Prison Break: The Conspiracy review PS3

Review Prison Break: The Conspiracy (PS3)

Een van de meest spannende games die ik ooit gespeeld heb, is Prisoner of War. Een game waarbij je zonder ook maar een wapen aan te raken moest ontsnappen uit verschillende Duitse gevangenissen. Toen ik hoorde over Prison Break: The Conspiracy, dat gebaseerd is op het eerste seizoen van Prison Break, was ik dan ook meteen heel erg benieuwd. Niet alleen zou misschien die spanning weer terug kunnen komen maar nu ook nog eens met de hoofdpersonen uit één van mijn meest favoriete series. Er is wel meteen één vooroordeel: games die gebaseerd zijn op een serie/film staan nou eenmaal niet al te goed bekend. Weet Prison Break te ontsnappen aan de clichés die hangen rond dit soort games?

Fish Tom Paxton
Het eerste seizoen van Prison Break was briljant, maar liet niet veel in te vullen vragen over voor de kijker. Hoe is het dan gelukt om een Prison Break game te maken? Spelen met Michael Scofield zou een te vreemde ervaring worden en de andere hoofdpersonen maken net te weinig mee. De ontwikkelaar heeft er dan ook voor gekozen jou in de huid te stoppen van een buitenstaander, die niet in de serie voorkomt. Jij speelt Tom Paxton, een agent voor ‘The Company’. Je gaat undercover als gevangene in de welbekende Fox River gevangenis, om uit te zoeken wat Michael van plan is en om ervoor te zorgen dat niets Lincoln’s executie in de weg staat. De gebeurtenissen uit de game lopen parallel met die uit de serie en dat betekent dat je veel gebeurtenissen terugziet, maar dan vanuit Tom, vanuit de 3e persoon dus. Dit is best leuk bedacht en bijvoorbeeld in de game van Lost vond ik dit goed werken, maar in Prison Break voelt het vooral als een slap excuus om ook het verhaal van de serie te laten zien. Het verhaal rond Tom Paxton is namelijk niet interessant en gaat vooral veel te snel. Je ziet Michael praten met Lincoln en hup: Tom weet wat de broers van plan zijn. Zo gaat het de hele tijd. Als er echt agenten bestonden die zo snel zaken oplosten zouden er een stuk minder moorden onopgelost blijven in de wereld. Het voelt dus allemaal erg onnatuurlijk aan en het verhaal van de ontsnapping komt hierdoor totaal niet goed uit de verf. Wel leuk is hoe je enkele grote gebeurtenissen meemaakt, zoals de enorme rel, waarbij je voor de snipers moet uitkijken.

Sluipen
Maar wat is nou de gameplay, wat doe je als agent echt? Je lost vooral klusjes op voor medegevangenen zoals Abruzzi C-Note in ruil voor informatie en middelen. Zo zul je medicijnen en messen moeten stelen en ruzie gaan maken met T-Bag. Helaas komt de gameplay uiteindelijk maar op twee handelingen neer: heel veel sluipen en af en toe een gevecht. Om de sluipdelen (grootste deel van het spel) te halen, moet je vrijwel altijd volgens een vast stramien werken: je gaat achter een groot object zitten, wacht tot de bewaker met zijn standaardrondje jou voorbij loopt en duikt vervolgens achter het volgende object. Dit herhaal je een paar keer tot je bij de volgende deur bent. Op een gegeven moment krijgen deze guards ook zaklampen maar zoals je je waarschijnlijk wel voor kunt stellen is het totaal geen enerverende gameplay. Wat het er ook niet beter op maakt, is dat als je gepakt wordt, je gewoon een klein stukje terug wordt geplaatst en je het opnieuw kunt proberen. Je krijgt dus geen hysterische wegrenscènes en dat haalt de hele spanning weg: je weet toch dat je het uiteindelijk wel gaat halen en het wordt op die manier echt ´trial and error´ gameplay. Ook hebben de bewakers een veel te rigide patroon. Zo heb je zelfs sommigen die altijd precies vijftien seconden lezen, dan 4 seconden lopen en dan weer gaan lezen enzovoorts, Artificial Intelligence is het nauwelijks te noemen. Hier komt nog bij dat het allemaal volledig lineair is. Je móet één bepaald pad volgen om van A naar B te sluipen, er is totaal geen keuze. Samenvattend is het sluipsysteem van Prison Break als Metal Gear Solid of Hitman maar dan minder afwisselend, spannend en leuk.

Vechten
Soms moet je vechten om je te verdedigen maar je kunt er ook geld mee verdienen door mee te doen aan georganiseerde matches. Eerst zul je moeten trainen door gewichtheffen of door tegen een bokszak te oefenen en daarna kun je iemand uitdagen. De gevechten voelen lekker hard en de knallen zien er goed uit. De gameplay is echter wel erg simpel. Hoewel je wel verschillende soorten klappen kunt afwisselen is het vooral de bedoeling om te counteren door op het goede moment op R1 te drukken. Elk gevecht komt dus alleen op counteren neer en dit is een beetje een gemiste kans, want verder is het allemaal best leuk bedacht. Ook is het jammer dat het enige wat je met je verdiende geld kunt doen, het laten zetten van een paar tatoeages is. Een systeem waarbij je bijvoorbeeld een bewaker kunt omleggen (nu is dat nooit mogelijk in de game) of extra informatie kunt kopen voor je geld had me een leuke toevoeging geleken. Al met al houdt Prison Break qua actie niet bepaald over, ook al heeft de game naast het vechten en sneaken enkele Quick Time Events (op het goede moment op de goede knop drukken) die best goed gedaan zijn. Van mij hadden er wel meer heftige actiescènes op deze manier mogen worden vertoond.

FANtastisch?
De gameplay is dus niet bepaald enerverend en er valt niet echt veel uitdaging in te vinden. Dit zou nog goed kunnen worden gemaakt als Prison Breakfans zouden kunnen genieten van het gevoel echt rond te lopen in de wereld van hun favoriete serie. Sommige locaties uit de serie komen gelukkig wel goed terug, zo voel je op de binnenplaats wel echt alsof je in de serie zit. Ik snap echter niet waarom de makers er niet voor hebben gekozen om jou als ‘gevangene’ in het begin een gewone celdag te laten meemaken om zo rustig alle bekende figuren te introduceren. Nu gaat het allemaal heel erg van de hak op de tak en lijkt het of alles veel te snel gebeurt. Sommige hoofdpersonen zien er wel heel erg gelijkend uit, maar bij enkele zijn de makers juist volledig de mist in gegaan en het zijn juist deze personen die opvallen. Zo lijkt Westmoreland nog het meest op de zanger Moby en is ook Dokter Tancredy op haar jas na niet te herkennen. Het enige wat fans echt zullen waarderen is wanneer je als Tom Paxton bekende personen sommige scènes uit de serie ziet meemaken. Ik vond het bijvoorbeeld een leuk moment toen ik Haywire in zijn kamer hoorde ratelen over de ‘pathway to hell’ en toen ik een guard met de secretaresse zag flirten zoals ook in de serie gebeurt. Ook was het grappig op een gegeven moment als Tom weg te kunnen vluchten, omdat Sucre werd opgepakt.

Replay the sound
Het geluid in de game is goed. Zo hoor je bij momenten waarop je bijna door een guard ontdekt wordt even het spannende geluid dat je ook vaak in de serie hoort en de muziek is best goed. De kwaliteit van de graphics is echter matig. Wanneer je Prison Break ziet, zou je nooit zeggen dat dit een game is anno maart 2010. Lelijk is een net te groot woord, maar alles is wel vrij ongedetailleerd en niets is echt mooi. Als laatste vind ik het jammer dat de replayvalue erg laag is. Er is niets te verzamelen en doordat het spel zo lineair is, is het niet echt leuk om het nog een keer uit te spelen. Wel is het een groot verschil dat op het hoogste niveau de bewakers niet meer op je minimap staan dus dan is de uitdaging wel groter.

Conclusie
Vijftig euro is Prison Break: The Conspiracy helaas voor niemand waard. Voor fans van de serie is het soms leuk om momenten uit het eerste seizoen vanuit Tom Paxton nog een keer mee te maken maar ook zij zullen de game te kort (een uur of vijf), onuitdagend en lineair vinden. Prison Break is an sich een goed concept voor een game maar de gameplay schiet te veel te kort om je geboeid te houden.

Deze game is gereviewed door Wouter