ook uit punten die je kunt besteden om je wapens mee te upgraden of je skill set uit te breiden. Het is dus zeker de moeite waard om levels te herspelen. Ook kent het spel een groot scala aan moeilijkheidsgraden, waaronder zelfs een variant op de ‘Nightmare’-moeilijkheidsgraad waarin je slechts één leven tot je beschikking hebt. Deze stand is zo pittig dat zelfs DOOM Eternal’s ontwikkelaars het niet uit kunnen spelen, dus wij wensen je veel succes.
Conclusie
DOOM Eternal is een vervolg zoals een vervolg hoort te zijn. Nee, DOOM Eternal is een game zoals videogames horen te zijn. Het spel zet speelplezier voorop, grijpt je bij je spreekwoordelijke lurven en schotelt je een ruim vijftien uur lange hyperactieve achtbaan van actie, geweld, angst en vooral fun voor. Dit gebeurt echter niet zonder slag of stoot, maar de minpunten zijn verwaarloosbaar tegenover al het moois van deze DOOM. Eternal is zonder twijfel de beste single player shooter van de afgelopen jaren. De multiplayer is een leuke extra.
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
4803 
1)
02-04-2020 18:30
