Meer sexappeal
Terwijl Deep Silver Volition ijverig aan het werk is om in 2021 de vijfde numerieke Saints Row op ons los te laten, werd de ontwikkeling voor Saints Row: The Third Remastered uitbesteed aan Sperasoft. Voor deze recensie kreeg ik de Xbox One-versie ter beschikking en wanneer je de remaster en de negen jaar oude Xbox 360-game (die trouwens backwards compatible is op de Xbox One) zij aan zij speelt en met elkaar vergelijkt, merk je meteen op dat ze daar bij Sperasoft voor deze complete visuele revisie verdomd goed werk geleverd hebben. Personages, voertuigen en wapens kregen een duidelijke make-over en de nieuwe belichting en HDR-ondersteuning haalt het beste van de wereld naar boven. Er zijn ook opvallend meer auto’s en mensen in het straatbeeld van Steelport, waardoor de stad nu veel bruisender is.
Mijn gewone Xbox One draait die knap opgeblonken graphics in 1080p aan een stabiele dertig frames per seconde. De Xbox One X verhoogt dit tot 1440p (opgeschaald naar 4K) en wanneer je in de instellingen de standaard frameratelimiet uitschakelt, schuurt de framesnelheid zelfs regelmatig tegen de zestig beelden per seconde aan. Het is misschien technisch geleuter, maar het is wel een wereld van verschil, zeker voor wie in 2011 de Xbox 360-versie met zijn vervelende framedrops en verschrikkelijke screen tearing gespeeld heeft. Saints Row: The Third oogt dankzij deze goed verzorgde remaster zelden als een game uit een andere generatie.
Complete Package, inclusief de bugs
Hoewel dit sowieso de mooiste en compleetste Saints Row: The Third is die tot nog toe verscheen, kan de nieuwe glanslaag niet voorkomen dat er toch nog enkele vervelende bugs in de game geslopen zijn. Zo verdween bijvoorbeeld de NPC die in de Hangar 18 ½-missie aan mijn zijde streed waardoor het einde van de missie niet correct werd ingeluid en ik verplicht werd om opnieuw te beginnen bij het laatste checkpoint. Helaas was dit ook geen alleenstaand geval. Dat is jammer, zeker als de rest van de game zo overtuigend naar deze generatie geschopt is.
Precies zoals je van een remaster verwacht, krijg je ook elke uitbreiding die ooit voor de game uitkwam. Dit vertaalt zich in drie missie-uitbreidingen (Genkibowl VII, The Trouble with Clones en Gangstas in Space) en een hele reeks outfits om je personage in te draperen, maar ook een hoop wapens en voertuigen waardoor je in de eerste uren van de game meteen overpowered bent en veel meer artillerie dan nodig tot je beschikking hebt.
No one man should have all the power
Natuurlijk focussen we ons voor deze recensie vooral op het remaster-gedeelte, maar onder die nieuwe laag vernis schuilt natuurlijk nog steeds diezelfde Saints Row-game die met zijn opzettelijke overdrevenheid, puberale en politiek incorrecte humor (die naar mijn mening de tand des tijds niet helemaal heeft doorstaan) en volledig omarmde absurditeit nog steeds een van de meest krankzinnige ervaringen is uit mijn recente spelgeheugen. Er is een flinterdun plot te volgen waarin de 3rd Street Saints na een mislukte bankroof – de openingsmissie die op belachelijk spectaculaire wijze de toon zet voor de rest van de game – in Steelport terechtkomen en drie hoofdstukken lang het nieuwe gebied willen veroveren.
Het verhaal is natuurlijk slechts een slap excuus om je als speler door enorm gevarieerde en over-the-top-missies en dwaze randactiviteiten te loodsen waarin je op de zotste manieren golven van tegemoetkomende vijanden – van schaars geklede sekswerkers over SM-slaven tot luchadores – over de kling jaagt. Hoewel de GTA’s van deze wereld bij de originele release van Saints Row: The Third nog wat konden leren van het vrije richten en het wapenkeuzewiel, voelt het neerschieten van trosjes oerdomme vijanden in 2020 wel erg basaal aan, maar desondanks is er nog een hoop domme lol te beleven. De verhaalmissie waarin je al parachutespringend een penthouse bestormt terwijl Kanye Wests ‘Power’ door de speakers knalt, geeft in ieder geval nog altijd dezelfde adrenalinestoot als negen jaar geleden. In Saints Row: The Third heb jij ‘all the power’ en de niet-aflatende chaos die daarmee samengaat is nog steeds erg plezierig en absoluut de moeite waard om te spelen. Dat dit ook samen met een vriend kan in de online co-op of de Whored-mode (Saints Rows variant op de gekende Horde-modus) waarin je steeds moeilijkere vijandgolven moet bestrijden, is een leuke bonus. Zeker met de gedachte dat die online-modi zeer vaak uit een remaster geschrapt worden.
Conclusie
Saints Row: The Third Remastered is kortom een zeer verzorgde remaster geworden. Dankzij de geslaagde visuele make-over laat de derde Saints Row zijn leeftijd minder voelen. Toch zijn niet alle technische euvels verholpen, want af en toe knaagde een vervelende glitch toch wat van het positieve gevoel weg. Voorts is dit inhoudelijk identiek dezelfde game uit 2011, inclusief alle extra content die ooit voor het spel uitkwam. Gameplaygewijs kan Saints Row: The Third hier en daar zijn leeftijd minder verbergen – de AI is echt niet meer van deze tijd – maar het lompe vermaak, de niet aflatende actie en de vele afwisseling in activiteiten blijft wel makkelijk overeind. Deze heruitgave is ideaal voor diegenen die de mooiste en meest complete versie van deze game eindelijk aan hun collectie willen toevoegen. Wie de originele game wél heeft gespeeld maar in een nostalgische bui de ervaring wil herbeleven in een fonkelnieuw jasje, kan ook een terugkeer naar Steelport overwegen.
Deze review is geschreven door Davy de Rauw.
7.7
9.9
2012 )
27-05-2020 20:52
1)
27-05-2020 20:57
