Ghostbusters (2016), zoals deze game simpelweg is genoemd, speelt zich af na de gebeurtenissen uit de film. Terwijl de vier vrouwelijke personages ervan met vakantie zijn, houden vier naamloze vervangers het hoofdkwartier in de gaten. In de game speel je dus met geheel andere personages dan de filmkarakters. Wel is het verhaal van de film equivalent aan dat van de game. Mocht je dus hopen op een beter verhaal dan de film, dan kom je bedrogen uit.
Hoewel mijn hoop gevestigd was op een vergelijkbare game als Ghostbusters: The Video Game dat in 2009 het licht zag, is Ghostbusters (2016) iets totaal anders; het third-person-perspectief van toen, waarin je geesten moest zoeken en vangen, was ook daadwerkelijk leuk. Net als het in 2011 uitgebrachte Ghostbusters: Sanctum of Slime is er in plaats daarvan gekozen voor een top-down twin-stick-shooter, maar dan in een fris en cartoony jasje dat wel wat weg heeft van de stripserie van vroeger.
‘Who ya (ain’t) gonna call?’
Wanneer de vier Ghostbuster-groentjes in de eerste en enige cutscène in de game het nieuws ten gehore krijgen dat New York opnieuw wordt geteisterd door spoken, gaan de alarmbellen af en stromen de oproepen binnen. Op de kaart van New York bevindt zich een zestal locaties waar spoken zijn ontdekt. Iedere locatie bestaat weer uit drie à vier levels die doorlopen moeten worden.
Voorafgaand aan ieder level heb je de keuze uit een van de vier personages. Alle vier de personages hebben hun eigen wapens, granaten en ontzettend slechte oneliners die ik jullie maar bespaar. Het team bestaat uit een wat dikkere en machinegeweer dragende gast die als tank fungeert, een wat slimmere gast met een assault rifle, en twee meiden met respectievelijk een shotgun en twee revolvers. In tegenstelling tot de personages is het leveldesign wat minder gevarieerd en komt ieder level op hetzelfde neer; lange levels met weinig variatie in de gameplay.
Repetitief en slaapverwekkend
De levels zijn namelijk zo ontworpen dat je er makkelijk in verdwaald raakt en veel, héél veel, van dezelfde geesten tegen het lijf loopt. Een handjevol van deze geesten is afkomstig uit de nieuwe film, maar het gros is een variatie daarop of heeft simpelweg een andere kleurtje gekregen om te verdoezelen dat je eigenlijk het gehele level dezelfde eentonige geesten aan het afknallen bent. Gaandeweg kom je een stuk of tien geesten tegen van groter formaat, die je dient te verzwakken met je protonwapen alvorens je ze vangt. Het vangen van deze geesten geschiedt middels een korte minigame, waarbij je met de rechterstick de geest in bedwang moet houden. In eerste instantie klinkt dit best leuk, maar wanneer je je bedenkt dat het hierboven omschreven proces de gehele game omschrijft heb ik het na een paar uur wel gezien.
Een ander punt dat ook niet helemaal lekker is uitgewerkt zijn de skills die je kunt verkrijgen. Afhankelijk van het aantal punten dat je aan het eind van ieder level hebt weten binnen te harken, krijg je een X aantal vaardigheidspunten. Deze kan je vervolgens gebruiken om je wapen en de statistieken van je personage beter mee te maken. Zo kan je ervoor kiezen om sneller te lopen, verder te kunnen schieten of meer schade aan te richten. Hoewel dit een leuke toevoeging is aan een dergelijke twin-stick-shooter laat de afwerking meer dan te wensen over. Het effect van de upgrades is namelijk weinig tot niet merkbaar, en had dus evengoed niet toegevoegd hoeven worden. Na het volledig upgraden van mijn granaten merkte ik amper verschil.
Wanneer je zes lange en repetitieve locaties eindelijk voltooid hebt, wordt de map van New York ingewisseld voor de aftiteling. Na zo’n acht uur heb je Ghostbusters (2016) uitgespeeld en is er vrijwel niets meer te beleven in New York.
Conclusie
Al met al zou er zonder Ghostbusters-licentie vrij weinig overblijven van deze game. Het feit dat de originele soundtrack en het leuke cartoon-stijltje aanwezig zijn zorgt ervoor dat deze game nog enige vorm van bestaansrecht heeft. Bovendien is dit bijna dezelfde game als Ghostbusters: Sanctum of Slime dat in 2011 al het licht zag. Zelfs wanneer je een grootse Ghostbusters-fan bent, zie ik dan ook geen reden om deze game aan te schaffen. Heb je toch voornemens om de game aan te schaffen, vis hem dan binnenkort uit de budgetbak.
Deze review is geschreven door Daniël
Oordeel Ghostbusters (PS4)
- Graphics
50 - Gameplay
30 - Originality 35
- Sound
40 - Replay 20
- Eindcijfer 35
8.5
203 )
26-07-2016 22:02
2)
26-07-2016 22:16
De wereld is weer in balans 
