Oil Rush review PC

Review Oil Rush (PC)

Na de Derde Wereldoorlog is de aarde volledig onder water gelopen. De overgebleven facties hebben zich op volle zee begeven en strijden om de macht. Olie is nog steeds de belangrijkste energiebron en partijen halen deze energiebron uit het binnenste van de aarde. Olie is immers macht!

Vloot
Oil Rush is het beste te omschrijven als een mix tussen een real time strategy (RTS) en een tower defense game. Tijdens het spelen selecteer je een gebouw als vertrekpunt. Vanuit dit gebouw stuur jij je vloot naar een nabijgelegen booreiland of wapenfabriek met als doel je vloot langzaam uit te kunnen breiden. Elk gebouw dat veroverd wordt op de vijandelijke troepen, levert óf extra eenheden voor je vloot op óf extra olievoorraden, waarmee nieuwe eenheden en verdedigingstorens rondom jouw gebouwen aangemaakt kunnen worden. Die verdedigingstorens kunnen bovendien upgrades krijgen, zodat ze ook een stevig luchtafweergeschut vormen. Over het aanmaken van eenheden heeft de speler dan weer heeft geen controle. Per gebouw kan een maximum aantal eenheden aangemaakt worden en wanneer dat maximum bereikt is, dan kun je het beste ten strijde trekken. Op het moment dat er een eenheid verloren gaat, zal de fabriek onmiddellijk beginnen te draaien en jou een nieuwe strijder aanleveren. Dat gevoel van ontbrekende controle laat zich trouwens ook voelen tijdens de zeeslagen. Je stuurt 25%, 50% of 100% van je eenheden op de vijand af en het is dan als speler afwachten wat de gevolgen zullen zijn. Soms zul je je daarbij ergeren aan de manier waarop de vloot de vijandelijke troepen aanvalt, omdat je zelf natuurlijk niet kan ingrijpen, behalve dan door nieuw kanonnenvoer af te leveren.

Tijdens de campagne speelt de speler met Kevin, die de nobele taak krijgt om, met minimale inzet van de vloot, te regeren over de zee. Dat dit niet van een leien dakje gaat, blijkt wel wanneer je commandant je erop uit stuurt voor je eerste missies. In een aantal gevallen blijkt de volledige basis aan gort geschoten te zijn en dien jij orde op zaken te stellen. De campagne is lekker gevarieerd en geeft je ruimschoots de gelegenheid om de sterke en zwakke kanten van elk vaar- of vliegtuig te leren kennen. Zo zijn de Raiders behoorlijk snelle vaartuigen, maar kunnen ze weinig hebben, terwijl de Hammerhead of Elite Sentry iets langzamer zijn, maar een ware plaag kunnen vormen voor de defensie. Het verhaal van de campagne mode zal uiteindelijk niemand echt bij blijven en de campagne kan dan ook het best gezien worden als opmaat naar de multiplayer. De campagne is overigens niet gemakkelijk. In een aantal missies beschik je bijvoorbeeld slechts over een beperkte vloot of een beperkte geldstroom. Daardoor dwingt het spel je om de keuze te maken tussen op te schieten via een blitzkrieg of in een rustig tempo je basis uit te breiden.

Techniek
Bij vlagen is Oil Rush ook een diepe game. Zo kan de speler Tech Points scoren, die kunnen ingevoerd worden in de Tech Tree. Door de punten in te voeren kun je onder meer nieuwe vaardigheden aanleren, de slagaardigheid van je geschutstorens vergroten, chaos veroorzaken in de vijandelijke basis of simpelweg hun basis verzwakken. Dit systeem leent zich er erg voor om dingen uit te proberen. Bovendien kan per missie de aanpak verschillen. Soms kan de speler niet bouwen,en dan is het zaak om de punten bijvoorbeeld niet te besteden aan het versneld bouwen van afweergeschut.

Na het opstarten van de campagne viel mijn oog direct op de wijze waarop de zee was weergegeven. Deze graphics komen uit de koker van de Unigine Engine, die zeer overtuigend overkomt. Gebouwen rijzen op uit de zee en wanneer de bouw voltooid is, trekken de robotarmen zich terug. Het is alleen jammer dat de rest van het spel in schril contrast staat tot de prachtig ogende zee. Vooral de tussenfilmpjes vallen in negatieve zin op. Mede omdat het stemmenwerk van de diverse personages ook niet heel overtuigend is ingesproken. Daarentegen wordt de actie wel enorm tof in beeld gebracht. Met een simpele druk op de knop zoomt het spel in op de actie. Soms dacht ik letterlijk dat ik naar een film zat te kijken, waardoor ik bijna vergat om terug te schakelen en extra units in de strijd te gooien.

Multiplayer
Wanneer je klaar denkt te zijn voor de multiplayer, dan biedt Oil Rush de mogelijkheid om je vrienden uit te dagen in circa twintig verschillende gebieden, waarbij het landschap soms bepalend is voor de tactiek. Zo zijn olievelden soms lastig te verdedigen, terwijl op de andere momenten het zaak is zo snel mogelijk je basis uit te breiden om dan over de tegenstanders heen te kunnen walsen. Ik noemde de multiplayer bewust een mogelijkheid omdat ik niet direct een tegenstander kon vinden. Gelukkig is er dan nog de skirmish mode waar de speler zijn bedachte tactieken kan uitproberen. Dit kan gespeeld met vier spelers, waarbij het ook mogelijk is om tegen drie computergestuurde teams te knokken.

Zeeslag
Zoals Iceberg Interactive beaamt, is Oil Rush een game die zijn eigen draait geeft aan het genre. Door RTS te combineren met de tower defense gameplay ontstaat er een aangename game, die bovendien verkrijgbaar is voor de aangename prijs van ongeveer twee tientjes.

Deze review is geschreven door ConAir