Racefun
GRID smijt je meteen na het opstarten al even in de actie en je merkt onmiddellijk dat Codemasters qua racebeleving weer op zoek is gegaan naar de geest, de sfeer en de stijl van de eerste GRID. Naar dat perfecte evenwicht tussen het serieuzere werk en een laagdrempelige arcaderacer. Toch laten de Codies de balans in dit deel duidelijk in het voordeel van het vergevingsgezinde arcadegevoel doorslaan, want zelfs met alle rijhulpmiddelen uit wordt het nooit zo afstraffend als een echte sim. Het weggevoel ligt per wagentype uiteraard wél anders: je voelt duidelijke verschillen tussen de logge muscle cars, gepimpte middenklassers, lichtgewichtjes of de gestroomlijnde snelheidsmonsters uit de GT-klasse. Toch bewaar je makkelijk de controle over al die pk’s en stuur je elke nieuwe bolide meteen zeer intuïtief door de bochten en ook die oude vuistregel in het racen dat een drift voor snelheidsverlies zorgt, gaat duidelijk niet op voor GRID. Des te meer ligt de focus op de fun van het racen en daar slaagt Codemasters met verve in.
Nemesis
De strijd op het circuit is fel en chaotisch en kan daardoor ook heerlijk onvoorspelbaar zijn. De AI-chauffeurs in het deelnemersveld zitten immers niet vastgeroest op hun ideale racelijn steriele rondjes te draaien, maar knokken met hun agressieve houding voor elke plaats. Zo zijn ze niet vies van het betere ellebogenwerk en wat ouderwetse lak uitwisseling. Dat gebeurt overigens niet altijd zonder ongelukken. Ze maken flinke schuivers, vliegen nogal eens uit de bocht en ook zware crashes zijn niet zo uitzonderlijk. Maar ach, dat ruige kantje van de racerij hoort wel een beetje bij het DNA van deze reeks. Natuurlijk tik je in die felle strijd zelf ook wel eens andere coureurs aan, maar na een al te grove actie, of als je hen te vaak frustreert, kunnen ze een ‘nemesis’ worden en krijgen ze een rood icoontje boven hun wagen. Die coureur zal vervolgens zijn uiterste best doen om zich te revancheren en werkelijk alles uit de kast halen om jou het vuur aan de schenen te leggen en van de overwinning te houden. Die rivaliteit, ook al is een race van pakweg drie rondes meestal te kort om het helemaal tot zijn recht te laten komen, is één van de aspecten van de in totaal 400 AI-racers die in de game zitten en stuk voor stuk een eigen karakter en rijstijl hebben. Met het schademodel zit het overigens meer dan goed: bij elke aanrijding wordt het koetswerk van je bolide in fases herleid tot een ingedeukt conservenblik. Het flashbacksysteem, dat elf jaar geleden debuteerde in – jawel – Race Driver: GRID en nu ingeburgerd is in het genre en waarbij tot vijf gemiste bochten of aanrijdingen rechtgetrokken kunnen worden door even terug te gaan in de tijd, is hier dus zeker geen overbodige luxe.
Karig
Kevin had het in zijn preview al terecht opgemerkt, maar rond die ruige, full contact racebeleving is een opvallend karige carrièremodus gebouwd. Er wordt ditmaal geen enkele poging ondernomen om naast het racen ook een ‘verhaal’ te vertellen, je hoeft je niet druk te maken om de aandacht van investeerders te krijgen door volgers en fans te verzamelen en er is geen gedoe met sponsorcontracten… Je krijgt enkel een rijkelijk buffet van verschillende asfaltdisciplines aangereikt (touring, tuning en GT behoren onder meer tot de categorieën) en wanneer je maar wil kan je van het ene onderdeel naar het andere wisselen. Er is zelfs een onderdeel gewijd aan ex-F1-kampioen Fernando Alonso, die als consulent heeft meegewerkt aan deze game en ook opduikt als tegenstrever, maar ook daar laat Codemasters de uitgelezen kans liggen om er meer mee te doen. Dat alles kan overigens op tientallen tracks (een mix van fictieve en bestaande circuits zoals Brand Hatch en Silverstone) verspreid over twaalf locaties waarvoor je de halve aardbol afreist. Een groot deel daarvan is gerecycleerd uit de vorige GRID-spellen, zoals de straatraces in San Francisco (een favoriet bij de fans) en Barcelona, maar er zijn ook een aantal nieuwkomers zoals het Chinese Zhejiang Circuit. De gewone races over drie (of meer) rondjes worden af en toe afgewisseld met tijdritten en uithoudingsraces, waardoor het aantal racetypes in vergelijking met eerdere delen ook drastisch afgeslankt is.
Je loopt niet het risico dat je te snel door deze carrièremodus bent, want in elke klasse zijn meer dan genoeg toernooien om je mee te vermaken. Maar omdat de progressiestructuur zich beperkt tot het bijeensprokkelen van ervaringspunten (om in level te stijgen en wat cosmetische prulletjes vrij te spelen) en prijzengeld waarmee je toegang krijgt tot prestigieuzere events en nieuwe wagens, werd ik niet altijd voldoende gemotiveerd om de weg naar het ultieme toernooi – de GRID World Series die pas openen nadat je de finale race in minstens vier onderdelen hebt gehaald – voort te zetten. Je racet nog wel met een teamgenoot aan je zijde, die je ook simpele aanwijzingen kunt geven om offensief of juist defensief te rijden, maar waarom zit de optie om van teamgenoot te wisselen überhaupt weggestopt bij je spelersprofiel? Ik had al ruim de helft van de 104 events afgevinkt alvorens ik via een bevriende gamejournalist ontdekte dat ik op basis van enkele parameters (loyaliteit, racevaardigheid, offensieve en defensieve kwaliteiten) een andere AI als teammaat kon selecteren. Ja, dan hoeft het ook niet meer hè! De online modus, die in de eerste dagen na de release toch al aardig bevolkt was, lijdt eigenlijk aan dezelfde kwaal. Of je maakt een eigen event aan om met je vrienden te racen of je duikt meteen in de matchmaking: meer heeft het allemaal niet om het lijf.
Ten slotte liet ook het audiovisuele aspect mij met gemengde gevoelens achter. De motoren brullen overtuigend en grafisch is GRID zeker stijlvol, maar niet oogverblindend mooi of wereldschokkend – zeker niet in vergelijking met wat we bijvoorbeeld bij Forza Horizon 4 te zien kregen. Een wauwgevoel, zoals wanneer de neonverlichting van het Shanghai Circuit op knappe wijze reflecteert op de verregende baan, kreeg ik naar mijn idee toch iets te weinig.
Conclusie
Ik had deze franchise een geweldige comeback gegund, maar net zoals Kevin na zijn hands-on blijf ik ook met een dubbel gevoel achter. Geen kwaad woord over de spektakelrijke racebeleving want die is, tenzij je jouw racegames natuurlijk zo realistisch mogelijk wil, absoluut goed genoeg om hier als ‘petrolhead’ veel plezier aan te beleven, maar alles daaromheen had beter gekund. Dat heeft de franchise in het verleden al bewezen. Door de focus op hun F1- en rallysimulaties was GRID bij Codemasters een beetje op de achtergrond geraakt, maar hopelijk betekent dit opnieuw het startschot voor de franchise en mogen we alsnog een nieuwe titel verwachten die ons over de gehele lijn tevreden stemt.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
10
6151 
18)
13-10-2019 19:49
