Worlds first ShaRkPG
Zoals je hoogstwaarschijnlijk wel doorhad speel je in Maneater als (stier)haai. Je doel is simpelweg om zoveel mogelijk te eten, om zo steeds groter en sterker te worden en een grotere prooi te kunnen verorberen. Om dit een beetje leuk te houden heeft developer Tripwire Interactive (grotendeels bekend van de Killing Floor-games) twee dingen verzonnen: allereerst het begin van de game. Je begint als volgroeide haai met alle krachten die een volgroeide haai zou moeten hebben; je bijt je zo door barracuda’s, hekken en mensen heen.
Al snel word je gevangengenomen door Scaly Pete, een professionele haaienjager die je zonder pardon opensnijdt, je ongeboren haaiendochter uit de baarmoeder trekt en verminkt, en terug de zee in gooit. Dit is de haai die je in de rest van de game onder de knoppen hebt, en de rest van de game staat ook in het teken van wraak nemen op de moordenaar van je moeder. Ik was niet voorbereid op Game of Thrones-achtige twists in mijn haaiengame, maar het zorgde er wel voor dat ik genoot van elke interactie die ik achteraf had met de hillbilly haaienjager.
Ten tweede is de rest van de game vermomd als een documentaire/reality tv-show, verteld door niemand minder dan Chris Parnell. De meesten van ons zullen hem kennen uit Saturday Night Live of als de stem van Jerry uit Rick & Morty, en zijn deadpan stemwerk komt in deze game ook prima tot zijn recht. Achter elke actie die je doet als haai zit een slimme quote of grap, en verrassend genoeg begonnen dezen zich pas laat in de game te herhalen.
Hoi. Haai! WAAR?
Goed, je bent dus een baby shark en je moet jezelf omhoog op de voedselketen zien te werken. Dit doe je door het eten van visjes die kleiner zijn dan jij, waardoor je groeit en steeds grotere vissen en beesten kan eten, een beetje in de stijl van Katamari Damacy. Sommige prooi is tam en laat zich zonder probleem verorberen, maar wanneer het tijd wordt je (rijen) tanden te zetten in barracudas en alligators maak je kennis met de combat van de game. Je kan bijten, met je staart slaan en ontwijken/dashen. In het begin werkt dit prima, maar rond het eind van de game, als je het moet opnemen tegen meerdere jagersboten tegelijk, verslonsde dit al snel in random buttonbashen. Zeker omdat Maneater een soort automatisch lock-on systeem heeft (je haai hapt automatisch naar de dichtstbijzijnde prooi of naar waar de camera op gericht staat) is het makkelijk om in dit soort gevechten het overzicht te verliezen.
Naast het eten van talloze zeefauna kan je op jacht gaan naar collectibles. Die zijn vermomd als nutrient caches (kisten met voedsel die je extra XP geven), nummerborden die om een of andere reden overal in de lucht zweven en verschillende bezienswaardigheden. Vooral die laatste zijn fantastisch, aangezien hier bijna elke zeewaardige easter egg die je kan bedenken in voorbijkomt. Spongebob, Cthulhu, Jaws, de Titanic, allemaal komen ze even voorbij.
Ye like my lobster, don’t ye?
Dit doe je allemaal in acht verschillende districts, die elk hun eigen stijl en bijbehorende prooi hebben. In Fawtick Bayou waan je je in de baai van New Orleans (inclusief wilde alligators), Golden Shores en Kaviar Key doen je denken aan de kust van Miami (inclusief overtollige zeevervuiling), en in The Gulf – de open oceaan – mag je op jacht naar gigantische potvissen. Om deze enorme beesten aan te kunnen zal je alles uit je inmiddels tot prehistorische megalodon geëvolueerde haai moeten halen. Naast je eigen massa zijn er drie klassen aan upgrades die je kan unlocken om vijanden mee te lijf te gaan: de bone class, electric class en shadow class. Met de bone class kan je meer schade incasseren en rammen, de electric class verlamt je vijanden, en de shadow class maakt je giftig. Deze zijn te combineren, maar het leukst vond ik om als volgroeide bone-shark recht door kleine bootjes te rammen.
Maar niet alles is natuurlijk goud wat er blinkt in de dieptes van Maneater. Ten eerste kent de game een vrij vervelende bug die je als je doodgaat weer terug naar het begin zet. Een save herladen verhelpt dit (redelijk), maar aangezien de autosave ook nogal clunky is kan je hier zo een uur voortgang mee kwijt zijn. Ook heeft de game er, zoals eerder gezegd, moeite mee als er meer dan drie boten op je af komen. Naast het feit dat het al snel een blur van rood water en willekeurig in-het-rond-gebijt wordt (toffe Mortal Kombat-achtige finishers waren hier een goede oplossing voor geweest) trekt de framerate het soms ook niet helemaal. En tenslotte is het zwemmen van punt naar punt af en toe gewoon saai en miste ik wat muziek op de achtergrond. Heart’s Barracuda of Accept’s Fast as a Shark waren toch no-brainers geweest? De enige muziek in de game zit in het menu en tijdens het activeren van je ability, verder is het stil. Ik snap het, een haai is een stille jager, maar dat maakt het niet minder haai... uuh, saai.
Conclusie
Maneater is een toffe game voor tussendoor. Je haai langzaam zien groeien van pup tot prehistorische jager om uiteindelijk walvissen in tweeën te bijten is een ervaring waarvan ik niet wist dat ik ‘m wou, maar blij ben dat ik ‘m gehad heb. De game blijft leuk in de tien uurtjes die het je kost om 100% te halen. Hier en daar heeft de game z’n minpunten, vooral die save-bug mag er snel uitgepatcht worden, maar niks dat het plezier van spelen als superhaai drastisch onderuit haalt. Een game die zonder schaamte je collectie mag binnenzwemmen!
Deze review is geschreven door Peter Paardekooper.
9.9
8.5
77040 
117)
29-05-2020 05:05
Spijtig.
