Niet iedereen zal de titel Gods Eater Burst (GEB) bekend voorkomen. Het spel werd al een jaar geleden aangekondigd met de titel “God Eater Burst”, de titel die het spel ook in Japan draagt. Waarom er voor een meervoudsvorm in Noord Amerika en Europa is gekozen is mij een totaal raadsel. Ook het voice-over-team heeft de verandering niet meegekregen, want in het spel wordt voortdurend gesproken over “God eaters”: gigantische monden die uit je arm en zwaard komen om dode monsters op te eten. Aan deze zin heb je al voldoende om te weten dat we hier te maken hebben met een erg aparte en vooral een erg Japanse titel.
Nu, met verhaal!
In tegenstelling tot genregenoot Monster Hunter heeft GEB wel degelijk een achtergrondverhaal. Het vertelt over de toekomst van de aarde, waarin de wereld verrast wordt door nieuwe biologische levensvormen. Deze levensvormen, “Aragami” genaamd, hebben het al snel voorzien op alles dat leeft of door mensen is gemaakt en al snel hebben ze de wereldbevolking flink uitgedund en zijn steden verworden tot ruïnes.
Gelukkig zijn daar de hoofdrolspelers: allemaal vrolijk gekleurde alternatieve jonge mensen die geschikt zijn voor de “God arc” de armband en het wapen waaruit de gigantische mond komt die ik zojuist beschreef als Gods eater.
Het verhaal begint als ik me bij een monsterjaag-team in het verre Oosten voeg. In de trainingsmissies leer ik bewegen en mijn metgezellen kennen. Deze metgezellen spelen allemaal een rol in het verhaal. Laat ik alleen wel duidelijk zijn: dit verhaal is zo rijkelijk gevuld als een lege schoenendoos. Verwacht typisch Japanse grapjes over meisjes en meisjes versieren, rare opmerkingen over dood en leven en oh ja, er wordt zo nu en dan een meisje gek vanwege een niet te bevatten complot. Daarnaast wordt er nog geprotesteerd tegen de monsterjagers. Pardon? Geprotesteerd? Ja, in de apocalyptische toekomst heeft men toch de tijd gevonden om, ondanks de monsters, de straat op te gaan om tegen de monsterjagers te protesteren. Van een goed verhaal hoeft het spel het dus niet te hebben.
Dood, plunder en herhaal
Je zou je af kunnen vragen wat dan wel de motivatie is om GEB te spelen. Het antwoord daarop ligt bij de wapens die je in het spel zult verzamelen. In principe heb je in GEB één wapen, de God arc: een tot geweer transformerend zwaard. Beide onderdelen zijn totaal aan te passen aan je speelstijl en inzicht. Geweren verschillen van kanonnen tot machinegeweren, en de zwaarden van kort en snel tot groot en lomp. Deze wapens kun je kopen en/of maken van de materialen die je met de God eater uit je slachtoffers oppeuzelt. Heb je eenmaal een cool wapen, dan kun je met nieuwe materialen je wapen verder upgraden. Daarnaast kun je ook nog een schild en upgrades aan je kleding toevoegen. Maar de charme ligt natuurlijk bij het samenstellen van je eigen God arc. Verder is het ook nog mogelijk om je eigen kogels te ontwerpen, om zo de keuze te hebben uit lasers en mortieren. Ook de kogels fabriceer je uit/met gevonden voorwerpen. Je speelt GEB dus om steeds een beter wapen te krijgen, om daarmee grotere Aragami te verslaan om daarmee een beter wapen te krijgen…en zo ga je nog een aantal uur door.
Toeristische trekpleisters
Het verhaal is dus flinterdun en de gameplay vrij eentonig. Maar toch heeft GEB een zekere charme. Vanuit een hub-wereld, waarin de winkel zich bevindt en je missies kunt kiezen, word je naar een level getransporteerd. Deze spelen zich af in de toekomst en de vernietigde wereld waar je jezelf doorheen verplaatst is sfeervol weergegeven. Voor sommigen mogelijk wat te kaal en grauw, wat flink afsteekt tegen de figuren die er in rond lopen, maar het is immers de Apocalyps. Ook de Aragami zijn zeer grauw en passen beter in de wereld dan de hoofdfiguren. Misschien een filosofische voetnoot van de makers?
Je zult vaak dezelfde gebieden weer opnieuw bezoeken om nieuwe, dan wel oude, monsters te doden en tot je te nemen. Helaas zijn de vijanden niet heel gevarieerd en is ook een duidelijke leercurve afwezig. Zo zul je in hogere levels nog steeds vaak gebieden moeten spelen waarin je alleen de simpelste vijanden maar hoeft te verslaan. Aan de andere kant lopen er in vroege missies wezens rond die op dat niveau niet dood te krijgen zijn. Laat ik het als uitdagend en realistisch beschrijven. En daar zit GEBs charme dan ook in. Je krijgt ondanks het verhaal wel degelijk het idee in een Apocalyptische toekomst te zijn beland, waar je in ieder gebied op je hoede moet zijn.
Met vrienden is het altijd gezelliger!
De ware kracht van GEB zal liggen bij het aantal vrienden dat je hebt of ontmoet met een PSP en GEB. Iedere missie is geschikt voor vier man; heb je geen vrienden, dan moet je met de AI op stap. Die doet zijn ding, maar een gezellige dag zoals met je vrienden zul je er niet mee hebben. Er zijn veel verschillende rollen die je kunt spelen, zoals genezer of sluipschutter, en samenwerken met je maten om een gigantische Aragami-draak dood te krijgen is het leukste wat GEB te bieden heeft. Pas met je vrienden zal ook je gigantisch gepimpte God arc een symbool van je overwinningen zijn.
Conclusie
Op papier zou Gods Eater Burst je uren en uren moeten boeien. Samen met vrienden monsters doden en opeten, de Apocalyps verkennen en ondertussen bouwen aan een enorm zwaard-geweer. Klinkt interessant genoeg toch? Helaas is de overzetting van papier naar game niet zo geslaagd. Alles is “net niet” aan GEB. Het verhaal is ridicuul, de karakters net niet interessant genoeg, de levels te kaal en de vijanden te eentonig. Na een aantal uur kon ik mijzelf alleen nog maar motiveren om verder te gaan omdat ik een review moest schrijven. Dat is nooit een goed teken. Zelfs de gedachte dat ik mijn zwaard nog wel dikker of mijn geweer nog bruter zou kunnen maken was niet genoeg om mij weer aan GEB te krijgen. “Waarom zou ik?” was een gedachte die mij maar niet los liet. Uiteindelijk weet GEB je aandacht niet vast te houden en dat is jammer, want er zit voor een paar maanden aan inhoud in de game. DLC is aangekondigd, maar die ene vraag komt toch steeds weer terug; waarom doe ik dit? Heb je een voorliefde, grenzend aan een fetish, voor de Apocalyps, gigantische zwaard-geweren of psychotische meisjes, dan zal je een reden vinden om door te spelen. Anderen zullen, net zoals ik, afhaken na een tiental uren.
Deze review is geschreven door Jeroen Knop
Oordeel Gods Eater Burst (PSP)
- Graphics
70 - Gameplay
60 - Originality 70
- Sound 80
- Replay 60
- Eindcijfer 68