Op een aantal fronten is UFC 2 wel degelijk beter dan het eerste deel. De besturing is vele malen beter en gaat meer richting de nuance die THQ destijds heeft aangebracht. Zo is het verdedigen van het lichaam verdeeld over meerdere knoppen, waardoor het niet meer mogelijk is om met slechts een enkele knop te verdedigen. Ook de ground-game is een stuk toegankelijker geworden. De informatie over de verschillende mogelijkheden tijdens het worstelen wordt nu weergegeven op het scherm, waardoor je weet wat de mogelijkheden zijn wanneer je in een bepaalde greep bent genomen. En dat is toch vele malen beter dan als een dwaas je stickje heen en weer wrikken in de hoop uit een benarde situatie te komen.
Ook het grafische aspect van UFC 2 is dik in orde, hoewel dit in het eerste deel ook al het geval was. Vanaf het eerste moment voelt het gewoon alsof je een UFC-wedstrijd op de televisie aan het bekijken bent. Het zijn vooral de kleine dingen in UFC 2 die in veel detail zijn weergegeven. Zo verschijnen de aderen naarmate het gevecht vordert langzaam aan de oppervlakte van de huid, laten stoten zichtbare verwondingen achter zoals sneetjes, schaafwonden en blauwe plekken, en bloed- en zweetdruppels worden bij impact van een uppercut letterlijk van het lichaam gelanceerd.
Matige Career Mode
Toch is niet alles zo gedetailleerd uitgewerkt als je mag hopen. Zo is de Career Mode behoorlijk teleurstellend. Net als in het voorgaande deel kan je kiezen uit het creëren van een eigen vechter of een bestaande vechter. Afhankelijk van je keuze moet je deelnemen aan The Ultimate Fighter: een toernooi waar de winnaar mag deelnemen aan de UFC. Dit korte toernooi is hét leermoment van de game, want na dit toernooi is de uitleg minimaal. Met een aantal tips en tricks worden de basisfacetten bijgebracht, waarna je de rest zelf maar moet uitzoeken. Mede door deze gebrekkige uitleg is er daardoor sprake van een enorm steile leercurve.
Wanneer je uiteindelijk mag deelnemen aan de UFC worden gevechten afgewisseld met trainingen. Voordat je aan een wedstrijd mag deelnemen, moet je namelijk eerst een aantal trainingen afwerken. Op deze manier verdien je trainingspunten die de statistieken van je personage langzaam verbeteren. Hoewel het aantal te verdienen trainingspunten sterk afhankelijk is van de moeilijkheidsgraad waarop je traint, zal je na een aantal trainingen merkbaar sterker worden. Daarnaast vergaar je door je “performance” tijdens wedstrijden ervaringspunten, waarmee je perks en nieuwe slagen aan je personage kunt toekennen.
Helaas is dit dan ook meteen het enige dat de Career Mode te bieden heeft. Na een wedstrijd krijg je de keuze uit een aantal nieuwe tegenstanders, alvorens je weer in de sportschool verdwijnt om dezelfde trainingsopdrachten uit te voeren. Zo nu en dan wordt de sleur doorbroken met zogenaamde ‘Challenge’-gevechten tegen moeilijkere tegenstanders, maar dat is het dan ook. Daarnaast moet je er rekening mee houden dat je in een middagje wel door de Career Mode heen bent, want na zo’n 22 gevechten is je personage gepensioneerd. De Career Mode had dus beter uitgewerkt mogen worden, want waar zijn bijvoorbeeld alle randzaken die de UFC zo interessant maken? UFC is meer dan alleen een potje knokken. Ook van de sfeer rondom een gevecht genieten de echte fans, waarbij zaken als “trash-talk” en elkaar uitdagen gewoon onderdeel van de sport zijn. Door het gemis hiervan voelt de Career Mode toch wat kaal en leeg.
In tegenstelling tot de Career Mode is de hoeveelheid game modi wel verbeterd. Zo is er nu de Knock-out Mode en het welbekende Ultimate Team. Met de eerstgenoemde modus kan je een snel potje boksen tegen bijvoorbeeld een maat. Hier geen trainingskampen of andere nonsens, wie als eerst knock-out gaat verliest. Kortom, een leuke toevoeging wanneer er een maat over de vloer komt en je even snel een potje UFC wilt spelen.
Online modus
Ultimate Team is daarentegen wat minder vermakelijk en is een slap aftreksel van het Ultimate Team dat we kennen uit games als FIFA en MADDEN. In deze modus heb je de mogelijkheid om een aantal vechters aan te maken en het zowel online als offline op te nemen tegen andere vechters. Zoals je gewend bent levert het vechten van wedstrijden in-game cash op waarmee pakjes gekocht kunnen worden. In plaats van spelers bevinden zich diverse bewegingen in de pakjes. Zo maakt Messi in dit geval plaats voor een vijf sterren Superman Punch en wordt Ronaldo vervangen door een Spinning Heel Kick (met iets minder sterren). Helaas moet je om een beetje mee te kunnen komen, net als bij FIFA, óf veel tijd steken in deze modus óf je portemonnee trekken.
Naast Ultimate Team zijn ook de klassieke online modi beschikbaar. Met tienduizenden online spelers is het geen enkel probleem om binnen een aantal seconden een potje online te knokken. EA heeft in dat opzicht wel een naam hoog te houden. Nieuw in het online gebied zijn de spotlights, waarbij willekeurige vechters in de schijnwerpers staan om zo sneller gekozen te worden. Op deze manier vecht je niet steeds tegen dezelfde tegenstander en blijft ieder gevecht lekker afwisselend. Een welkome toevoeging die ik ook graag terug zou willen zien in andere sportgames van EA, maar dat terzijde.
Gemengde gevoelens
EA heeft met het voorgaande deel enorm geblunderd bij het neerzetten van de vechtsport. Met UFC 2 hebben ze gelukkig laten zien bewust te zijn van deze blunders en een game afgeleverd zoals deze eigenlijk twee jaar geleden in de schappen had moeten liggen. Het vechtsysteem is flink verbeterd, grafisch ziet het er nog altijd indrukwekkend uit en het speelt vooral vele malen beter. Tel daar het geweldig intense commentaar en het ruime aanbod aan vechters bij op en je houdt een solide fighter over. Helaas laten een aantal game modi nog altijd te wensen over en is de leercurve niet om over naar huis te schrijven. Ondanks een positief eindproduct zijn dit toch redenen, waardoor UFC 2 mij met gemengde gevoelens achterlaat.
Deze review is geschreven door Wouter Versluijs.
Oordeel EA Sports UFC 2 (PS4)
- Graphics 85
- Gameplay 80
- Originality 70
- Sound 75
- Replay 70
- Eindcijfer 75