Woohoo
Na het opstarten van de game zal de hoofdpersoon, Travis Touchdown, je vertellen over zijn queeste: hij wil de nummer 1 worden op lijst van de United Assassins Association, nadat hij bij toeval de nummer 12 heeft vermoord en zo op deze gruwelijke lijst terecht is gekomen. Travis eindigt zijn verhaal met de vraag of de speler misschien op de start-knop zou kunnen drukken, zodat ze verder kunnen gaan. Hiermee is de toon gezet en begint een duidelijk opgedeeld spel met een bijzonder verhaal. Vanaf dat moment zul je als Travis steeds op de volgende manier te werk gaan: je verzamelt geld in de stad, Santa Destroy, door het uitvoeren van ‘parttime jobs’ (leuke minigames) of door jezelf als huurmoordenaar in te zetten. Met het verdiende geld kun je jezelf inkopen voor de missie van het vermoorden van de assassin boven jou op de lijst. Dit herhaalt zich totdat je nummer 1 hebt bereikt en je de assassin der assassins bent.
NMH is een bizar spel qua vormgeving, verhaal en personages. Zo hebben vrijwel alle mensen die je moet vermoorden een soort ziekelijke obsessie, waarvoor ze over lijken gaan of die ze zelfs gebruiken om die lijken te maken. Er zit een soort zwarte humor in de game, die typisch Japans aandoet en, wanneer je eraan gewend raakt, heel erg vermakelijk en origineel is. Het goede van de game is ook dat alle assassins op de lijst steeds heel andere tactieken en omgevingen hebben, waardoor je steeds benieuwd bent wat je nu weer tegen gaat komen in de strijd. De eigenaardigheid van de game uit zich verder in de minigames, die van schorpioenen vangen tot kattenraces variëren en de bizarre conversaties.
Dat Travis “No Hero” is, kun je vrij letterlijk nemen, want om zijn doel te bereiken zal hij niet alleen de andere assassins moeten vermoorden, maar ook de honderden mensen op zijn pad daar naartoe. Om dit leuk te houden is een goede gameplay nodig en die biedt de game gelukkig ook. NMH speelt als een hack-and-slash game met behoorlijk wat twists. Je kunt de game met de Move spelen, waardoor hij feitelijk als de Wii bestuurt, maar ook wanneer je met de gewone controller speelt, brengt de game wat verrassingen met zich mee. Zo zul je, om vijanden af te kunnen maken, vaak snel moeten reageren op aanwijzingen. Daarbij heb ik nog nooit een game gespeeld waarbij je zo vaak aan de analoge sticks moet draaien of op ze moet drukken. Ook gaan er bij bepaalde kills fruitmachines rollen, waardoor je tijdelijk bepaalde spectaculaire krachten kunt krijgen. Zo kun je bij drie kersen de omgeving, op de vijanden na, zwart laten worden waarna je de vijanden met één slag kunt doden.
Meh
Een van de grootste minpunten van deze NMH is de algehele afwerking. Allereerst stellen de graphics teleur. Qua textures en design is het Playstation 2/Wii- kwaliteit (erg vierkant en saai/egaal) en alleen de lichteffecten brengen een kleine verbetering ten opzichte van de eerdere versie. Jammer dat in de afwerking niet wat meer tijd is gestopt, want op deze manier zal het veel mensen afschrikken om de game te kopen. Sowieso zijn er geen echte vernieuwingen in de Playstation-versie ten opzichte van de Wii-versie. Er prijkt groot ‘100% uncut’ op de voorkant van het nieuwe hoesje, maar wat extra bloed in de game maakt geen wereld van verschil. Daarnaast is ook de nieuwe mogelijkheid om eindgevechten zo vaak te spelen als je wilt een minimale toevoeging. Waar ook nog de weinige aandacht voor de game naar voren springt, is het grote aantal glitches dat het bevat. Met de motor door de straten van Santa Destroy (de stad die als ‘hub’ werkt) rijden is in theorie heel erg cool, maar doordat er vrijwel geen bocht te maken is zonder door drie huizen-textures heen te gaan en twee keer van de motor te schieten, wordt het plezier nogal vergald.
Spelvoorbeeld
Ik race op mijn motor door de straten en ben op weg naar het werkcentrum. Na helaas drie keer van mijn motor te zijn gevlogen weet de juffrouw achter de balie me te vertellen dat ze wel wat voor me heeft: kittens vangen twee straten verderop. Daar aangekomen moet ik eerst de katjes zoeken en ze vervolgens paaien door met een veer heen en weer te gaan door middel van een quick-time-event. Omdat ik dit goed doe en de gouden medaille haal, mag ik meedoen aan de strijd voor plaats vier op de ranglijst van de Assassins. Ook heb ik van het gewonnen geld nog een nieuwe ‘beam katana’ kunnen kopen. Na tientallen vijanden in de metro met coole moves te hebben vermoord, kom ik aan bij het theater waar de echte vijand staat te wachten. Deze heeft, net als alle Assassins op de lijst, weer heel veel bijzondere aanvallen, zoals eentje waarbij het beeld op zijn kop gaat. Na twee keer te zijn gestorven weet ik de finale klap te geven en ben ik weer een plek omhoog gegaan op de ranglijst. Nog maar drie te gaan!
Waar voor je geld?
No More Heroes: Heroes’ Paradise brengt vrijwel niets nieuws ten opzichte van de Wii-versie, maar wel veel verfrissing in vergelijking met het huidige aanbod Playstation 3-games. De game is bizar, maar tegelijkertijd ook heel logisch en de gameplay en het verhaal zorgen voor een leuke ervaring. Daarnaast biedt de game genoeg uren plezier. De verhaallijn is met zijn twaalf uur lang en het verhaal is ook meerdere keren te spelen, door de vele dingen die er te verzamelen zijn. Het is jammer dat de erg slechte afwerking, vooral qua graphics, wat roet in het eten gooit, waardoor de game in vergelijking met nieuwe games net te weinig biedt.
Oordeel No More Heroes: Heroes Paradise (PS3)
- Graphics
40 - Gameplay
80 - Originality
90 - Sound
60 - Replay 85
- Eindcijfer 81
7501 
2)
04-06-2011 16:48
