Herinneringen
Harry Mason is het hoofdpersonage in de nieuwste game in de Silent Hill serie. Hij is in gesprek met een psycholoog, die hem allerlei oefeningen laat doen om te achterhalen wat er aan hem scheelt. Ondertussen vertelt Harry tevens wat hij heeft zoal heeft meegemaakt. Harry is zijn dochter kwijtgeraakt na een auto-ongeluk en bevindt zich op dat moment in Silent Hill, dat zich onder een dikke laag sneeuw bevindt. In zijn zoektocht loopt hij door het stadje, zoals wij dat kennen uit de originele game. Her en der zitten er dan ook verwijzingen naar het eerste deel in de game verborgen. Bij zijn zoektocht beschikt Harry over een zaklamp en een mobiele telefoon, die in de game verwerkt is naar het voorbeeld van GTA IV. Harry kan alle nummers bellen, die hij in het stadje aantreft of van andere personages krijgt. Al krijgt hij lang niet altijd gehoor. Dit was ook het geval, toen ik besloten had om het alarmnummer te bellen.
Tijdens het bezoek aan Silent Hill zullen vele puzzels moeten worden opgelost. De meeste hiervan zijn overigens niet al te lastig, want voor de oplossing hoeft vaak niet al te veel zoekwerk te worden verricht. Het draait er in de game ook meer om de herinneringen die verspreid liggen over Silent Hill, die het verhaal vertellen over een gebeurtenis in het stadje. Soms begint je zaklamp te knipperen en is het de bedoeling dat een bepaald object wordt gevonden. Naarmate Harry dichterbij komt, zal het geknipper en de ruis zicht- en hoorbaar toenemen. Op het moment dat het object gevonden wordt, zal er een schreeuwend geluid volgen, dat door merg en been heen gaat. Dit wordt vaak opgevolgd door een binnenkomende sms of voicemail. Toch kunnen herinneringen ook op een andere manier verkregen worden. Zo zijn soms schimmen waarneembaar, die op de foto gezet dienen te worden om hun verhaal kenbaar te maken. Nadat de foto met de camera is gemaakt, is de persoon zichtbaar wanneer je nogmaals de camera tot de schim wendt. Ook deze verhalen worden via sms en voicemail verteld en het is aan de speler om de verhalen bijeen te puzzelen. Het enige nadeel hierbij is dat de gameplay hierdoor vrij snel in herhaling valt, omdat dit de enige manier is om aanwijzingen te vinden en verder te komen in de game.
Soms wordt de zoektocht van Harry echter bruut onderbroken. De stad verandert. Er valt een dikke laag ijs overheen en de muziek klinkt ook meteen luidruchtiger en duisterder. Het blijkt al gauw waarom de muziek veranderd wordt. Monsters hebben het namelijk op het leven van Harry voorzien en ze proberen alles om je te grijpen. Wat direct opvalt, is dat er geen combat aanwezig is. Harry kan zich slechts verdedigen door de monsters van zich af te houden en hij kan veelal niets anders doen dan rennen voor zijn leven. De bedoeling is hierbij om een soort van parkoers te volgen, dat gemaakt is uit blauw oplichtende deuren of muren. Hierbij is het mogelijk om de monsters te hinderen door objecten omver te werpen. Soms liggen er ook fakkels voor het oprapen, die tegen de monsters gebruikt kan worden, omdat deze wezens niet tegen licht kunnen. Een groter contrast ten opzichte van de eerdere delen uit de reeks kan ik niet bedenken. Voorheen kwamen de wezens juist op de speler af, omdat hij licht bij zich had. Zodra ze het licht van de speler, en dus de speler, zagen, vielen ze hem aan.
Tech talk
Tijdens het spelen van de game bekruipt me telkens het gevoel dat ik een Wii game aan het spelen ben. Dat heeft met de gameplay te maken. Zo dienen er bij een specifieke puzzel bijvoorbeeld spijkers uit een raamkozijn gehaald te worden. Deze spijkers dienen eerst vast gepakt te worden om vervolgens de cursor naar boven te bewegen. Met de PS2 controller werkt dit prima, maar ergens weet ik, dat het met een Wii-mote net even wat logischer werkt. Toch merk ik het niet als minpunt aan, omdat de game op de PS2 niet minder goed werkt. Het is meer het gevoel dat hierbij overheerst.
In de voorgaande delen droeg het geluid enorm bij aan de sfeer van de game, en dat is in dit deel niet anders. Het beste is dit merken door het geluid af te zetten. De game wordt er heel saai door. Juist door het geluid moet de speler op zijn hoede blijven en er rekening mee houden dat gevaar continu op de loer ligt. Het geeft de game een beklemmend gevoel, waardoor je nooit geheel veilig voelt. Grafisch is het op zich in orde bij deze game, al kent de game wel wat glitches waar het op de schimmen aankomt en heeft de game ook last van pop-up. Echter, naar PS2 standaarden doet de game het naar behoren.
Ergo
Silent Hill: Shattered Memories is een hele andere ervaring dan de voorgaande Silent Hill delen. In deze game komen de monsters pas tijdens een nachtmerrie te voorschijn, is de gameplay geheel anders en is combat vrijwel geheel afwezig. Toch voelt het geheel daardoor fris aan, al moet gezegd worden, dat het zoeken naar aanwijzingen een te repetitief karakter heeft.
Mocht je de keuze hebben, dan zou ik je de Wii versie aanraden. Die is grafisch net even iets beter en daarbij beleef je de game, zoals hij het beste beleefd kan worden, doordat de controle met de Wii-mote gewoonweg meer natuurlijk aanvoelt. Mocht je alleen beschikken over PS2, bereidt je dan voor op intense trip naar Silent Hill!
Oordeel Silent Hill: Shattered Memories (PS2)
- Graphics
70 - Gameplay 80
- Originality 80
- Sound 85
- Replay 75
- Eindcijfer 78
1041 )
11-03-2010 16:24