Totdat in 2002 (begin 2003 voor de europese gamers) Capcom met Steel Battalion kwam, het zoveelste spel waarin je een grote robot bestuurde en de wereld weer eens moest redden. Wat Steel Batallion echter van de andere games onderscheidde was de (verplichte) speciale controller en wat voor een!
Er zijn 40 vuurknoppen die voor van alles worden gebruikt. het sluiten van je cockpit en het gebruiken van je ruitenwisser tot de ejectknop om je mech in geval van nood te verlaten. Verder komt de controller met twee flightsticks die gebruikt worden om te sturen en je wapens te mikken. Om het pakket helemaal compleet te maken zitten er ook nog eens 3 pendalen bij voor de acceleratie en deacceleratie/reverse.
Als men de doos opent komt men al snel de handleiding tegen, deze valt echter onder de categorie “De drie delige dikke van Dale” maar na 27 pagina’s door geworsteld te hebben weet je hoe de controller werkt en kan het sleutelwerk beginnen. Na enig geknutsel, wat gevloek en de ontdekking dat je bureau te klein is om deze bijna 1 meter brede controller te huisvesten kan je aan de slag.
Het verhaal:
Ik zou hier het verhaal kunnen samenvatten er is echter maar 1 probleem: Het verhaal bestaat uit twee zinnen: but hey it’s a mech game we play it to blow shit up right ;) ?
Het is het jaar 2080 en de wereld is naar de haaien. Jaren oorlog hebben er weer eens een zooitje van gemaakt.
Je begint het spel als een nieuwe recruit voor de Pacific Rim Forces op een trainingscentrum en terwijl je CO je uitkauwt voor het ontbijt wordt de basis opeens aangevallen. Als de held die je bent, spring je uiteraard meteen in de eerste de beste beschikbare mech ( vertical tank ) die je ziet en alhoewel dit normaal maanden training vereist, kost het de gemidelde pro gamer 6 knopjes gevolgd door de ignition knop om de mech op te starten. Vervolgens sta je midden op het slagveld en sta je er in je eentje voor om de vijandelijke mechs af te slaan.
In het verloop van het verhaal komen meerdere mech’s en wingman tot je beschikking die je kan uitrusten met de uitrusting die je het beste bij de missie vindt passen.
Grafisch:
Steel Battalion was een xbox game van een van de eerste generaties en dus niet het mooiste spel beschikbaar voor het zwarte doosje, de sfeer in het spel is echter top. In de eerste missies alleen al vecht je in de basis en valt het je meteen op hoe realistisch ( voor zover mogelijk bij een mech ) de vijanden bewegen en hoe je gaten in de gebouwen kan schieten om de vijand erachter een verrassingsaanval te geven die hij niet snel zal vergeten.
Zowel de intro als cutscenes worden uitgelegd door statische plaatjes van personages die meer doen denken aan een japanse novel game dan aan een mechgame, er was zoveel meer uit het spel te halen door wat filmpjes aan het verhaal toe te voegen.
Een ander ding waar het spel ook vaak last van heeft zijn popups, als je tijdens een missie een stad inloopt, springen er soms spontaan gebouwen aan de horizon.
Muziek:
Qua muziek valt het spel tegen, er zit geen peperdure soundtrack van bekende artiesten in, maar een naar mijn mening te kleine tracklist met BGM, die al snel begint te vervelen. Een wat spannendere soundtrack had goed bij kunnen dragen aan de algehele sfeer van het spel.
De rest van het geluiden, van het neerkomen van de mech zijn gigantische stalen poten tot het piepen van de ruitenwisser, zitten echter prima in elkaar. Mensen met een goede audioset zullen hun vloer dan ook bij iedere stap voelen trillen.
Controls:
Zoals eerder in deze review al duidelijk werd heeft dit spel VEEL knoppen. Alleen al voor het opstarten van de mech moet men de start switch indrukken, gevolgd door de cockpitch hatch en vijf schakelaars op het linker gedeelte van de controller gebruiken voor het opstarten van de mech.
De linker flightstick wordt in combinatie met de pendalen gebruikt voor het verplaatsen van de mech terwijl de rechter de wapens bestuurt. Veder zijn er ondermeer knoppen voor zuurstof ( altijd handig ), de ruiterwisser ( met een vieze ruit kan je niet vechten ), de communicatie knoppen en de dial en de eject knop voor als het te warm woord onder je voeten wordt.
Herspeelbaarheid:
Na het uitspelen van het spel op de standard mode komen er meer mogelijkheden en mechs tot de beschikking van de speler. En uiteraard is er de optie om van de laagste difficulty af te komen en het spel te spelen als een echte mechwarrior.
Eindoordeel:
Steel Battalion is een van die spellen die je echt minstens een keer gespeeld moet hebben. Het is een hele ervaring om achter de controller, die bijna even groot is als de mech, te gaan zitten en de controle te nemen over een gigantisch stalen monster. De controller is dan ook het enige wat het spel het spelen waard maakt, zonder de controller is het maar een matig spel. De echte mech fans raad ik dan ook MechAssault aan.
Mijn Steel Battalion controller hangt lekker aan mijn pc met Mechwarrior 4, dat is tenminste een spel wat de controller waardig is.
Bron plaatjes: IGN.com
Oordeel Steel Battalion (Xbox)
- Graphics
65 - Gameplay
70 - Originality
90 - Sound 60
- Replay
50 - Eindcijfer 69
427 )
26-09-2006 14:27
1)
26-09-2006 16:44
.
