Voor deze uitbreiding worden spelers geteleporteerd naar ‘The Land of Shadows’, een nieuw en mysterieus speelgebied waar je als speler eindeloos zult sterven. Je bent daar om het spoor van de legendarische Miquella te volgen. Het verhaal en de lore van Elden Ring (en sowieso Souls-games) is doorgaans vrij ondoorgrondelijk en iets waar fans vooral later van genieten via YouTube-analyses. Met Shadow of the Erdtree heeft FromSoftware dit keer zijn best gedaan om de speler meer informatie en aanwijzingen te geven. Zo begrijp je tijdens het spelen al wie Miquella is en wat voor doelen hij heeft.
Wat mij betreft hoeven Souls-games niet op elk aspect erg esoterisch te zijn. Daarom ben ik blij dat ik dit keer de belangrijke personages en evenementen rondom het verhaal van de game beter kon volgen. Shadow of the Erdtree pakt sowieso een paar pijnpunten van de hoofdgame aan, iets waar ik later op terugkom. Eerst is het belangrijk om de inmiddels beruchte ‘Scadutree’-fragmenten te bespreken.
FromSoftware moest met deze uitbreiding eerst een belangrijk probleem oplossen: hoe bieden ze een nieuwe ervaring aan die uitdagend blijft voor miljoenen spelers die allemaal andere builds en levels hebben? Het antwoord zijn dus de Scadutree-fragmenten. Dit zijn items die je overal in de DLC kunt vinden en je personage aanzienlijk sterker maken. Zonder deze fragmenten wordt ook je dikke level 200 krachtpatser door de eindbazen verpulverd. Bovendien zijn de fragmenten een aanlokkelijke beloning om de kaart van Shadow of the Erdtree goed te verkennen. Mijns inziens is het een slimme oplossing voor een lastig probleem.
Persoonlijk hoefde ik geen wortel voorgehouden te worden om deze nieuwe wereld te verkennen. The Land of Shadows toont gelijk aan dat FromSoftware nu al als een van de allerbeste open wereld-game ontwikkelaars aangemerkt kan worden. Het nieuwe speelgebied is geografisch veel meer gecompliceerd en gelaagd dan de plekken die we in de hoofdgame verkennen. Je wordt tevens gepresenteerd met wederom een aantal prachtige en fantasievolle omgevingen die behoorlijk indrukwekkend zijn.
FromSoftware heeft duidelijk ook naar andere feedback geluisterd. De mini-dungeons in Shadow of the Erdtree zijn bijvoorbeeld een stuk langer en unieker dan voorheen. In de hoofdgame zijn ze vaak niet veel beter dan de beruchte willekeurig gegenereerde ‘chalice dungeons’ uit Bloodborne. Dit keer heeft de Japanse ontwikkelaar duidelijk veel meer tijd en liefde in elke mini-dungeon gestoken.
De nieuwe ’legacy dungeons’ zijn trouwens niet op dezelfde manier verbeterd. Dit zijn de grote verhaalkerkers waar de verplichte bazen zitten en die qua design aan de reguliere Souls-games doen denken. Begrijp me niet verkeerd, het zijn nog steeds hele interessante doolhofachtige levels, maar enkel de Shadow Keep komt qua complexiteit in het level design in de buurt van Stormveil Castle en Leyndell Royal Capital. Voor mij als liefhebber van dit soort dungeons, was dat dus een teleurstelling.
Verder moet ik ook bekennen dat mijn verwachtingen wellicht iets te hoog waren. FromSofware gooide met Elden Ring in 2022 het open wereld genre zo goed als op zijn kop, door zich niets van genre-conventies aan te trekken. From kwam met zijn eigen formule en bracht, net als Breath of the Wild, weer avontuur en verrassingen terug naar het genre. Naar mijn mening is Elden Ring zelfs de allerbeste open wereld-game ooit.
Het is niet dat Shadow of de Erdtree van een minder niveau is, maar net als met Tears of the Kingdom is het geen enorme frisse wind meer. We zijn met zijn allen inmiddels goed bekend met de surprises van Elden Ring.. Als er nu bijvoorbeeld plotseling een draak komt invliegen, knipper ik zelf amper met mijn ogen. De afgelopen jaren ben ik gaan geloven dat simpelweg ‘verrassing’ een sleutelelement is voor games in dit genre en als uitbreiding zet Shadow of the Erdtree de speler niet vaak genoeg op het verkeerde been. FromSoftware heeft hier en daar nog wel een kleine poging gewaagd. Er is bijvoorbeeld een locatie waar je kort wordt gedwongen om te sluipen. Het is een geinig ideetje, maar daar blijft het ook bij.
Je zou kunnen stellen dat de game in de breedte beter is geworden, maar het plafond is met deze uitbreiding weinig omhoog gekrikt. Met simpelweg méér Elden Ring is ook weinig mis natuurlijk. FromSoftware heeft bovendien voor de uitbreiding een heel blik aan nieuwe vijanden en bazen opengetrokken. Van de reguliere vijanden zullen mij vooral de walgelijke monsterschorpioenen bijblijven. Wat een talent hebben ze daar in Japan trouwens voor weerzinwekkende designs van insecten, want de mieren uit de originele game spoken ook nog altijd door mijn hoofd.
De nieuwe collectie eindbazen is ook uitstekend. Dancing Lion, Rellana, Messmer en ook latere gevechten zijn stuk voor stuk spectaculair en memorabel. Vanuit sommige spelers is er kritiek dat de bazen in de DLC vaak te lang aan de beurt zijn met uitvoerige combo’s. Zelf vind ik het logisch dat de uitbreiding op het niveau van endgame Souls-bazen is gezet. Als je eenmaal de patronen leert, is geen enkele baas overdreven moeilijk. Ik irriteerde me wel lichtjes aan de hitboxes van sommige bazen. Met name Commander Gaius en zijn dikke zwijn hebben een paar aanvallen die oneerlijk aanvoelden.
Spelers hebben bovendien meer opties dan ooit om de uitdaging het hoofd te bieden. Nieuwe builds, Ashes of War, Spirit Ashes, NPC Summons en ontiegelijk veel wapens en spreuken. Veel van de nieuwe toevoegingen zijn bovendien erg leuk om mee te spelen, zoals de backhand blades en de great katanas. Deze uitbreiding nodigt je meer dan welke Souls-game dan ook om te experimenteren. Ik bleef tot het einde telkens van wapens en spreuken wisselen omdat de speelgoedkist maar niet leeg raakte.
Miyazaki is trouwens op de beste manier een leugenaar. De beste man beweerde voor de release dat de The Land of Shadows ongeveer zo groot zou zijn als Limgrave. De realiteit is dat het hier stiekem om een volledige game van zo’n vijftig uur gaat. De vraagprijs van veertig euro is meer dan gerechtvaardigd.
Conclusie
Shadow of the Erdtree is een uitmuntende uitbreiding op misschien wel de beste open wereld-game aller tijden. Helaas weet het niet helemaal het haast overweldigende gevoel van verwondering dat de hoofdgame teweeg bracht opnieuw te manifesteren. Desondanks is het nog steeds briljant en het was voor mij ook weer een waar genot om opnieuw diep te duiken in een van mijn favoriete games van de afgelopen jaren.
8.5
9.9
238 
1)
14-07-2024 01:50
