Nu is er dus Star Fox Zero, een nieuw deel gemaakt in samenwerking met Platinum Games dat meerdere elementen aan de serie toevoegt, waarvan sommigen hopelijk een vaste waarde voor de serie worden en andere aspecten wat mij betreft zo snel mogelijk de ruimte in geschoten mogen worden.
Star Fox Zero lijkt op het oog misschien een prequel van de eerste delen, maar qua verhaal is daar weinig van te merken. Nu zijn de Star Fox games over het algemeen niet al te diepgaand qua verhaal, en moeten ze het vooral van de gameplay hebben, dus dat is op zich geen groot probleem. Waar het bij Star Fox Zero wel een beetje knelt is de keuze van Nintendo om het tweede scherm van de gamepad van de WiiU als cockpitview te gebruiken en je daarmee te laten richten.
Ready, Aim, Fire...and miss.
Het idee is in principe logisch en met wat kleine aanpassingen van de controls valt er ook wel mee te werken, maar het voelt zelfs na uren oefenen en de campagne op meerdere manieren te hebben doorlopen meer als een workout dan een verfijnde manier om te spelen. Door de gyroscoop van je controller te bewegen kun je de cursor van je Arwing op tegenstanders richten. Dit zou er voor moeten zorgen dat je nog nauwkeuriger kunt richten, maar het zorgde er in de praktijk vaak voor dat ik het overzicht kwijtraakte. Het is namelijk de kunst om zowel met de analoge sticks je Arwing (of Gyrocopter en Landmaster tank) te besturen terwijl je ook nog eens tegenstanders onder vuur neemt.
Het is ook jammer dat er geen mogelijkheid is om te schakelen tussen de ouderwetse controls en deze nieuwe instellingen. Het is wel mogelijk om de gyroscoop-functie alleen te gebruiken als je de vuurknop ingedrukt houdt, een keuze die de actie allemaal wel wat overzichtelijker maakt. Begrijp me niet verkeerd, de gyroscoop van de gamepad gebruiken is functioneel en werkt zoals het bedoeld is maar het maakt de gameplay naar mijn persoonlijke mening gewoon lastiger dan het hoeft te zijn.
Team-up
Eigenlijk komt deze vernieuwing in de gameplay beter tot zijn recht in de coop-modus. Hierbij neemt een speler de besturing van het voertuig voor zijn of haar rekening en kan de andere speler de tijd nemen om tegenstanders neer te schieten. Het neemt alleen niet weg dat nadat ik Star Fox Zero had uitgespeeld, ik Star Fox 64 3D op mijn 3DS aanslingerde om te kijken welke gameplay me nu het beste bevalt. En ik kan niet anders dan zeggen dat ik meer voorstander ben van de ouderwetse gameplay. If it ain’t broke, don’t fix it.
Meerdere wegen leiden naar Rome...of nou ja...Andross
Grafisch ziet Star Fox Zero er prima uit. De heldere kleuren, afwisselende locaties en stabiele framerate toveren de actie goed op het scherm. Je doet tijdens de campagne een aantal locaties aan en afhankelijk van je keuzes en hoe je speelt zul je een grote verscheidenheid aan planeten bezoeken. Astroïdenvelden, woestijnvlaktes, geheime basissen,... Het komt allemaal voorbij.
Elk level bevat een vijftal medailles die je kunt verdienen. Dat doe je op verschillende manieren. Zo heeft elk level een score die je kunt behalen om een medaille te krijgen. Maar er zitten ook medailles in de levels zelf verstopt. Soms houdt dat in dat je door bepaalde poortjes moet vliegen, specifieke tegenstanders binnen een tijdslimiet moet verslaan of dat je de omgeving goed verkent en tunnels binnengaat die niet op de standaard route liggen.
Met die medailles speel je weer nieuwe challenges vrij en in sommige gevallen levert het afwijken van de normale paden ook compleet nieuwe levels en routes door de campagne op. Star Fox Zero bevat in totaal twintig verschillende levels die je kunt ontdekken en verkennen. Soms komt dat neer op een level waarbij je een geheime waterbasis aan moet vallen door kanonnen uit te schakelen, terwijl een ander level bijvoorbeeld draait om het tijdig onschadelijk maken van drie kernraketten die op een portaal naar een bewoonde planeet zijn afgevuurd. Vaak levert het snel uitschakelen van vijanden je ook meer punten op dan wanneer je er je tijd voor neemt. En met het oog op de highscores die je kunt halen is veel punten scoren zeker geen overbodige luxe.
Zilver. Goud. Platinum.
Hier en daar is te merken dat Platinum Games invloed heeft gehad op de herspeelbaarheid van de Story Mode. In voorgaande delen van de Star Foxserie was het vaak zo dat je levels alleen kon herspelen als je het verhaal helemaal opnieuw startte, of dat je een level opnieuw kon proberen als je een leven opofferde. Dit is nu niet meer het geval. Elk level dat je hebt vrijgespeeld kun je opnieuw proberen door over de landkaart te bewegen, het level te kiezen dat je wilt spelen (op voorwaarde dat je het hebt vrijgespeeld natuurlijk) en gewoon een nieuwe poging te wagen.
Het zorgt ervoor dat de herspeelbaarheid groot is. De medailles die je moet verdienen, de toffe levels en het gegeven dat je je score kunt verbeteren werken behoorlijk verslavend en zorgen ervoor dat ik geregeld terugkwam om nog een paar levels te spelen.
Voor de fans van Amiibo is het misschien handig om te weten dat de Star Fox amiibo ervoor zorgt dat je met een Arwing uit Star Wing kunt spelen. Dus inclusief de ouderwetse FX-chip graphics. De Falco Lombardi Amiibo geeft je de beschikking over een zwart met rode Arwing en speelt de zogenaamde Expert mode vrij. Voor het geval je een beetje meer uitdaging wilt.
Conclusie
Star Fox Zero is een game waar ik veel plezier aan heb beleefd. De game ziet er goed uit, heeft genoeg content te bieden om een tijd zoet mee te zijn en afgezien van de hoge gewenningsfactor qua gameplay zit het spel goed in elkaar. Ik blijf het wel een groot minpunt vinden dat Nintendo spelers geen mogelijkheid geeft om de ouderwetse controls te gebruiken, maar het neemt niet weg dat Star Fox Zero een leuk spel geworden is. Het komt voor mij op de derde plek in de serie binnen. Na Lylat Wars en Star Wing kan Platinum Games dus best tevreden zijn met een bronzen plak.
Oordeel Star Fox: Zero (Wiiu)
- Graphics 80
- Gameplay 75
- Originality 75
- Sound 80
- Replay 80
- Eindcijfer 78