Pariah review PC

Review Pariah (PC)

Verhaal
De futuristische first-person shooter Pariah is het verhaal (als je het een verhaal kan noemen) over een uitgerangeerde dokter Dr. Jack Mason die nu slechts patiënten van gevangenissen mag vervoeren. Tijdens het transport van een met een virus besmette patiënt wordt het transporttoestel uit de lucht geschoten. Het knalfestijn begint dus zodra je bijkomt. Je moet je zelf een weg zien te banen over de rotsachtige planeet en uiteraard heeft je patiënt ook nog een bijrolletje in het geheel. Het verhaal is ook flinterdun en weet je niet echt te boeien.

Graphics
De graphics zijn goed maar dat is ook niet zo verwonderlijk. De engine komt je meteen al bekend voor als je games als Unreal 2 en Unreal Tournament hebt gespeeld. Door een bekende aanpassing kan je ook wat dingen in het level verwijderen, iets wat je vast wel eerder hebt gezien in andere games. Zoals gezegd de graphics zijn redelijk, maar het ontbreekt in deze game gewoon aan originaliteit en creativiteit. Het leveldesign is flut en gewoon saai. Nergens echt een leuk plekje te vinden om eens echt te genieten van de omgeving. Betonblok hier, rotsblok daar, stuk ijzerwerk dat een uitkijktoren moet voorstellen en ga zo maar door. Allemaal erg recht toe recht aan dus. De characters hadden ook wel wat beter gekund qua vormgeving en ook de cutscenes zien er daardoor wat houterig uit. Wapens en wapeneffecten zijn wel goed weergegeven, maar dat mag je dan ook wel hopen, aangezien je er continu mee voor je snufferd rondloopt. Wat wel grappig is aan de wapens is het upgrade systeem. Er liggen in het spel zogenaamde weaponcores die kan toepassen op de verschillende wapens en op de healing tool die je bij hebt. Nu moet je dus gedurende het spel een keuze maken iets van je uitrusting te verbeteren. Dus kies je voor een snellere healing, meer health of voor een sniperrifle met meer munitie zodat je minder hoeft te herladen? Op zich dus wel aardig dat je een beetje kan variëren met je wapens en dat je dus niet meteen over een goddelijk geweer beschikt waarmee je alles zo afknalt.

Sound
Het geluid in Pariah is zeker geen tegenvaller. Mooie achtergrondmuziek en de ingame sounds zijn goed afgewerkt. Op den duur misschien wel weer saai, maar het is in ieder geval te merken dat dit onderdeel niet zo erg afgeraffeld is.

Besturing
Bij het starten van de game viel meteen al op dat de besturing ook kan met een gamepad. Ik had namelijk nog mijn gamepad aangesloten en mijn character begon meteen in de rondte te kijken omdat mijn rudderknop nog op links stond. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat deze game op de meest gangbare consoles uitkwam. Echter het nut om te spelen met een gamepad in dit spel ontging me helemaal en ik ging vrolijk verder met toetsenbord en muis. De moeilijkheidsgraad in de singleplayermode van deze game is niet hoog, het mikken met de muis en toetsenbord gaat vrij simpel en met wat wegduiken en wapens veranderen kom je een heel eind. De levelovergangen zijn soms wel pittig en af en toe word je wel eens totaal verrast door een computertegenstander die verscholen zat onder een trap of door een geniep (terug)stuiterend granaatje blaas je jezelf op in plaats van de tegenpartij. De intelligentie van de computergestuurde tegenstanders is niet echt hoog te noemen voor de rest. Voor de diehard FPS-fanaat is deze game wel simpel te doen en voor de beginnende gamer in het FPS-genre is dit wel een aardige trainingsmodule.

In Pariah zijn de levels verdeeld in zogenaamde savepoints, waar je ook weer kan merken dat de game ook gemaakt is voor de consoles, maar wat in dit geval niet eens hinderlijk overkomt. De savepoints zitten ook goed verdeeld en zijn bovendien logisch neergezet en vooral ook niet te zuinig. Hierdoor ben je als je toch eens dood mocht gaan in het spel minder gefrustreerd als je een klein stukje opnieuw moet spelen in plaats van een heel level wat je vaak bij andere games tegenkomt.

Multiplayer
Uiteraard kan deze game met zo'n bekende engine niet achterblijven qua multiplay. Alhoewel het lang niet zo mooi is als Unreal Tournament zelf, kan je je redelijk vermaken in de diverse levels. Als je even de fletsheid van de game opzij zet en kijkt naar de mogelijkheden qua gameplay is het muliplayer gebeuren in deze titel nog zo slecht nog niet. Er zijn diverse soorten speltypes en voor je het spel start en ook tijdens de battles kies je een bepaalde wapenuitrusting die bij je past. Helaas is Pariah zo'n tegenvaller geweest dat je amper nog wat online servers kan vinden. Als je er al één kan vinden moet je niet gek op kijken dat je ping dusdanig hoog is dat je eigenlijk niet mee kan draaien met de rest van spelers. Er zit in deze game ook nog wat trainingsmodes voor te oefenen met bots, maar daar zit je ook niet echt op te wachten.

Replay
Van wat ik van de game gezien heb is de replayability van deze game in de singleplayer modus laag. Niet zo verwonderlijk, het is een storybased FPS waarbij het verhaal al erg grofweg is opgezet en ook niet al te boeiend wordt om nog eens te spelen. Er zijn ook geen verschillende manieren om het spel uit spelen wat een ander eind oplevert. Dus kortweg gezegd is deze game iets te rechtlijning om nog een keer te spelen. Of je moet eens een andere wapenuitrusting kiezen door andere wapens te upgraden, maar ik denk niet dat je daar dan ook echt het gevoel krijgt dat je anders speelt. Het muliplayergedeelte blijft natuurlijk wel wat afwisselend maar komt dus door een gebrek aan medespelers en goede servers dus ook niet van de grond.

Conclusie
Als geheel komt Pariah niet anders over dan een hele slechte kopie van Halo, Unreal Tournament of elke andere vergelijkbare shooter. De graphics zijn goed maar het schijnbaar snel in elkaar gezette spel valt al snel tegen. Met alleen goed uitgewerkte multiplayer-modus red je het niet, Zeker niet als je de game baseerd op een singleplay verhaal wat als geheel niet aantrekkelijk is om te spelen. Deze game is op zich niet bereslecht maar als je games als unreal (tournament) en Far Cry gewend bent val Pariah toch wel heel erg vies tegen.