Dragon Quest! Die andere epische RPG-serie uit het land van de rijzende zon. In tegenstelling tot Final Fantasy heeft Dragon Quest echter beduidend meer moeite om in ‘het Westen’ voet aan de grond te krijgen. Dragon Quest XI (DQXI) moet daar, volgens drijvende kracht Yuji Horii, verandering in brengen. Kan DQXI die hoge verwachting waarmaken? Ik hoop het, want DQXI is een heerlijke JRPG geworden. Ik bedoel … lees snel verder om uit te vinden hoe ik erover denk!
Naamloze hoofdrolspeler
Jij bent … naamloze hoofdrolspeler! Net als in The Legend of Zelda, weer zo’n epische serie uit Japan, is de hoofdrolspeler van DQ een niet sprekende representatie van de speler. In mijn geval wilde ik ‘m Christoph noemen, maar dat mocht niet. Dus dan maar gewoon Chris. Chris is geboren met een mysterieuze vlek op zijn hand, die erop duidt dat hij een reïncarnatie is van ‘The Luminary’. Een gevierde held uit het verleden. Helaas krijgen duistere figuren hier al snel lucht van en proberen zij de gemiddelde Luminary-levensverwachting flink te verkorten. Gelukkig weet zijn moeder hem ternauwernood in veiligheid te brengen, in het welbekende mythische mandje waarmee hij vredig de rivier afdrijft; recht op het dorpje Cobbleston af.
In Cobbleston groeit Chris op tussen de boerenkinders, met thuisonderwijs en zonder inentingen. Hij doet ook gewoon mee aan het ‘coming of age’-ritueel van de lokale jeugd, waarvoor hij een markante berg bij het dorp beklimt. Daar krijgt hij voor het eerst lucht van zijn afkomst en gaat op pad naar de koning van Heliodor, om zijn rol als Luminary te vervullen. Hij leefde nog lang en gelukkig. Einde. Geintje natuurlijk! Alles gaat anders dan verwacht en Chris valt de komende honderd uur van het ene avontuur in het andere!
Hoewel de hoofdpersoon wat saai is, maakt de ‘supporting cast’ een hoop goed.
Genieten van je reisgenoten
Chris mag dan de hoofdpersoon zijn, het is eigenlijk een wat saaie gast (net als in het echt!). Dat hij niet zoveel zegt, draagt daaraan bij en zijn futloze haar helpt ook niet mee. Gelukkig maken zijn reisgenoten een hoop goed. Ieder personage voelt als een sprankelende toevoeging. Doorgaans hebben ze hun eigen interpretatie van de actuele gebeurtenissen (te bekijken via de party-chat of tijdens het kamperen) en hun eigen motivaties die je gaandeweg leert kennen. DQXI kent geen ‘job system’ meer, zoals in o.a. DQIX en VII. Ieder personage heeft al een voorbestemde rol en krijgt daar geleidelijk de nodige vaardigheden bij.
Dat betekent gelukkig niet dat er niets meer aan te passen is. Ieder personage heeft een eigen ‘skill grid’ waarop je diverse kanten uit kan. Met de vaardigheidspunten die je tijdens je avontuur verdient, bepaal je in welke richting jouw reisgenoten zich specialiseren. Zo kun je Erik, reisgenoot van het eerste uur, ontwikkelen richting diefstal en dolk, maar ook in de boemerang (mijn persoonlijke favoriet) of zwaarden.
Voor iedereen zijn er (soms hilarische) alternatieve kostuums te vinden. Helaas hebben ze ook hun eigen stats, waarmee bovenstaande outfit bijvoorbeeld al direct achterhaald was.
Nadeeltje van het ‘skill grid’ is dat het allemaal vrij traag gaat. Je hebt zoveel leuke skills in het vooruitzicht, maar tegen de tijd dat je er genoeg punten voor hebt, ben je vele uren verder. Bovendien kun je pas écht een gedegen team neerzetten wanneer je iedereen verzameld hebt en dan ben je al snel zo’n 30 uur verder. Gelukkig biedt de kerk uitkomst; die maakt het mogelijk je tot nu toe verdeelde punten terug te kopen en opnieuw in te zetten. Op die manier kun je altijd een veelzijdig team samenstellen van maximaal vier personen.
Traditioneel vechten
Het gevechtssysteem in DQXI is verder vrij traditioneel. Ieder personage beschikt over zijn of haar eigen vaardigheden, magie en wapens en krijgt de beurt gebaseerd op ieders snelheid. Persoonlijk had ik hier graag een visualisatie van gezien, wat strategischer spelen mogelijk maakt. Als je er tenminste voor kiest om iedereen zelf te besturen. DQXI biedt ook een ‘auto battle’-optie en die werkt over het algemeen prima.
Een nieuwe toevoeging is de ‘Pep Skill’. Een soort Super-Saiyan-modus die bij bepaalde condities activeert. Bijvoorbeeld wanneer je een bepaald aantal keer bent geraakt, hebt ontweken of schade hebt toegebracht. Tijdens Pep ben je sterker, maar nog beter wordt het als de groep meerdere Peppers kent. Daarmee krijg je de beschikking over sterke aanvallen die je tegenstanders het nakijken geven.
Met de (niet zo uitgebreide) foto-modus maak je mooie kiekjes.
Charmante steden en dorpjes
Tijdens je avontuur doe je talloze dorpjes en steden aan, ieder met een eigen verhaal. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het in de DQ-serie meer draait om de miniverhalen die je worden voorgeschoteld dan het overkoepelende verhaal. DQXI is daarin niet anders en ook deze keer zijn ze weer mooi uitgewerkt. Zo kom je op plekken waar ze een eigen dialect spreken of zelfs in haiku’s praten, waar paardenrennen worden gehouden of er een sterkste-man-wedstrijd plaatsvindt. De plaatsen zelf zijn tot in detail uitgewerkt, zonder laadtijden wanneer je een huisje betreedt en altijd met kleine geheimpjes om te ontdekken.
De uitwerking mag dan goed zijn, het maskeert maar net het stramien waar je bijna iedere keer doorheen gaat: nieuwe locatie, vreselijk probleem, generieke kerker, oplossing, nieuwe locatie. Dat het gros van de kerkers er ongeveer hetzelfde uitziet en niet erg uitdagend is om te navigeren, helpt hier niet aan mee. Gelukkig is het wel heel gemakkelijk om gevechten te vermijden. Op de standaard moeilijkheidsgraad zou ik dat zelfs aanraden om de nodige uitdaging erin te houden.
Moeilijke mogelijkheden
Zoals je in de vorige alinea kan lezen, is DQXI is geen moeilijke game. Hoewel ik normaal gesproken wel een pittige moeilijkheidsgraad prefereer, vond ik het in dit geval niet storend. Het scheelde vooral een hoop onnodige gevechten. Iets waardoor ik soms met moeite door vorige DQ-games heen kwam. Mocht je toch willen zweten, dan biedt DQXI je die kans met de ‘Draconian Game Mode’. Hierin kun je diverse opties aanzetten, zoals sterkere vijanden, geen optie om weg te rennen, geen winkeltjes en willekeurige aanvallen van verlegenheid. Die laatste optie leek me wel geinig om aan te zetten. Het bleek echter bloedirritant. Bijna ieder gevecht weigerde Chris wel een keer om aan te vallen en regelmatig was hij te verlegen om mensen aan te spreken. Godzijdank biedt de vriendelijke predikant je de mogelijkheid om de draconische opties uit te zetten.
Ik kreeg regelmatig honger tijdens het spelen; ieder stadje staat bol van de heerlijke taartjes, broodjes en uitgebreide maaltijden.
Beeld en geluid gaan vaak gelijk op in kwaliteit; is de één goed verzorgd, dan kun je ervan uitgaan dat het met de ander ook wel snor zit. Helaas geldt dit niet voor DQXI. Het lijkt zelfs wel van verschillende consolegeneraties te komen. Wat blijkt? De componist van de muziek wil niet dat de georkestreerde versies van zijn arrangementen in het spel worden verwerkt. Daarom blijven we zitten met MIDI-deuntjes die écht zwaar achterhaald zijn. De composities zijn goed, maar de muziek mist door de techniek emotionele impact en werkt soms zelfs lachwekkend wanneer dat niet de bedoeling is. Bovendien is er maar weinig variatie; de meeste steden en dorpen delen hetzelfde deuntje, welke je op een gegeven moment wel kan dromen. Nog erger wordt de muziek wanneer je het afzet tegen de geluidseffecten en vooral de voice-acting, die beide goed verzorgd zijn en de wereld tot leven weten te wekken.
Grafisch is DQXI van topkwaliteit. De beelden zijn niet altijd even complex, maar wel prachtig afgewerkt. Met veel oog voor detail, erg goede schaduwwerking en lichtval die verandert afhankelijk van het dagdeel. Ook de animaties zijn top: vooral van de verschillende monsters die je tijdens het avontuur tegenkomt. Dit alles komt nog extra tot zijn recht door de anti-aliasing, die nauwelijks een kartelig randje over het hoofd ziet. Grafisch is DQXI dus echt een genot, wat het gemis van een goede soundtrack des te groter maakt.
Alle monsters krijgen een eigen persoonlijkheid door de prachtige details en animaties.
De ultieme DQ game?
DQXI lijkt opgezet als de ultieme DQ-game. Het verbetert ieder aspect van de DQ-formule en zit boordevol knipogen naar vorige delen die fans van de serie zullen waarderen. Daar staat tegenover dat er niet bijster veel is toegevoegd. De belangrijkste nieuwigheden zijn het skill grid en de ‘fun sized forge’ waarmee je zelf je uitrusting maakt, wat crafting eindelijk eens écht leuk maakt. De nieuwe Pep Skills zijn best geinig, maar vooral vanwege de willekeurige voorwaardes om ze te activeren, is het wat mij betreft geen sterke toevoeging.
Toch zou ik dit wel de ultieme DQ-game willen noemen. Dat komt doordat de enorme charme waarvan deze serie het moet hebben, erg goed naar voren komt. Het is een combinatie van de vele verhalen, de veelal geweldige voice-acting, de prachtige beelden en de oprechtheid waarmee ieder personage optreedt gedurende het verhaal. Daarnaast zou je het bijna twee games in één kunnen noemen. Want heb je de aftiteling gezien, dan ben je nog láng niet klaar met deze game. Daarmee biedt DQXI een overweldigende hoeveelheid content, waar je het beste van geniet door open te staan voor de charme en het kabbelende tempo dat we van Dragon Quest gewend zijn.
Deze review is geschreven door Chris van Breda
Oordeel Dragon Quest XI: Echoes Of An Elusive Age (PS4)
- Graphics
95 - Gameplay
85 - Originality 75
- Sound 70
- Replay 80
- Eindcijfer 87
147 )
10-09-2018 22:50
67)
11-09-2018 15:57
