Naruto is vanaf het moment dat ik de anime ging kijken een van mijn favoriete series. Natuurlijk is de reeks behoorlijk mainstream maar het neemt niet weg dat ik een zwak heb voor de ninja die nooit opgeeft en blijft dromen om Hokage te worden. Na honderden afleveringen, meer dan zeventig delen aan manga en een lading games kwam de serie begin 2015 tot een mooi einde. Het vervolg, getiteld Boruto, spreekt mij persoonlijk iets minder aan maar het pakt op zich wel op een aardige manier het verhaal van Boruto (de zoon van Naruto) op.
Kakashi meets Sasuke
Nu is er dus een game die qua naam doet vermoeden dat het de hele serie kan vertegenwoordigen. Want tja, met een titel als Naruto to Boruto: Shinobi Striker is dat een logische aanname. En tot op zekere hoogte komen de belangrijkste personages allemaal voorbij, of dat nu als speelbare modellen of NPC’s zijn die de stad van Konoha bevolken. Als je de game opstart moet je een eigen personage maken dat je kunt vormgeven op gebieden als haartypes, kleur, oogtypes en andere eigenschappen die duidelijk hun inspiratie vinden bij de bekendste personages. Wil je een eigen personage met het kapsel van Naruto, de huidskleur van Gaara en een masker als dat van Kakashi? Dat is zeker een mogelijkheid. Ook de lengte van je personage kan uiteenlopen van een lange slungel tot een klein onderdeurtje. Ben je tevreden met je keuzes? Dan start je avontuur in Konoha met een korte uitleg van Konohamaru. Deze kleinzoon van de derde Hokage maakt je wegwijs in de mogelijke modi die Shinobi Striker je te bieden heeft.
VR maar niet echt
Je leert de basisgameplay via een ingame VR simulator kennen. Via deze simulator moet je een aantal proefmissies uitvoeren die je leren hoe je langs muren moet rennen, dat je twee keer achter elkaar kunt springen en hoe je een kunai kunt werpen om nog verder langs muren te komen. Ook een speciale sprongtechniek en de basisvaardigheden wat betreft het vechten heb je binnen de kortste keren onder de knie. Shinobi Striker is alleen niet een gebruikelijke vechtgame zoals Ultimate Ninja Storm. Shinobi Striker is namelijk meer in lijn met een simpele beat-em-up waarbij je in teams van vier spelers korte missies moet uitvoeren. Met elke voltooide missie verdien je geld dat je kunt gebruiken om nieuwe voorwerpen te kopen. Het spel is volledig online en door het onbreken van een uitgebreide singleplayer of verhaalmodus begon voor mij de verveling en herhaling al snel toe te slaan.
Een klasse apart?
Elk speelbare personage valt in een aparte klasse. Door met andere spelers samen te spelen en de vaardigheden van elke klasse goed te combineren worden de missies een stuk makkelijker te voltooien. Er zijn vier verschillende klassen in het spel te vinden: de Attackklasse is vooral gericht op aanvallen van dichtbij, snelheid en veel schade aanrichten in een kort tijdsbestek; de Defenseklasse is zoals de naam doet vermoeden gericht op aanvallen opvangen en teamgenoten beschermen; de Rangedklasse houdt zich vooral bezig met het vuren van projectielen en de Heal-klasse is logischerwijs constant bezig om de geleden schade van teamgenoten te genezen.
Elk van deze klassen heeft zo zijn sterke en zwakke punten. Maar door goed samen te spelen als team worden de verschillende types missies wat minder eentonig. Eigenlijk doet het spelconcept vooral eer aan de serie door de nadruk op de teamdynamiek te leggen, net zoals Team 7 van Naruto, Sakura, Sasuke en Kakashi dat deed in de serie.
Mist content en plezier
Toch had ik tijdens het spelen van Shinobi Striker steeds het gevoel dat de verschillende elementen, van de degelijke graphics, tot soundtrack en toegankelijke gameplay, niet echt goed samenkomen tot een tof geheel. Dat zit hem naar mijn mening vooral in het gegeven dat de verschillende modi niet veel voorstellen en dat er voor de speler die liever een uitgebreid verhaal doorloopt gewoon niet zoveel te doen is. Met het voltooien van online missies kun je weliswaar veel opties vrijspelen om je personages mee te customizen, maar ik kan me persoonlijk niet voorstellen dat veel mensen de eentonige missies lang leuk zullen vinden. Er zijn wel competitieve onderdelen te vinden ingame, en je kunt met vrienden tegen zowel de AI als andere spelers de strijd aangaan, maar het neemt niet weg dat het vooral de eentonige gameplay en de geregeld irritante cameravoering het spelplezier de kop in drukten. Daarnaast komt het toch uitgebreide verhaal van de manga nauwelijks goed naar voren in de veelal gehaaste cutscenes die je in de VR modus te zien krijgt. En het feit dat je online constant aan spelers gematched wordt die veelal veel sterker zijn geeft ook aan dat de matchmaking in het spel zeer matig is. Het is vooral jammer, aangezien de manier waarop je je door de wereld verplaatst wel goed aanvoelt.
Conclusie
Op het gebied van de presentatie is Shinobi Striker een hele degelijke game geworden. Maar op het vlak van de veel herhalende gameplay, de grafische glitches en het feit dat er voor mensen die een toffe singleplayer willen eigenlijk maar weinig te doen valt zorgen ervoor dat Shinobi Striker naar mijn mening vrij snel saai en eentonig gaat aanvoelen. De matchmaking voor de online multiplayer is daarnaast oneven en nieuwe spelers zullen daardoor maar moeilijk een gevoel van voldoening kunnen krijgen. Toch is de kerngameplay wel in orde en voelt het tof om je met je gemaakte personage door de wereld te verplaatsen. Het is alleen jammer dat de redenen waarom je dat doet vaak simplistisch zijn. Shinobi Striker is daardoor misschien meer een titel om voor een budgetprijs op te pakken dan de volle mep ervoor te betalen. Dan is de Ultimate Ninja Stormserie toch echt een betere keuze en meer waar voor je geld.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder.
Oordeel Naruto to Boruto: Shinobi Striker (PS4)
- Graphics
70 - Gameplay
65 - Originality 60
- Sound 65
- Replay 60
- Eindcijfer 65
10
841 )
23-09-2018 17:38