De beste combat, maar niet helemaal
Naast de toffe nieuwe insteek voor Mass Effect, wordt er hier en daar geroepen dat de gevechten beter zijn dan ooit. Dit is gedeeltelijk waar. Vergeleken met de eerdere trilogie – zeker het klungelige ME1 – ben je beweeglijker en vlieg je dankzij jetpacks of biotic powers als een malle over het slagveld. Hierdoor zijn de gevechten veel minder een standaard third-person-shooter met een coversysteem en ligt de nadruk op het gebruiken van het hele vechtgebied. Zodra je wat skillpuntjes geïnvesteerd hebt, zoef je al snel als een soort Superman/Goku/Skywalker rond en tart je al vliegend de zwaartekracht terwijl je vijanden rondslingert als lappenpoppen.
Het weglaten van de Power Wheel is simpelweg zonde en creëert meer problemen dan verbeteringen. Het combatsysteem ‘voelt’ misschien lekker intuïtief en is makkelijk op te pakken, maar er is te veel diepgang en een RPG-element voor opgeofferd. Het laatste pijnpuntje is het feit dat enige kunstmatige intelligentie afwezig is in de koppen van zowel je teammaten als je vijanden. Teammaten rennen soms rond als besluiteloze smurfen en vijanden komen vrijwel altijd recht op je afrennen, alsof ze niets anders kunnen. Hierdoor is tactiek ver te zoeken en komt de uitdaging alleen voort uit een oneerlijke confrontatie. Bijvoorbeeld bij een drietal megamonsters dat op je af komt alsof je een paringsdans hebt gedaan, waarbij je teammaten niets doen om ze af te leiden.
Prachtig, maar toch ook wel lelijk
Ook op grafisch gebied is Mass Effect: Andromeda het ene moment indrukwekkend, en het andere moment weer teleurstellend; en dan heb ik het nog even niet over glitchy animaties. Wanneer je voor het eerst op een planeet landt en – voor dat epische effect – met de rug naar de camera staat en dromerig naar de buitenaardse horizon staart, ziet de game er prachtig uit. Ook wanneer je met je ruimterover rondkart over gigantische woestijnen of op een stoffige maan, maakt de Frostbite 3-engine een goede indruk. Details zoals de 3D-modellen van aliens, de animatie van je armor wanneer je rondrent of de rondvliegende camera wanneer je naar een andere planeet reist, het is regelmatig allemaal vrij oogstrelend.
Zelfde personage, andere belichting.
Een eindeloze horizon, met muurtjes
Het verkennen van buitenaardse landschappen is weer terug, dit keer niet met de stuiterbal die Mako heet, maar met de beter handelbare Nomad. Het is in eerste instantie best wel tof om met deze upgradebare ruimterover de flinke, aanlokkelijk ogende gebieden te verkennen. Persoonlijk vind ik het ook leuk bedacht om de Nomad een four-wheel-drive-modus te geven, die je kan activeren voor een iets te stijl landschap, en een normale modus waarin je harder kan rijden. Maar – je voelt het misschien al aankomen – er zijn allerlei kleine irritatiepuntjes die zich op den duur opstapelen.
Zo word je soms geconfronteerd met (on)doorzichtige muren, eentje kom je er tegen op de eerste planeet die je mag koloniseren, en je moet eerst een oninteressante scanmissie doen voordat je echt aan de bak mag. Wanneer je eenmaal rondrijdt zie je overal sporen of wegen van andere mensen, wat wel in het verhaal verwerkt is, maar toch echt het idee besmeurt dat je als een echte pionier hier bent om de nieuwe planeet uit te kammen voor je medemens. Overigens is er een maan waar die wegen langs ravijnen lopen en beginnen je teammaten soms zomaar panisch hun longen uit hun lijf te schreeuwen, alsof de game denkt dat je er al in bent geflikkerd. Het meest irritante puntje dat ik tegenkwam, was het volgende gevalletje van vreemde controls.
Zoveel gedaan, maar ik herinner me er niets van
Terwijl je rondrijdt breken er ook voortdurend gevechten uit tussen aliens, robots en mensen. Je bent vrij om uit te stappen en mee te knokken en soms vind je wat nuttige rommel of een wapen. Helaas vind je net zo vaak niets interessants buiten het zoveelste stukje identieke buitenaardse architectuur. Daarmee komen we op een ander puntje wat in de gehele game een probleem is, namelijk kwantiteit boven kwaliteit. Je wordt gebombardeerd met zijmissies, taken, plekjes om te verkennen, wapens, wapens, nog meer wapens en mensen om te spreken. Een paar mooie loyaliteitsmissies daargelaten is het allemaal wel ernstig oppervlakkig uitgewerkt.
Voor je het weet zit je opgescheept met lullige fetchquests, ga je bouwwerken en aliens negeren omdat je ze al zo vaak gezien hebt en wordt het steeds meer een soort lijstje van dingen die je moet afvinken. Het is een typisch tafereel dat in zoveel open-wereld-games zit tegenwoordig, sommige gamers kunnen hier misschien prima mee uit de voeten, maar ik en velen met mij verwachten toch echt meer diepgang in deze sciencefiction-serie. Het merendeel van de gameplay in Mass Effect: Andromeda ligt in het verkennen van de open wereld, aliens neerknallen, robots afslachten, mensen lanceren en het bijhouden van een waslijst aan hoofd-, zij- en bonusmissies. Maar dat was nooit de kracht van Mass Effect, zelfs het verkennen van planeten is er ooit uitgebonjourd omdat het een cinematisch verhaal en het bouwen van een band met je personages alleen maar in de weg zat. Nu wil ik dat best een nieuwe kans geven, maar dan moet het de kwaliteit wel ten goede komen.
Tevens heeft Ryder als hoofdpersonage nog minder charisma dan een knakworst. Hij/zij wordt prima ingesproken, maar reageert regelmatig vreemd of emotieloos door het amateuristische schrijfwerk. Hierdoor komen zowel de epische scènes als de gemoedelijke momentjes met teammaten nooit echt mooi uit de verf. Ik begon ook al gauw het Paragon/Renegade-systeem te missen. Het mag dan wat zwart-wit zijn, het nieuwe systeem met vier soorten reacties eindigt vaak in keuzes die niets uitmaken of reacties die nauwelijks uitdragen wat je zou willen zeggen. Een Paragon of Renegade-Shepard verschillen ontzettend, maar Ryders zullen onderling veel meer eenheidsworsten zijn.
De wisselende kwaliteit van de productie is extra zonde als je ziet dat de gamemakers populaire acteurs als Natalie Dormer en Kumail Nanjiani hebben weten te strikken. Die vervolgens scènes moeten delen met bijvoorbeeld een vrouwelijke Krogan, wiens stem qua toonhoogte een beetje te ver doorgeschoten is. De soundtrack wordt overigens verzorgd door John Paesano, een opkomende filmcomponist die vooral bekend is door The Maze Runner en de Daredevil-serie. De soundtrack klinkt prima, maar kan wederom niet echt tippen aan de hoge lat die Bioware Edmonton gelegd heeft. Je hoeft maar een paar muziekjes van de opening in de originele Mass Effect op te zoeken op YouTube en de sfeer druipt er vanaf. Mass Effect: Andromeda klinkt heel episch, maar het is zeker niet even memorabel (nog best een aardige omschrijving van de game in zijn geheel).
Mass Effect: Andromeda is in alles een behoorlijk ambitieuze game. Als je ook terugkijkt naar de aankondigingstrailers zag je dat aan alles, inclusief indrukwekkende gezichtsanimaties. Maar als je kijkt naar het uiteindelijke product ... merk je gewoon dat dit spel echt nog een jaartje extra ontwikkelingstijd nodig had. De game is dan ook niet ontwikkeld door Bioware Edmonton – de studio van de originele trilogie – maar door Bioware Montreal, een splinternieuwe studio die eerder de multiplayer verzorgde voor ME3; wat ergens de verlegde focus op schietgameplay verklaart. Het is ontzettend zonde, maar de onervaren studio heeft een game geproduceerd die voor elke stap vooruit, twee stappen achteruit zet. De opzet is verfrissend, het schiet aardig weg, ziet er prima uit, geeft je veel vrijheid, heeft uuuuuuuuren content en er is een prima te pruimen multiplayer-hordemodus. Het wordt echter allemaal verpest door een voorspelbaar verhaal, erg wisselvallig schrijfwerk, afgeraffeld gamedesign, de problematische presentatie en ook een ongelooflijk omslachtig craftingsysteem dat tegenwoordig in elk spel moet zitten. Als kers op de ruimtetaart blijken de twee nieuwe aliensoorten ook lang niet zo interessant te zijn als degene die we hebben achtergelaten in de Melkweg.
En dan zijn er nog de veelbesproken glitches. Nu ben ik niet zo geïnteresseerd in het aanwakkeren van de discussie over games die onaf uitgebracht worden, tegenover games die helemaal spik en span in de winkel liggen. Toch is het gewoon droevig als je een game speelt en het voelt alsof je een Beta-tester bent, zeker in een verhalende game waar het voortdurend de immersie verklooit. Misschien dat het je lukt om de game uit te spelen zonder grote glitches te zien, ik kreeg ze echter continu voor mijn kiezen. Teleporteren tijdens gesprekken, vastlopers, audio die er uitklapt, vijanden die despawnen, teammaten die alsof ze gekruisigd zijn in permanente T-vorm door het level zweven etc. Wat kan ik er nog over zeggen, het is gewoon jammer.
Uiteindelijk is Mass Effect: Andromeda een game die heel veel te bieden heeft, maar tegelijkertijd ontzettend teleurstellend is. Ik zou de game het liefst vergelijken met een van de mindere Assassin’s Creed-titels. Ambitieus, mooi, indrukwekkend in zijn schaal en speelt prima weg als je kan leven met het wegwerken van activiteitenlijstjes. Maar voor de echte fans kan het niet tippen aan de beste games in de serie en is de staat waarin het wordt uitgebracht moeilijk te accepteren. Daarnaast vind ik het wel tof dat Bioware Montreal probeert iets nieuws te doen in plaats van het succes van Commander Shepard en die trilogie te kopiëren. Maar helaas is er toch een soort slechte fan-fictie uit komen rollen met allerminst memorabele personages en hilarische, in plaats van epische one-liners.
Mass Effect: Andromeda is bijna het toppunt van wisselvalligheid, wat het lastig maakt om er een cijfer op te plakken. Graphics, gameplay, replay, het ene moment is het geweldig, het andere moment verschrikkelijk. Het liefst zou ik de game aardige deelcijfers geven voor alle categorieën, maar dan mogen er wel een verhaal- en techniekcategorie bij, allebei met een dikke onvoldoende en daarom is het eindcijfer hier ook geen gemiddelde. Of je de game wilt oppakken, zal nogal afhangen van je tolerantieniveau voor glitches en matig schrijfwerk, of je voorkeuren in open-wereld-games. Zelf ben ik als Mass Effect-fan vooral teleurgesteld en begon ik op een gegeven moment meer van de game te genieten als een soort B-film, die te vaak onbedoeld hilarisch slecht is. Maar of je daar nou vrolijk van wordt na je peperdure pre-order, nee. Ik moet dan ook echt, met pijn in mijn hart, zeggen dat ik tegenzin kreeg om deze game uit te spelen. Zeker gezien er afgelopen maand veel betere open-wereld-games uit zijn gekomen waar ik vele malen liever vertoef.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Mass Effect: Andromeda (PS4)
- Graphics
75 - Gameplay
60 - Originality 80
- Sound 75
- Replay 80
- Eindcijfer 70
37699 
1702)
05-04-2017 00:57
. Wilt pull and trow maar ook charge en nova nou switch je even met je gemiste weapon weel 
Wat een prtusers. Zoals ze deel 3 hebben afgesloten (het einde) zetten ze in het nieuwe deel voort.
