Brain Training ken ik vooral van de Wii-game Big Brain Academy. Welke hersenleeftijd ik had zou ik echt niet meer weten, ik speelde namelijk bijna alleen de toegankelijke multiplayer-modus met mijn niet-gamende vriendin. Wat hebben we een lol gehad met die mini-games. Weet Dr. Kawashima’s Brain Training, de nieuwste telg in de vooral op Nintendo’s handhelds verschenen serie, net zo te amuseren?
Ander beestje
Al snel kom ik erachter dat de vergelijking met Big Brain niet op gaat. Dr. Kawashima’s Brain Training (DKBT) is best serieus. Naast het olijke hoofd van Dr. Kawashima zelf gebeurt er niet veel in de game. Het meeste is in zwart-wit uitgevoerd, waarschijnlijk om je zo min mogelijk af te leiden. Daarnaast is er minimale muziek, met stilte tijdens de meeste oefeningen. Wat me vooral verbaasde, is dat een groot deel van de hersentrainingen is afgesloten wanneer je net begint. Er zijn welgeteld drie mini-games om mee te beginnen. De volgende dag kwam er nog eentje beschikbaar en enkele dagen later weer een. Twee weken verder heb ik nog steeds niet alle games vrijgespeeld.
Oude man in jong jasje
Veel van de mini-games draaien om cijfers: Sudoku, 25 sommen oplossen, 25 cijfers onthouden, het hoogste cijfer zo snel mogelijk herkennen…Ik ben meer een man van de lettertjes, zoals je misschien wel verwacht van iemand die recensies schrijft. De eerste dagen was mijn hersenscore dan ook abominabel slecht: ik bleek een oude man in een jong jasje te zijn. Ik had geen controle over mijn bewegingen, had een kortetermijngeheugen vergelijkbaar met een bamischijf en mijn analyserend vermogen kon er nog net mee door voor een gepensioneerde.
Na drie dagen bejaard zijn, gebeurde er iets vreemds: ik kreeg heel andere mini-games. Ineens was ik een jonge god van 28! Met mini-games die ik voor het eerst speelde. Het bleek dat ik door te kiezen dat mijn rechter joy-con niet beschikbaar was, heel andere tests voorgeschoteld kreeg. Of die nou gebruik maakten van de joy-conspecifieke functies of niet. Sindsdien wissel ik mijn keuze af en hoewel het verschil kleiner is geworden, valt dit toch wel op.
die geen onderdeel zijn van de oplossing.
Touch en camera
Er valt meer op aan DKBT. In goede en slechte zin. Zoals we inmiddels gewend zijn van Nintendo wordt ook in DKBT inventief gebruik gemaakt van de joy-cons. Deze keer vooral door het gebruik van de infraroodcamera. Het pikt een verrassend accuraat beeld op van je hand, door de warmte in beeld te brengen. Zo kun je tellen met je vingers en steen-papier-schaar spelen. Dit werkt perfect en als ik niet zo slecht zou zijn in steen-papier-schaar zou ik dit heel tof vinden. Wat ook goed werkt is de manier waarop je het grootste gedeelte van de game speelt: met de Switch verticaal in de hand. Het houdt lekker vast en geeft een overzichtelijk beeld. Minder tof is de cijferherkenning in DKBT.
Voor het gros van de mini-games maakt DKBT gebruik van het touchscreen. De stylus die je bij de fysieke game meegeleverd krijgt vind ik echt top. Hij voelt lekker in de hand en op het scherm. Jammer is dat de game erop staat dat je cijfers en letters altijd moet opschrijven met de stylus, in plaats van er bijvoorbeeld een te selecteren uit een rijtje. Het gebeurt zooooo vaak dat ik afsteven op een hoogste score om ‘m bij één van de laatste sommetjes aan diggelen te zien gaan. Puur omdat DKBT niet herkent hoe ik bijvoorbeeld 35 schrijf. En schrijf je een zeven van onder naar boven? Pech! Schrijf je een vier in twee stroken? Pech, hij is al als een één geregistreerd. Maar de meeste moeite heeft de game met mijn vijven. Het is echt iedere keer weer spannend. En dat is erg frustrerend in een game waarbij alles draait om de snelste tijd en zo min mogelijk fouten maken.
Vier hersenhelften trainen
DWBT is ook met twee spelers te spelen. Verwacht alleen geen avondvullend programma. Er staan namelijk slechts drie games tot je beschikking. Twee daarvan draaien om tellen en in de ander imiteer je vlagbewegingen. Misschien hebben we de games niet vaak genoeg gespeeld, maar ze waren alle drie nogal basaal. Wanneer het uitdagend begon te worden, bijvoorbeeld met twintig vogels of meer vlagbewegingen, waren ze afgelopen.
De telspellen werken door de Zr- of Zl-knop zo vaak in te drukken als er blokjes of vogels te zien zijn. Leuk bedacht en handig wanneer het werkt, maar er was menig frustrerend moment waarop een druk op de knop niet werd geregistreerd. Nog erger was dit bij de vlaggengame, waar met name de basispositie bijna nooit soepel registreerde. Op dit punt kan DWBT zich niet bepaald meten met Big Brain Academy, waar we vele uren lol mee hebben gehad en nog aardig wat variatie in zat.
Werkt het ook echt?
Laatst zag ik op TV dat onze hersenen, naarmate we ouder worden, minder prikkels kunnen verwerken. Dat geldt voor iedereen. Dr. Kawashima beweert dat die prikkelverwerking te trainen valt, door je prefrontale cortex te activeren. Nu kan ik me vergissen, maar ik heb werkelijk het idee dat het spelen van DKBT me scherper maakt. Puur omdat ik in het dagelijks leven geen sommetjes meer maak, 25 getallen uit mijn hoofd wil leren of probeer te onthouden welke afbeelding ik zojuist heb gezien. En dat allemaal zo snel mogelijk natuurlijk.
Door jezelf zo uit te dagen, geloof ik werkelijk dat je enige winst kan boeken in het aanscherpen van je hersenen. Het helpt ook dat Dr. Kawashimas guitige hoofd regelmatig dit soort beweringen doet, altijd met de correcte bronvermelding van wetenschappelijk onderzoek erbij. Als ik nu ook nog minder typefouten zou maken bij het opstellen van mijn Whatsapp-berichtjes, zou ik die Dr. Kawashima eeuwig dankbaar zijn.
Slimme koop?
DKBT is een lastige game om aan te raden. Aan de ene kant vind ik de manier waarop de stylus en joy-con worden gebruikt heel cool. Aan de andere kant werkt het te vaak niet goed genoeg. Aan de ene kant vind ik de mini-games uitdagend en laten ze me dingen doen die ik anders niet zou doen. Aan de andere kant kun je je afvragen of je die dingen eigenlijk wel wil doen en zo ja, of je er dan niet wat meer variatie in zou willen. Uiteindelijk is DKBT een vrij beperkte game en vooral een erg goeie Sudoku-simulator. Jammer, want de basis is goed. Voor mij is het wachten op een volgende uitgave met meer mini-games en een multiplayer-modus waar je langer dan een kwartier zoet mee bent.
Deze review is geschreven door Chris van Breda.
39743 
67)
23-01-2020 23:28
